Ας δεχθούμε ότι έχει ένα δίκιο η κυβέρνηση. Όταν κλείνει τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα, ανησυχούμε για την οικονομία και την αγορά που κινδυνεύει με πτώχευση. Όταν ανοίγει τις δραστηριότητες ανησυχούμε για την αύξηση των μολύνσεων και τη διάδοση της νόσου. Μέχρις εκεί όμως. Γιατί η πραγματικότητα είναι πολύ πιο πολύπλοκη. Δεν βρισκόμαστε σε μία κανονική περίοδο ώστε να συζητάμε χαλαρά αν είμαστε κατά ή υπέρ ενός κυβερνητικού μέτρου. Είμαστε σε μία πολύ έκτακτη κατάσταση. Άλλωστε και η ίδια η κυβέρνηση επικαλείται συχνά την κατάσταση πρωτοφανούς κρίσης που έχει δημιουργήσει η πανδημία.

Ακριβώς επειδή περπατάμε σε πρωτόγνωρους δρόμους, και η αντιμετώπιση των δυσκολιών που αντιμετωπίζουμε, η προσέγγιση που έχει κάθε πολίτης, ξεπερνά τη συνήθη πολιτική αντιπαράθεση και υπερβαίνει το απλό «ναι» ή «όχι» σε μία κυβερνητική πολιτική. 

Όλοι μας, όλες οι πλευρές, όλοι όσοι εμπλέκονται συλλογικά και ατομικά στις πτυχές του οικονομικού και κοινωνικού βίου, έχουν παραπάνω από μία απόψεις για το τι μπορεί να γίνει κάθε φορά. Άλλος στέκεται στο πώς θα λειτουργεί το εμπόριο κι άλλος στην πίεση που του ασκεί η απαγόρευση της διαδημοτικής μετακίνησης. Άλλος σκέφτεται πώς θα πάει σε ένα νοσοκομείο στην Αθήνα κι άλλος αν θα λειτουργήσουν τα κομμωτήρια. Κι όλοι μαζί έχουν το δικό τους δίκιο, αλλά βιώνουν και την αντίφαση να μην μπορούν να το ικανοποιήσουν ταυτόχρονα γιατί αλληλοσυγκρούονται οι ατομικές επιδιώξεις τους. Πώς βγάζεις άκρη μέσα από όλο αυτό;

Είναι ίσως η ώρα για μία νέα, διαφορετική διαδρομή. Είναι η ώρα των συνθέσεων και των κοινών πολιτικών που θα προκαλούν και τη συμμετοχή του κόσμου. Γιατί σήμερα ο πολύς κόσμος στέκεται αποστασιοποιημένος. Τηρεί τα μέτρα μεν κατά πλειοψηφία, όμως δεν δείχνει και πολύ θερμός με τις συνεχείς ανακοινώσεις περί αλλαγής του «χάρτη» και των πίσω μπρος των μέτρων.

Η νέα διαδρομή προϋποθέτει από την κυβέρνηση να κάνει πίσω και να σταματήσει την προβολή της «επιτυχημένης» προσπάθειας επί ένα χρόνο. Κι από την αντιπολίτευση να γειώσει τις προτάσεις της πάνω σε μία δύσκολη πραγματικότητα με πολλούς περιορισμούς και αντιφάσεις.

Το επόμενο τρίμηνο, με συλλογικές και κοινές αντιλήψεις, με ένα πρόγραμμα που θα έχει ως στόχο την έξοδο από την κρίση και την αξιοποίηση κάθε υπαρκτής δυνατότητας, θα μπορούσε να μειώσει τις διαμάχες και να κινητοποιήσει την κοινωνία ώστε στην αρχή του καλοκαιριού ο απολογισμός που θα γίνει να είναι πολύ πιο αισιόδοξος, πάντα στο μέτρο του δυνατού και του ανθρώπινου.

Ατομική ευθύνη και στην πράξη

Εκτάκτως αργά την Τετάρτη το βράδυ προς το σπίτι ένεκα του ΠΑΣ Γιάννινα που τέλειωσε αργά. Αστεία αστεία όμως, για να κάνω και μία παρένθεση, μας έφερε κι ένα χαμόγελο στα χείλη η ομάδα κι ας λέμε ότι άλλα είναι τα ουσιώδη αυτές τις μέρες που όλα μοιάζουν δύσκολα και ανυπέρβλητα στις ζωές μας. Και αυτός είναι ο ρόλος που παίζει η μπάλα, να μας κάνει να αλλάζουμε για λίγο τη μονότονη καθημερινότητα μέσα από την υπέρβαση ενός γκολ.

Πίσω στην πόλη, οι δρόμοι ήταν άδειοι. Πολύ άδειοι. Που και που κανά αυτοκίνητο που αναρωτιέσαι κιόλας γιατί κινείται ακόμα μέχρι να σκεφτείς ότι κι εσύ κινείσαι γιατί έχεις δουλειά. 

Αλλά έχει καθήσει μέσα μας αυτή η κατάσταση της απομόνωσης και του αποκλεισμού και έχουμε φτάσει να θεωρούμε ότι έτσι είναι το κανονικό και ότι όλοι πρέπει να τηρούνε τα μέτρα και κάθε τι που κινείται λίγο αλλιώς νομίζουμε ότι παραβιάζει τους κανόνες.

Και νομίζω ότι αν αύριο αλλάζαμε ρότα και σταματούσαν οι νόμοι και τα μέτρα και μας ζητούσαν απλώς να τηρούμε μόνοι μας τους κανόνες, ίσως να μην είχαμε και τόσες παραφωνίες όσες νομίζουμε. Αλλά η αλήθεια είναι ότι η καραντίνα ρίχνει όντως τα κρούσματα και είναι αποτελεσματική ένα χρόνο τώρα. Και κανένας δεν έχει την όρεξη να δοκιμάσει την ατομική ευθύνη και στην πράξη. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr