Χωρίς αποτέλεσμα ήταν η συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου τη Δευτέρα στη συζήτηση για το νέο δημαρχείο, το παλιό πανεπιστήμιο, το ΚΕΠΑΒΙ. Περισσότερο έδωσε χρόνο στους επικεφαλής να αναπτύξουν κάποιες σκέψεις τους και να παρουσιαστεί η μεγάλη εικόνα με τις εξελίξεις και τα δεδομένα.

Και στο νέο δημαρχείο, αλλά και με αφορμή άλλα μεγάλα έργα όπως η επέκταση του Βιολογικού Καθαρισμού, δόθηκε η αφορμή να μιλήσουν όχι μόνο ο δήμαρχος Μ. Ελισάφ, αλλά και ο Νίκος Γκόντας και ο Θωμάς Μπέγκας. Κι έγινε αυτό που το έχουμε ξαναδεί τα τελευταία χρόνια, ο κάθε δήμαρχος να διεκδικεί ένα κομμάτι από τη σύλληψη και την προώθηση ενός μεγάλου έργου και να εγκαλεί ίσως και τους άλλους που δεν τον μνημονεύουν.

Μπορεί όλο αυτό να βγάζει μία εσωστρέφεια και μία ένταση χωρίς σκοπό και νόημα που μάλλον κουράζει και όποιους παρακολουθούν τις συνεδριάσεις. Μπορείς όμως να δεις μέσα σε αυτό και μία ευκαιρία, ένα θετικό σημάδι.

Όταν οι δήμαρχοι που διοίκησαν την πόλη την τελευταία 20ετία διεκδικούν την ορατότητα του έργου τους, ακόμα κι όταν αυτό συνεχίζεται χωρίς τη δική τους θέση στη δημαρχιακή καρέκλα, είναι σαν να αναγνωρίζουν όλοι μαζί ότι υπάρχει συνέχεια στην πόλη και ότι μόνο μέσα από τη συνεργασία μπορεί να βγει και αποτέλεσμα. Κι αυτό ισχύει και για όσους βλέπουν την πόλη και μέσα από κομματικά γυαλιά και μόνο, γιατί αν τα βγάλουν θα δουν για παράδειγμα ότι για να γίνει το νέο νηπιαγωγείο στους παλιούς στρατιωτικούς φούρνους, εργάστηκαν παραπάνω από μια κυβερνήσεις.

Το βλέπουμε τώρα και με έργα όπως η αξιοποίηση του παλιού Ασύλου που προωθείται για «Κέντρο Παιδιού». Σαν τώρα θυμάμαι που συζητούσαμε επί του κλειστού κτιρίου πώς πρέπει να αξιοποιηθεί και να που πάει τώρα για δημοπράτηση.

Και είναι φανερό ότι υπάρχει ένας πυρήνας έργων και παρεμβάσεων πάνω στα οποία μπορούν να συνεργαστούν οι δήμαρχοι της πόλης που συμμετέχουν σήμερα στο δημοτικό συμβούλιο και πολλές περισσότερες παρατάξεις. Διαφωνίες θα υπάρχουν ίσως για τον σχεδιασμό νέων έργων ή για τη φιλοσοφία και την ιδεολογία νέων παρεμβάσεων. Μπορεί… Αλλά και συνεργασία δεν σημαίνει μόνο ομοφωνίες, αλλά συχνά και διαφωνίες. 

Με όση αισιοδοξία μπορούν να αντλήσουν

Ένα ωραίο που διάβασα χτες είναι ότι τώρα που αυξάνουν τα κρούσματα, ετοιμάζεται το χαλάρωμα των μέτρων. Δεν είναι ακριβώς έτσι αλλά είναι κι έτσι. Εκεί που σου λένε ότι είμαστε στον πιο δύσκολο μήνα- λες και οι προηγούμενοι 12 ήταν εύκολοι- αρχίζουν και τις «σκέψεις» για το άνοιγμα της αγοράς μετά την Καθαρά Δευτέρα, ή για «έξυπνα» μέτρα, με νέους κωδικούς που θα μας επιτρέπουν και να ψωνίζουμε και να είμαστε σε καραντίνα. Μαγεία!

Αυτό που δεν λένε ανοιχτά αλλά όλοι το ξέρουμε είναι ότι δεν αντέχονται άλλο οι καραντίνες και τα lockdown και οι παραινέσεις για «δύο εβδομάδες ακόμα» και «είμαστε κοντά στο φως στο τούνελ» κι άλλα τέτοια. 

Δεν αντέχεται, σημαίνει ότι έχουμε κουραστεί, ότι δεν έχουμε αντοχές. Και το πρόβλημα δεν είναι πια τα μέτρα, αλλά πώς θα αντέξουμε τις ζωές μας, τους φόβους μας για το μέλλον, την ανησυχία για το παρόν, τις ελλείψεις μας και τις αδυναμίες που έβγαλε όλη αυτή η κατάσταση ένα χρόνο τώρα. Οι άνθρωποι σήμερα χρειάζονται ενθάρρυνση και στήριξη ώστε να συνεχίσουν να τηρούν τους κανόνες που τους προστατεύουν και να συνεχίσουν να βλέπουν το μέλλον με όση αισιοδοξία μπορούν να αντλήσουν. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr