Δεν είναι μικρό θέμα η παραχώρηση 40 στρεμμάτων από το κράτος στην Περιφέρεια για την ανάπτυξη του Κέντρου Τεχνολογίας, που ανακοινώθηκε χτες. Άλλωστε είναι πολύ λίγες οι περιπτώσεις παραχωρήσεων στην περιοχή. Από την προηγούμενη κυβέρνηση είχαμε την παραχώρηση των στρατιωτικών φυλακών για το έργο ανάπλασης του Δήμου καθώς και την επίλυση του ζητήματος του Πάρκου Πυρσινέλλα, ενώ από τη νέα κυβέρνηση νωπή είναι η δέσμευση του πρωθυπουργού για το παλιό πανεπιστήμιο. Υπάρχει ακόμα η υπόθεση του παλιού Ασύλου αλλά και οι στρατιωτικοί φούρνοι που γίνονται νηπιαγωγείο ή το παλιό Χατζηκώστα σε ανάλογη κατεύθυνση. Μιλάμε για λίγες περιπτώσεις σε βάθος 20ετίας και παραπάνω.

Αυτό σημαίνει δύο πράγματα: Το πρώτο είναι ότι το κράτος είναι «δύσκολο» στις παραχωρήσεις. Προτιμά να κρατά ανενεργές εκτάσεις παρά να τις αξιοποιεί με τη συνεργασία τοπικών κοινωνιών. Από την άλλη και οι τοπικές κοινωνίες δεν είναι τόσο έτοιμες όσο θα περίμενε κάποιος ώστε να αξιοποιήσουν τον τόπο. Δεν έχουν ιεραρχήσει ανάγκες και προτάσεις, δεν έχουν μελέτες, δεν αναζητούν χρηματοδοτικά εργαλεία. Συνήθως μένουν στο παλιό επαρχιώτικο ερώτημα «πού είναι το κράτος;» ή προσπαθούν να πιέσουν μέσω κομματικών δικτύων για τις ενέργειες της κυβέρνησης. 

Αυτή η κατάσταση όμως έχει αλλάξει κατά πολύ τα τελευταία χρόνια. Λίγο η οικονομική κρίση, λίγο το άνοιγμα των κυβερνήσεων προς επενδυτικές προτάσεις, έφεραν κι έναν διαφορετικό αέρα. Πιέζουν και οι πολίτες όταν βλέπουν ακόμα και καινούργια κτίρια να μένουν ανενεργά όπως στην περίπτωση του κτιρίου στους Αμπελόκηπους.

Το αν θα πετύχει η πρωτοβουλία της Περιφέρειας για το Κέντρο Τεχνολογίας εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Στην πράξη, ο χώρος δημιουργεί τη βάση, το πλαίσιο. Από εκεί και πέρα το σημείο κλειδί είναι το ύψος των επενδύσεων που θα κάνει ο ιδιωτικός τομέας, οι επιλογές των επιχειρήσεων τεχνολογίας. Στο παγκόσμιο σύμπαν της επιχειρηματικότητας στην τεχνολογία, υπάρχει χώρος και για ένα «κέντρο» στην περιφέρεια. Το διεκδικούν όμως κι άλλες περιφέρειες, άρα είναι και υπόθεση της τοπικής κοινότητας να ανταποκριθεί στον ανταγωνισμό. 

Να βαριέσαι… τηλεοπτικώς

Δεν είμαι κατά των τηλεοπτικών ριάλιτι, γιατί πιστεύω ότι τα τηλεοπτικά προϊόντα είναι υπόθεση των καναλιών που τα παράγουν και των τηλεθεατών που τα βλέπουν- δεν θα κάτσουμε να κάνουμε και ιδεολογική συζήτηση, αν και θα μπορούσα να βρω πολλά σημεία ανάλυσης στο σόου της οικογένειας Καρντάσιαν, που όντως αυθεντικοί ως εικόνες απέφυγαν και τα τάλεντ σόου και τα δήθεν πολιτιστικά.

Όμως στο ζάπινγκ πέφτω σε εικόνες από διαφορετικά παιχνίδια, στις οποίες οι παίχτες δεν διαγωνίζονται σε αυτό που υποτίθεται ότι καλούνται να διαγωνιστούν, αλλά κάθονται σε ένα καναπέ και είτε μονολογούν είτε διαλέγονται κουτσομπολεύοντας τους άλλους παίχτες, αν δεν τσακώνονται μεταξύ τους. Και το κάνουν με πάθος και υπάρχει λένε οι ενημερωμένοι και κάποια τακτική πίσω από αυτό γιατί έτσι υπονομεύεται η θέση του άλλου, οπότε οδηγείται έτσι προς την έξοδο, άρα θα κερδίσει όποιος έχει ίσως ένα ταλέντο, αλλά και όποιος καταφέρει και προκαλέσει αναστάτωση στους άλλους συμπαίχτες του. 

Αν συνυπολογίσουμε ότι σε κάποια παιχνίδια στο τέλος παίρνει μέρος και το κοινό και κρίνει τους διαγωνιζόμενους, αντιλαμβανόμαστε ότι τα προσωπικά των παιχτών και τα κουτσομπολιά τους και οι αψιμαχίες τους, θα έχουν κάποιο ρόλο στις αποφάσεις του κοινού. Οπότε δεν έχουμε μάλλον την περίπτωση ενός ριάλιτι που αναζητά κοινό, αλλά την επέκταση όλης αυτής της κατάστασης που γνωρίζουμε από την «αληθινή» ζωή με ένα κάρο κόσμο να περνάει τη μέρα ασχολούμενο με το περιττό και σχολιάζοντας τον άλλον για το περιττό. 

Δεν είναι κάπως ντεμοντέ όλο αυτό εν έτει 2021; Και δεν είναι πολύ μπανάλ να βαριέσαι στη ζωή σου να βαριέσαι και στην τηλεόραση και να τρως τα νύχια σου βλέποντας έναν άλλο να τρώει τα δικά του;

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr