Όταν είναι μικρά τα παιδιά, από μωρά, τα ζυγίζουμε ώστε να βλέπουμε την ανάπτυξή τους. Υπάρχουν ενίοτε διαστήματα που δεν βάζουν βάρος, αν και φαίνεται ότι τρώνε και τότε το διάγραμμα δεν έχει άνοδο, αλλά καταγράφει μία ευθεία γραμμή, το πλατό. Αυτό κινητοποιεί τον παιδίατρο που πρέπει να συνεκτιμήσει την κατάσταση ώστε να δει αν υπάρχει περίπτωση λοιμώξεων, αναπτυξιακών προβλημάτων κλπ. Συνήθως τα μωρά επιστρέφουν στο πολύ φαΐ και βάζουν βάρος φέρνοντας και την ηρεμία στους γονείς τους.

Αυτόν τον καιρό είμαστε κι εμείς σε ένα ιδιότυπο πλατό. Νιώθουμε σαν να βρισκόμαστε σε μία κατάσταση ευθείας, ουδέτερη, ισοπεδωμένη, στάσιμη. Σαν να μην υπάρχει εξέλιξη, να μην μπορούμε να πάμε παρακάτω. 

Την ίδια στιγμή, νιώθουμε ότι δεν κάνουμε κάτι λάθος. Τηρούμε τα μέτρα και είμαστε πολύ προσεκτικοί, προσπαθούμε να διατηρούμε τις δραστηριότητές μας, εργαζόμαστε πολύ πιο σκληρά από την προηγούμενη περίοδο. Όμως δεν αλλάζει κάτι σε όλο αυτό που ζούμε ένα χρόνο τώρα.

Μία εύκολη λύση θα ήταν να τα αποδώσουμε όλα στον κορωνοϊό. Πώς να τα βάλεις, άλλωστε με κάτι που δεν το βλέπεις καν; Αν όμως, για όλα ευθύνεται η πανδημία, θα πρέπει να αναρωτηθούμε και ποιος είναι ο ρόλος της οργανωμένης κοινωνίας, της Πολιτείας, των θεσμών, της κυβερνητικής διαχείρισης. 

Όλοι αυτοί πάντως, και ειδικά η κυβέρνηση που έχει και την ευθύνη, ενίοτε, όταν βρίσκονται σε δύσκολη θέση, τα ρίχνουν όλα στον κορωνοϊό. Είναι «ύπουλος εχθρός», «μεταλλάσσεται» κλπ. Αν πάλι οι εξελίξεις είναι πιο ευνοϊκές, τότε με ευκολία, ειδικά η πολιτική εξουσία, τρέχει να πάρει τα εύσημα για τις κινήσεις της. 

Μόλις βγήκαν τα εμβόλια έτρεξαν κυριολεκτικά όλοι να μιλήσουν για την αρχή του τέλους. Μόνο που είμαστε στην αρχή, της αρχής του τέλους από τα τέλη Νοεμβρίου, πέρασε ήδη ένα τρίμηνο. Κι ακόμα περιγράφουμε πόσο σπουδαία είναι τα ανθρώπινα επιτεύγματα της επιστήμης και της πολιτικής κατά της πανδημίας. Αλλά ένα τέλος δεν μπορούμε να ορίσουμε. Είναι σαν να είμαστε πάνω στο πλατό, να βλέπουμε πότε θα μπορούσε να αρχίσει η άνοδος, αλλά κανείς να μην έχει και τη συνταγή ή την πολιτική για να βάλουμε στα σίγουρα «βάρος» και να αναπτυχθούμε. Κι αυτή η κατάσταση μας γεμίζει με ανασφάλεια και άγχος. 

Το ψεύδος και η αδικία μπορούν να αντιμετωπιστούν και στο Δίκτυο

Η ένταση στον δημόσιο λόγο, το τελευταίο διάστημα επαναφέρει στη συζήτηση και το ερώτημα του αν και κατά πόσο πρέπει να ελέγχεται ο δημόσιος λόγος και ειδικά η επέκτασή του στις μέρες μας, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Όπως φάνηκε σε πολλές περιπτώσεις, οι αναρτήσεις χρηστών μπορεί να εμπεριέχουν πια και ειδήσεις που δεν μπορείς να βρεις στα μέσα ενημέρωσης, όπως και εναλλακτικές προσεγγίσεις και απόψεις που επηρεάζουν το κεντρικό πολιτικό σκηνικό και τον δημόσιο βίο.

Είναι δε τέτοια η δυναμική που δημιουργείται που όντως μπαίνει ένας προβληματισμός και για τα συστήματα ελέγχου που θα έπρεπε να λειτουργούν. Χρειάζεται όμως προσοχή, γιατί διακυβεύονται πολύ μεγαλύτερα ζητήματα, όπως η ελεύθερη έκφραση και η ελευθεροτυπία.

Ένας σχετικά ασφαλής δρόμος προσέγγισης στο δίλημμα που προκύπτει για το ποιο είναι το όριο του ελέγχου, είναι το αν συντελείται ένα σοβαρό αδίκημα. Και σοβαρό αδίκημα είναι και η συκοφάντηση ενός ανθρώπου με ψέματα και επιθέσεις. Γιατί πλέον είναι πολύ εύκολο να αναρτήσει κάποιος ένα ψέμα που «δολοφονεί» έναν χαρακτήρα, που διαλύει έναν άνθρωπο. Κάτι που ανεβαίνει στο δίκτυο, ακόμα κι αν είναι ψέμα μένει για πάντα εκεί και διαχέει την αδικία κατά ενός πολίτη. 

Για αυτό όμως δεν χρειάζεται ειδική νομοθεσία όπως πολλοί προτείνουν, αλλά αρκεί η Δικαιοσύνη και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί για να παρέμβουν. Η αδικία και το ψεύδος, όπως κι αν διακινούνται, πάντα υπάρχει τρόπος να καταπολεμηθούν φτάνει η Πολιτεία και οι θεσμοί να είναι σε εγρήγορση. Κι αυτό θα αφήσει χώρο και στην πραγματική ελευθεροτυπία. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr