Έβρεχε, φυσούσε, έκανε κρύο, χιόνιζε. 

Σε θυμήθηκα. Σε είδα να κρυώνεις μέσα στο δωμάτιό σου.  

Σε είδα σκεπασμένο με τη χοντρή κουβέρτα, που έχεις.  

Όλη μέρα μέσα στην κουβέρτα; 

Έξω βρέχει, κάνει κρύο, χιονίζει. Πώς να περπατήσεις. Είναι και οι απαγορεύσεις.  

Μόνος μέσα στο σπίτι ! Να μην μπορείς να πεις μια κουβέντα  με κάποιον. 

Δε σου έφερα και ξύλα, ν' ανάψεις τη σόμπα σου. Να βάλεις ένα ξύλο, να ζεσταθείς, να φτιάξεις ένα τσάι.

Όταν είσαι στη ζέστα του χώρου σου και απολαμβάνεις τον ήχο της βροχής, καθώς τον δυναμώνει το μέσο στο οποίο χτυπά, σκέψου αυτούς που κρυώνουν, αυτούς που στο σπίτι τους οι σταλαματιές πέφτουν μέσα. 

Όταν φυσάει, σκέφτομαι όσους προσπαθούν να ζεσταθούν φυσώντας κάτω από τα σκεπάσματά τους.

Όταν χιονίζει σκέψου πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν βλέπουν το χιόνι που πέφτει, ρομαντικά.  

Όταν κάνει κρύο, πέφτει η βροχή…, σκέφτομαι όσους δεν έχουν μεροκάματο, δεν έχουν να πληρώσουν το ρεύμα, το νερό, τα φάρμακα,  να αγοράσουν τα αναγκαία για την οικογένειά τους… Σκέφτομαι όσους βιώνουν τη βίαιη υποβάθμιση του επιπέδου της ζωής μας, μένοντας μακριά από «μπίζνες και ημετέρους».

Το πιο μαύρο, το πιο πυκνό σκοτάδι, είναι πάντα λίγο πριν ξημερώσει.  Όμως η αυγή έρχεται χωρίς καμιά δική μας συμμετοχή, αλλά στη ζωή μας τίποτε δεν γίνεται χωρίς εμάς.

Μένω σταθερός στις αξίες του ανθρωπισμού, της αλληλεγγύης, της αγάπης;

Σε θυμήθηκα, πάντα σε θυμάμαι και σ' αγαπώ. Πάντα θα είμαι δίπλα σου, με αγάπη.

Γιώργος Μακρίδης