Ακούω με θλίψη ακόμα και από τα χείλη εκπροσώπων της πόλης και διάφορων αρμοδίων, ότι η πόλη δεν χρειάζεται πολιτισμό κι ότι δεν είναι στις προτεραιότητες σε σχέση με τις ανάγκες που έχει λέει, για κτίρια υπηρεσιών κι άλλα τινά.

Είναι οι ίδιοι που υποκριτικά λένε ότι τιμούν τους Ηπειρώτες Ευεργέτες και τους μεγάλους Δασκάλους της πόλης από τον 18ο αιώνα που έφτιαχναν σχολεία, αλλά ας αφήσουμε τέτοιου τύπου υποκρισίες που είναι κοινός τόπος στον λόγο της εξουσίας.

Κι ας ξεχάσουμε για λίγο και το ολίγιστο της προσπάθειας πολλών εκ των τοπικών φορέων στο να διεκδικήσουν το στρατόπεδο Βελισσαρίου για διοικητικό κέντρο.

Πάμε τώρα στον πολιτισμό. Καταλαβαίνω ότι όποιος νομίζει ότι πολιτισμός είναι να πηγαίνεις μία φορά το χρόνο σε θέατρα από την Αθήνα με προσκλήσεις, δεν μπορεί και να στοχαστεί πάνω στις προκλήσεις των σύγχρονων πολιτικών πολιτισμού. Υπάρχουν όμως πολλοί περισσότεροι στα Γιάννενα που ξέρουν από την ουσία του πολιτισμού. Και η ουσία του πολιτισμού βρίσκεται στον κοινωνικό ρόλο που παίζει στη διαμόρφωση σύγχρονων ταυτοτήτων. Και μέρος του ρόλου αυτού είναι η εκπαίδευση.

Ένα παράδειγμα: Προωθεί αυτές τις μέρες το Υπουργείο Παιδείας την ρομποτική στα σχολεία. Πού όμως να κάνεις ρομποτική στα σχολεία όταν δεν έχεις ούτε ένα διάδρομο ελεύθερο στα σχολικά κτίρια; Θα μπορούσε να υπάρχει ένα πρότυπο εργαστήριο καινοτομίας και ρομποτικής μόνο για μαθητές  στο νέο, ανακαινισμένο κτίριο του παλιού πανεπιστημίου; Ή μήπως υπάρχει εναλλακτική πρόταση;

Πάμε και σε ένα πιο «σκληρό» παράδειγμα: Τι τάξης ποσά επενδύει μία οικογένεια στα Γιάννενα για το πτυχίο πιάνου του παιδιού της σε ένα Ωδείο; Πάνω από 20 χιλιάδες ευρώ. Γιατί αυτή η οικογένεια να μην έχει μία στήριξη με σύγχρονες αίθουσες εκπαίδευσης, με στούντιο ηχογράφησης, αίθουσες για μελέτη, διαθέσιμα όργανα κλπ. Πολυτέλεια θα πουν κάποιοι. Ανάλογα το πώς σκέφτεσαι για την εκπαίδευση των παιδιών σήμερα σε σχέση με άλλες χώρες από την Κίνα ως τη Ρωσία. 

Πάντως, το να λες εμένα δεν με νοιάζει και όλο το βάρος να πέφτει πάνω στους πολίτες δεν είναι πολιτική.

Όπως δεν είναι και πολιτική να μην έχεις μία μελέτη που να σου λέει πόσα γραφεία για διοικητικούς υπαλλήλους θα χρειάζεσαι σε 20 χρόνια από σήμερα κι ενώ τρέχει ο ψηφιακός μετασχηματισμός της χώρας; Ή υπάρχει μία τέτοια μελέτη και δεν το ξέρουμε.

Σεβασμός της ύπαρξης κάθε ανθρώπου

Η τρομοκρατία είναι εχθρός της κοινωνίας συνολικά και όχι μόνο των θυμάτων της. Και μην μπερδεύουμε την ανάγκη των νέων και όχι μόνο να εξεγείρονται και να ριζοσπαστικοπούνται κατά της εξουσίας. Άλλο η διαμαρτυρία κι άλλο να σκοτώνεις κόσμο. 

Η τρομοκρατία δεν είναι εξέγερση, αλλά η «πολιτική» όπως την ορίζει μία κλειστή ομάδα που ασχολείται μόνο με αυτό που η ίδια πιστεύει και επιδιώκει. Στους καιρούς της ανοιχτής κοινωνίας, όμως και των ενημερωμένων ανθρώπων καμία κλειστή ομάδα βίας δεν μπορεί να αντικαταστήσει την πολιτική. Γι’ αυτό και έχει υποχωρήσει το φαινόμενο που πήρε μεγάλες διαστάσεις τις δεκαετίες του ’60 και του ’70.

Το κυριότερο όμως είναι ότι σήμερα οι κοινωνίες έχουν απομακρυνθεί από την κουλτούρα των όπλων και του θανάτου που κυριαρχούσε ως και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όχι ότι δεν υπάρχουν σήμερα πόλεμοι και θάνατος στον πλανήτη, όμως πλέον ο πολίτης αναζητά άλλες λύσεις έστω κι αν δεν έχει δύναμη να τις υλοποιήσει. Και δεν θέλει κανέναν να παίρνει τα όπλα στο όνομά του, σε καιρούς ειρήνης. 

Έχει μεγάλη σημασία το πέρασμα στις λογικές της μη βίας και του σεβασμού της ύπαρξης κάθε ανθρώπου, όπως έχει επιτευχθεί.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr