Τι θα γινόταν αν αύριο ανακοινώνονταν νέα μέτρα περιορισμού; Σχεδόν τίποτα. Γιατί όλοι μας ξέρουμε ότι στην ουσία βρισκόμαστε σε ένα γενικευμένο lockdown εδώ και πολύ καιρό. Υπάρχουν όμως διαφορές που είναι κρίσιμες. Για παράδειγμα στα Γιάννενα ζοριστήκαμε πολύ τον Οκτώβριο όταν υπήρχε μεγάλη ανάγκη για κλίνες αλλά στη συνέχεια με την τήρηση των μέτρων τα κρούσματα έπεσαν και νιώσαμε μία κάποια ανακούφιση. Ανάλογη ήταν και η κατάσταση το καλοκαίρι.

Αντίθετα, η Αθήνα αλλά και η Θεσσαλονίκη έζησαν μεγαλύτερες περιόδους αγωνίας και πολύ αυστηρών μέτρων.

Είναι όμως λογικό τις εξελίξεις να τις καθορίζουν τα δεδομένα στις δύο μεγάλες πρωτεύουσες αφού εκεί ζει και η πλειονότητα των κατοίκων της χώρας. Αυτό όμως που δεν είναι ανάλογο, είναι αυτό το κλίμα έντασης που συντηρείται πανελλαδικά με συνεχή ειδησεογραφία, προβλέψεις και εκτιμήσεις ειδικών, δηλώσεις υπουργών κλπ.

Αν ξεκινήσει το πρωί κάποιος να βλέπει στην τηλεόραση ειδήσεις, θα φτάσει ως το βράδυ έχοντας ένα βαρύ πονοκέφαλο από μία συνεχή ροή σημείων και εκφάνσεων της κατάστασης που το πιο απλό που του δημιουργούν είναι ανησυχία.

Όχι ότι δεν είναι ανησυχητική η κατάσταση, αλλά στο σημείο που έχουμε φτάσει, 10 μήνες μετά το ξέσπασμα της πανδημίας και των μέτρων, θα έπρεπε τα πράγματα να είναι πιο προγραμματισμένα, πιο οριοθετημένα.

Για παράδειγμα ο ελεύθερος επαγγελματίας της εστίασης, θα καταλάβαινε καλύτερα αν του έλεγαν ότι ενδέχεται να ανοίξει το κατάστημά του τον Ιούνιο, από να του λένε ότι τα μέτρα λαμβάνονται κάθε εβδομάδα, ότι θα πρέπει να πάρει θερμαντικά σώματα για έξω ή να του αλλάζουν τις οδηγίες για τον καφέ στο χέρι, κάθε τόσο.

Αν πάλι κρίνει η κυβέρνηση ότι όντως έχει περιθώριο να αλλάζει τα μέτρα ανά εβδομάδα ας βγει και να ζητήσει από όλους υπομονή και προσαρμοστικότητα μπροστά στο πρωτόγνωρο του πράγματος κι ας μην πλασάρει ως καινοφανή πολιτική, την οργανωτική της ικανότητα που όλα τα προβλέπει και όλα τα γνωρίζει.

Μέσα στην κοινωνία, αυξάνει αυτόν τον καιρό η δυσαρέσκεια. Για την πανδημία και τις απώλειες ζωών, για την έλλειψη των εμβολίων, για την αβεβαιότητα για το μέλλον της οικονομίας. Αυτά είναι δεδομένα που πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη της η κυβέρνηση και να μειώσει ίσως τις άπειρες καθημερινές δηλώσεις των στελεχών της και των ειδικών. 

Συνηθίζουμε την απόσταση

Όσο περνάει ο καιρός δεν είναι σίγουρο ότι διατηρούνται τα ενθαρρυντικά σημεία που διαπιστώναμε αρχικά με την καραντίνα. Ο εθελοντισμός, το ενδιαφέρον για τον άλλο, η αλληλεγγύη, η θετική διάθεση και η κοινή προσπάθεια, φαίνεται ότι δοκιμάζονται πλέον. Κι αυτό γιατί δεν μπορούν να εφαρμοστούν από μία διαρκή κατάσταση απόστασης. Δεν γίνεται να διατηρήσουμε το «μαζί» για πολύ καιρό ακόμα όσο υπάρχει το κενό ανάμεσά μας και η συνθήκη του εγκλεισμού.

Δημιουργούνται νέα δεδομένα από την παράταση της απομόνωσης και της αποστασιοποίησης. Και μπορεί να γίναμε ειδικοί στις τηλεδιασκέψεις και τις πλατφόρμες επικοινωνίας όμως η απόσταση δεν καλύπτεται τόσο εύκολα όσο μας δείχνουν οι δυνατότητες του διαδικτύου.

Όσο περισσότερο συνηθίζουμε στην επικοινωνία από μακριά τόσο πιο πιθανό γίνεται να τη διατηρήσουμε και μετά. Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μόλις κερδίσουμε τον πόλεμο με τον ιό, θα υπάρξει κι ένα ξέσπασμα, μία εκτόνωση για επαφή, συναντήσεις ή ταξίδια, όμως η δυνατότητα να αποφύγουμε τον άλλο ή να τον κρατήσουμε σε απόσταση, θα έχει μετατραπεί και σε μία δεξιότητά μας. Μπορεί να έρχεται για να μείνει.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr