Σαν κατασκοπευτικό θρίλερ ή αστυνομικό νουάρ, μοιάζει όλη αυτή η ιστορία που ξέσπασε τις τελευταίες ημέρες με τις φαρμακοβιομηχανίες, τις ελλείψεις σε εμβόλια, τα συμβόλαια, τις απειλές και τις δηλώσεις, τις συσκέψεις των πολιτικών, τις διαρροές στα μέσα ενημέρωσης. Που πάλι καλά που υπάρχει και ο Τύπος και υπάρχει και μια αλυσίδα ενημέρωσης γιατί αν μέναμε μόνο στις επίσημες ανακοινώσεις δεν θα ξέραμε καν τι γίνεται με τις αλυσίδες παραγωγής των εμβολίων.

Αν το καλοσκεφθούμε όμως, όλα αυτά δείχνουν και την αδύναμη θέση στην οποία βρισκόμαστε ως πολίτες. Γιατί κατά βάση, την άποψή μας εκφράζουμε αν έχουμε ένα βήμα και τίποτα παραπάνω. Μία άποψη ανάμεσα σε εκατομμύρια και όταν γίνεται σαφές ότι καμία άποψη δεν μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα στους μηχανισμούς εξουσίες και τα οικονομικά συμφέροντα, Η πανδημία απέδειξε ότι χρειάζεται ακόμα πολλή δουλειά για να πεις ότι υπάρχει δημοκρατία που ενσωματώνει με φυσικό τρόπο τη γνώμη των πολιτών.

Μόνη διαφοροποίηση τα φωνακλάδικα social media που πότε πότε όταν συσσωρεύουν πολλή αγανάκτηση απειλούν τις δημόσιες σχέσεις των πολιτικών οι οποίοι και αναγκάζονται να ακούσουν τι γίνεται κάτω στην κοινωνία, υπό τον φόβο της μη εκλογής την επόμενη φορά.

Υπάρχει άλλο πεδίο πέρα από το να λέμε τη γνώμη μας, όπου έχουμε κάποιον προσωπικό χώρο, καλή ώρα στη σελίδα μιας εφημερίδας ή μία ανάρτηση; Θα έπρεπε να υπάρχει. Είδαμε πάντως ότι όλες οι κυβερνήσεις φοβούνται τις μαζικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρόμενων και πέφτουν στην παγίδα να τις χαρακτηρίσουν ως συγκεντρώσεις «ψεκασμένων» για να τις απαξιώσουν.

Τώρα πια όμως οι ψεκασμένοι έχουν αποχωρήσει από το προσκήνιο, γιατί τίποτα δεν τους βγήκε από όσα είχαν προβλέψει. Ο πολύς κόσμος εμπιστεύεται ακόμα τους ειδικούς, τους γιατρούς και τα νοσοκομεία, την πολιτική ηγεσία, όταν τη βλέπει να αγωνιά και να εργάζεται σκληρά. Αλλά δεν μπορεί να ακούει σοβαρά από τεράστιες εταιρίες και κυβερνήσεις ότι τέλειωσαν τα εμβόλια, πριν καλά καλά ξεκινήσει ο εμβολιασμός. 

Να ανοιγόμαστε στ' αλήθεια

Τα πιο βαρετά πράγματα που ακούμε από μικροί είναι κάτι τύπου «δεν είναι αυτά για εμάς» ή ότι «πρέπει να μαζέψουμε το μυαλό μας και να μην ανοιγόμαστε πολύ». Υποψιασμένοι βέβαια οι παλιότεροι ότι η έκθεση φέρνει και κινδύνους και ότι ο άνθρωπος είναι αδύναμος μπροστά στην εξουσία κοίταγαν να αυτοπροστατευτούν και κλείνονταν μέσα σαν τα σαλιγκάρια. Κι αυτό πρότειναν και στα παιδιά τους.

Μετά όμως ήρθε η κατανάλωση και ο καπιταλισμός της αγοράς και τά σπασε όλα τα όρια. Κι εμείς δεν ξέραμε κατ’ ανάγκη τι είναι αυτό το είδος του καπιταλισμού, ακούγαμε όμως ότι δεν υπάρχουν όρια κι ότι πρέπει να κυνηγάμε τα όνειρά μας, οπότε αγοράζαμε μεγαλύτερο αυτοκίνητο ή ένα σπίτι που χωρούσε κι άλλο τόσο και κάναμε διακοπές με δάνεια. Αφού δεν υπάρχουν όρια γιατί να περιοριζόμαστε…

Κι αυτή η αντίφαση, από τη μία να επιτρέπονται όλα αν τα κάνει λιανά η αγορά και προσβάσιμα, αλλά μετά να μας ρίχνουν στα βαριά μνημόνια και τη σκληρή λιτότητα για να μην ξοδεύουμε ούτε ένα ευρώ δεν μπορεί να λυθεί αν δεν λυθούν και μεγαλύτερα προβλήματα. Γιατί όντως είναι θέμα το αν πρέπει να μένουμε κλεισμένοι στα όριά μας ή να ανοιγόμαστε στις προκλήσεις της ζωής. Τις αληθινές προκλήσεις όχι τις άλλες που μπορείς να αγοράσεις από το πολυκατάστημα.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr