Η παραχώρηση του παλιού Πανεπιστημίου στην πόλη πρέπει να θεωρείται γεγονός μετά τη συνάντηση που είχαν χτες ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης με τον Δήμαρχο Μωυσή Ελισάφ. Κι αυτό γιατί εκφράζεται η βούληση της κυβέρνησης η οποία έχει τον πρώτο λόγο στο ερειπωμένο κτίριο.

Όποιος παρακολουθεί την αρθρογραφία μας το τελευταίο διάστημα έχει και ενημέρωση για τις σωστές διαστάσεις του θέματος ενώ φάνηκε ότι είχε επιταχυνθεί η συζήτηση για την αξιοποίηση δημοσίων χώρων της πόλης, μέσα σε ένα πνεύμα κινητοποίησης που φαίνεται ότι κυριαρχεί στη δημοτική αρχή αφού έχουν μπει κι άλλες περιπτώσεις στο τραπέζι με τελευταία την τύχη των φυλακών στο Σταυράκι όταν γίνει το νέο κτίριο στην Κόντσικα.

Το αν θα προχωρήσει η πρόταση για νέο Δημαρχείο στην οδό Δομπόλη, θέμα που όντως βρίσκεται στην ατζέντα του δημάρχου είναι ζήτημα μελέτης. Υπάρχουν κι άλλες προτάσεις όπως είναι γνωστό για τις δημοτικές υπηρεσίες ήδη από την προηγούμενη δημοτική αρχή.

Είναι βέβαιο ότι από σήμερα πρέπει να ξεκινήσει μία διαβούλευση με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα και μόνο επί ολοκληρωμένων προτάσεων- μελετών και όχι γενικώς και αορίστως φιλολογικά και ασχημάτιστα. Το δε Πανεπιστήμιο αν έχει πρόταση πρέπει να την καταθέσει τις επόμενες ημέρες.

Σε αυτή τη φάση φαίνεται ότι απομακρύνονται λύσεις που δεν θα ταίριαζαν με το πνευματικό και πολιτιστικό απόθεμα του παλιού πανεπιστημίου. Σίγουρα ένας βασικός κρίκος θα είναι και η εξασφάλιση χρηματοδότησης. Μεγάλα πολιτιστικά πρότζεκτ έχουν βρει χρηματοδότηση από το ΕΣΠΑ.

Αυτό όμως που πρέπει να γίνει σίγουρα σε δεύτερο επίπεδο, είναι να συγκροτηθεί ένας φάκελος για την αξιοποίηση του συνόλου των δημόσιων χώρων της πόλης σε συνδυασμό με τις ανάγκες τους. Η πόλη έχει μείνει πίσω από υποδομές και δομές και πρέπει να έχει ένα επιχειρησιακό σχέδιο δεκαετούς ορίζοντα. Ο καιρός της ακινησίας πρέπει να περάσει. 

Ο κόσμος της εργασίας πρέπει να προστατεύεται

Διαβάζουμε και ακούμε ότι μελετώνται οι μεταλλάξεις του ιού και υπάρχει ανησυχία. Αυτά όμως είναι των ειδικών δουλειά. Διαβάζουμε όμως και ότι υπάρχει ανησυχία για την έξαρση της νόσου σε ηλικίες 45-54 και 65 έως 74 ετών. 

Μήπως όμως πρέπει να εξηγούνται καλύτερα, πιο ολοκληρωμένα τέτοια στοιχεία, γιατί έχουν και κοινωνικές διαστάσεις; 

Γιατί σε αυτές τις ηλικίες εγώ βλέπω τους ανθρώπους που είναι πιο εκτεθειμένοι και εργάζονται συνέχεια εδώ και 10 μήνες, συχνά από θέσεις ευθύνης που δεν μπορούν να αποφύγουν την έκθεση. Μήπως δηλαδή πέρα από την άπειρη συζήτηση για τα χιονοδρομικά, το κυνήγι και τα click away, μήπως πρέπει να γίνει και μία έρευνα για τις κοινωνικές επιπτώσεις του ιού και τις εργασιακές σχέσεις, ώστε να ληφθούν και συγκεκριμένα μέτρα, πχ εστιασμένα τεστ σε χώρους εργασίας, μέριμνα για τις άδειες κλπ; 

Σταδιακά περνάνε πια σε άλλη φάση της αντιμετώπισης της νόσου και θα ζούμε μαζί της ενώ θα υπάρχουν και εμβόλια και φάρμακα. Και ο κόσμος της εργασίας πρέπει να προστατεύεται.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr