Αυτή τη βαριά αίσθηση της ακινησίας, της απραξίας, της αδυναμίας, μαζί με το βάρος που δημιουργεί ο στενός ορίζοντας μέσα στον οποίο κινούμαστε, μεταδίδουν πολλοί αν τους ρωτήσεις αυτές τις μέρες. Σαν να βάρυνε πολύ η κατάσταση σε αρμονία και με τον χειμώνα και τη νύχτα που πέφτει γρήγορα.

Αντίθετα από όσα διαδίδονται, ο πολύς κόσμος τηρεί με συνέπεια τα μέτρα και προφυλάσσεται. Αλλά νιώθει ότι χάνει την υπομονή του, ότι έχει εγκλωβιστεί. 

Θα μπορούσε άραγε να έχουν πάει αλλιώς τα πράγματα; Κανείς δεν μπορεί να το γνωρίζει εκ των υστέρων. Πλανιέται όμως ένα άρωμα ευκολίας στην ατμόσφαιρα, αυτή η επίγνωση πια ότι το μεγάλο χρονικό διάστημα των αυστηρών περιορισμών δεν ήταν απόρροια ενός ολοκληρωμένου, επιστημονικού προγράμματος, αλλά μίας πίεσης από τα ίδια τα γεγονότα και ειδικά από την πίεση που καταγράφηκε στα νοσοκομεία το φθινόπωρο. Θα μπορούσε ίσως να γίνουν καλύτερα τα πράγματα το καλοκαίρι, να οργανωθεί καλύτερα η διαχείριση, ώστε να μην κλείσουν όλα τον Οκτώβριο ή τον Νοέμβριο; Είναι ένα ερώτημα, που περισσότερο εκφράζει μία δυσπιστία μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού για τον κρατικό προγραμματισμό.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο, η δυσπιστία αυξάνει γιατί πολλοί νιώθουν ότι έγιναν δέκτες επικοινωνιακών πολιτικών όταν άκουγαν περί προγραμματισμού εμβολιασμών, αλλά στην πράξη βλέπουν μόνο προβλήματα με την εξασφάλιση των εμβολίων.

Τι είναι αυτό όμως που ανοίγει ένα πεδίο αισιοδοξίας και μπορεί να αλλάξει την κατάσταση; Είναι το δίπολο ακριβώς που βρίσκεται στο επίκεντρο των πραγμάτων. Το άνοιγμα της αγοράς και τα εμβόλια.

Πρώτον ανοίγει η αγορά. Αν όλοι, καταστηματάρχες και κοινό, επιδείξουν μετριοπάθεια όπως επέδειξε ο κόσμος κατά τις γιορτές τότε το άνοιγμα της αγοράς μπορεί να αντέξει ως την άνοιξη όταν πια θα βοηθάει και ο καιρός.

Και δεύτερον οι εμβολιασμοί γίνονται και γίνονται με ένα κάποιο πρόγραμμα πάνω στο οποίο μπορείς να στηριχθείς. Μπορείς να στηριχθείς στο σύστημα Υγείας. Κι αν όντως κάνουν τη δουλειά τους οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και εξασφαλίσουν εμβόλια, τότε από τον Φεβρουάριο μπορεί να δούμε την εικόνα να αλλάζει.

Έχουμε μεγάλη ανάγκη να πιστέψουμε στην αλλαγή. 

Η ανησυχία του εγκλεισμού

Το ωραίο αυτές τις μέρες που κάνει πολύ κρύο είναι που σε ρωτάνε στο τηλέφωνο «πώς περνάς;» και εσύ απαντάς από κεκτημένη ταχύτητα «να εδώ, μέσα». Και γρήγορα πιάνεις τον σαρκασμό γιατί όντως και κάθε άλλη φορά με τον παγετό δεν θα έβγαινες έξω, αλλά τώρα είναι η πανδημία που σε κρατάει στο σπίτι. 

Είναι τέτοια πια η συνήθεια του να είμαστε απομονωμένοι που μόνο με σαρκασμό και χιούμορ μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε. Και υπό το φόβο μήπως γυρίσει ανάποδα και μας αγγίξει η ψυχική επιβάρυνση.

Για αυτό και ως ένα βαθμό δεν μας αγγίζει και τόσο πια το τι γίνεται «εκεί έξω». Μπορεί να είναι σοβαρή υπόθεση η αλλαγή του καιρού και η επίθεση του «Λέανδρου», αλλά αν δεν είμαστε αγρότες ή δεν έχουμε κάποια άλλη δουλειά και δεν μας τύχει και κάτι έκτακτο, θα περάσουμε όλη αυτήν την περίοδο στο σπίτι όπως κάναμε και πριν από μία εβδομάδα που έβρεχε πολύ ή πριν από ένα μήνα. Και θα κοιτάμε από το παράθυρο τις αλλαγές της φύσης όπως τη νύχτα της Παρασκευής που περιμέναμε το χιόνι και πολλοί το ανέβασαν και σε βίντεο και από τη λαχτάρα να το βιώσεις ως φαινόμενο αλλά και με την αίσθηση ότι πρόκειται για την εικόνα και όχι για το βίωμα.

Μόνη ανησυχία μη συνηθίσουμε στο μέσα, μην και μας αρέσει τελικά ο εγκλεισμός, κάπως σαν να έχουμε διαρκώς το «κεφάλια μας ήσυχο», χωρίς να κινδυνεύουμε όσο δεν κάνουμε τίποτα, χωρίς το ρίσκο ενός βιώματος διαφορετικού από όσο ορίζει το δωμάτιο μας. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr