Υπάρχει ένα δίπολο ή μια διάκριση για το πώς ασκείται η πολιτική στην εποχή της πανδημίας. Από τη μία πλευρά είναι η πολιτική που ασκείται, από την κυβέρνηση, τους ειδικούς, τους παγκόσμιους οργανισμούς και η κριτική που ασκείται σε αυτές τις πολιτικές από την αντιπολίτευση, τους φορείς, τους πολίτες.

Από την άλλη πλευρά είναι το επιδιωκόμενο, το επιθυμητό, η πίεση για καλύτερα αποτελέσματα και υλοποίηση των πολιτικών.

Πολλές φορές τα όρια των δύο αυτών πλευρών δεν είναι ευδιάκριτα. Ασκούνται πχ πολιτικές που καλύπτουν και το μέγιστο των απαιτήσεων της κατάστασης. Ή υπάρχει κριτική που συμπυκνώνει παράλληλα και την επιθυμία για κάτι καλύτερο.

Αυτή η ιδιόμορφη κατάσταση είναι κι αυτή που βιώνουμε τώρα με το εμβόλιο. Από τη μία οι κυβερνήσεις όπως κάνει και η ελληνική, δίνουν βάρος στην εξασφάλιση του εμβολίου. Κάπως σαν να δηλώνουν ότι έγινε αυτό που έπρεπε, ότι έπιασαν τόπο οι πολιτικές τους στην αντιμετώπιση της πανδημίας και τώρα είναι η «αρχή του τέλους». Να όμως που έρχεται ο κόσμος αλλά και όσοι διαφωνούν με τις πολιτικές της κυβέρνησης και σου λένε ότι δεν αρκεί να εξαγγέλλεις εμβολιασμούς, αλλά πρέπει να τους κάνει κιόλας.

Ακόμα πιο πολύπλοκη είναι η κατάσταση με το άνοιγμα των σχολείων. Οι πολύ λιγότεροι πιστεύουν ότι τα σχολεία πρέπει να μείνουν κλειστά καθ’ όλη τη διάρκεια της πανδημίας, όμως όταν ανοίγει η συζήτηση για το τι πρέπει να γίνει κιόλας για την ασφαλή λειτουργία των σχολείων, βάζουν τόσα προαπαιτούμενα που μοιάζει αδύνατη να πεις «ναι».

Τέτοιες καταστάσεις, αντιφατικές από τη φύση τους, χαρακτηρίζουν ακριβώς και αυτό που βιώνουμε με την πανδημία. Από ένα σημείο και πέρα πρόκειται για μία συνθήκη που επιβάλλει πια και νέους είδους συζητήσεις, νέες αντιθέσεις και νέες συναινέσεις ώστε να την προσεγγίσεις στοιχειωδώς. Και είναι κι εκεί που πάσχουμε ίσως, στην προσαρμογή ακριβώς στις νέες συνθήκες του δημόσιου διαλόγου και των πολιτικών.

Δεν είναι καιρός για ακινησία

Είναι ένας συνδυασμός αμηχανίας και ναρκισσισμού. Βλέπουμε πολύ κόσμο αυτόν τον καιρό που δεν ξέρουν πώς να συμπεριφερθούν. Πέσαν τόσα πάνω στα κεφάλια μας που είναι λογικό σε ένα βαθμό να μην ξέρουμε και τι να κάνουμε πάντα. Εδώ υπήρξαν κάμποσοι που κατάλαβαν ότι γίνεται κάτι σημαντικό κάπου τον Οκτώβριο όταν ήρθε κοντά τους η ασθένεια.

Μετά είναι κι αυτή η αίσθηση του υπερ-εγώ, αυτός ο ατομικισμός της επάρκειας, της αυτάρκειας που δεν μας επιτρέπει νομίζουμε να νιώθουμε ό,τι νιώθει η μάζα, να λειτουργούμε όπως οι άλλοι. Σε μία κατάσταση όμως που είναι πρωτοφανώς μαζική, αφορά τους πάντες. 

Αλλά φάνηκε ότι έλειπε και η προετοιμασία από τις καλές μέρες, τότε που δεν υπήρχαν τόσες ανησυχίες. Είναι κι αυτό το αίσθημα που έχουμε ότι τίποτα δεν μας πιάνει, ότι όλα θα κυλάνε για πάντα με τον ίδιο τρόπο. Κι έρχεται μια στιγμή που ανατρέπονται και μας πιάνουν στον ύπνο.

Τώρα τρέχουμε να προσαρμοστούμε. Κι εκείνοι ακόμα που λένε ότι δεν το κάνουν, με διάφορους άλλους τρόπους, πιο αδιόρατους προσαρμόζονται. Πρόκειται για κάτι που μας υπερβαίνει και σίγουρα μας αλλάζει, λίγο ή πολύ. Αντίθετα, όσοι νομίζουν ότι δεν τους αφορούν όλα αυτά, φλερτάρουν με βίαιες ανατροπές και απρόσμενες εκπλήξεις. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr