Πότε πέρασαν… δυο χρόνια

Η ζωή σου, μια σκέψη η αγάπη, μια αγκαλιά, ένα νοιάξιμο. 

Ψάχνω να σε βρω. Βλέπω τα χρώματα της σκέψης σου, της ψυχής σου. 

Ταξιδεύω με τα πλοία της σκέψης. Στα πανιά τους ακουμπάω τις ελπίδες μου, να σε βρω, να σε σκεφτώ, να είμαι, έστω και για λίγο, κοντά σου.

Κοιτάω το απέραντο γαλάζιο, εκεί πέρα που ενώνονται τα δυο γαλάζια. 

Αισθάνομαι την παρουσία σου, μέσα στο σκοτάδι, με το που με αγγίζουν οι  σταγόνες της βροχής, σου μιλώ. Σε αισθάνομαι στο κρύο, μα και στο φως.

Βλέπω τη μορφή σου, εκεί ανάμεσα στα σύννεφα και στο γαλάζιο.   

Ακούω τη φωνή σου που έρχεται από μακριά, ταξιδεύοντας στις κορυφές των κυμάτων! Νιώθω την αύρα σου καθώς λυγάνε οι κορφές των δέντρων. 

Ταξιδεύει η καρδιά, να σε αισθανθεί. Ταξιδεύει το μυαλό με σκέψεις αγάπης, που δε φθάνουν τις δικές σου, πράξεις αγάπης.

Οι ώρες φεύγουν σαν τ' αεροπλάνα και χάνονται εκεί στο αντάμωμα της Γης με τον ουρανό. Όμως αυτό το αντάμωμα δεν υπάρχει, αλλά είναι βάλσαμο για κάθε ψυχή!

Ταξιδεύω, προχωρώ, σου τραγουδώ.

Γιώργος Μακρίδης