Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους μπορείς να αμφισβητείς την πραγματικότητα της πανδημίας. Οι περισσότεροι έχουν να κάνουν με υποκειμενικές εκκινήσεις, ενώ υπάρχουν και ευρύτερα θέματα που έχουν να κάνουν με το σχέδιο πρόληψης, τους εμβολιασμούς, το σύστημα Υγείας. Αυτήν την κουβέντα κάνουμε άλλωστε 10 μήνες τώρα. Και γνώμες υπάρχουν πολλές, αλλά τα δεδομένα είναι συγκεκριμένα για να τα αγνοούμε ή να τα αρνούμαστε.

Στην περίπτωση της «άρνησης» που έχει στοιχεία πλήρους αμφισβήτησης, τα επιχειρήματα μετατοπίζονται συνέχεια. Αυτήν την περίοδο προβάλλονται συνέχεια επιχειρήματα που θέλουν να μειώσουν τη σημασία του μαζικού εμβολιασμού.

Ένα από αυτά έχει μεγαλύτερη απήχηση τελευταία.

Από τα δεξιά και από τα αριστερά συντηρείται η ιδέα, ότι υπάρχει ένα φάρμακο κάπου στον πλανήτη που αν το αγοράσουμε αύριο ξεμπερδέψαμε. Μακάρι να υπήρχε, αυτή η ιδέα, όμως υπονομεύει την ανάπτυξη των πολιτικών πρόληψης, την πίστη των ανθρώπων στο σύστημα υγείας και τον εμβολιασμό. Γιατί δεν υπάρχει κανένα φάρμακο αυτή τη στιγμή στον πλανήτη που να μπορεί να θεραπεύσει τους νοσούντες, αυτόματα, όπως πάμε στο φαρμακείο και αγοράζουμε ένα με συνταγή ή μας το δίνει ο γιατρός και όλα καλά, όπως σε μια κοινή λοίμωξη.

Μακάρι να υπάρξει τους επόμενους μήνες και τότε προφανώς θα μπορούμε με τον γιατρό μας να φτιάξουμε ένα πλάνο και να αντιμετωπίσουμε τη νόσο.  

Αλλά κι ακόμα και όσα δοκιμάζονται δεν επαρκούν για τα εκατομμύρια των ασθενών σήμερα.

Δύο πράγματα μπορούν και πρέπει να ζητάνε οι πολίτες το επόμενο εξάμηνο αν θέλουμε συλλογικά και συντονισμένα να νικήσουμε την πανδημία σε όλον τον κόσμο:

1. Ισχυρό σύστημα υγείας με περισσότερες κλίνες και περισσότερο μόνιμο προσωπικό. Ας φτιάξουμε νέες ΜΕΛ και ΜΕΘ κι ας μείνουν αχρείαστες. Και σίγουρα Πρωτοβάθμια Υγεία. Ας τη φτιάξουμε, πλήρως ψηφιοποιημένη και εξοπλισμένη με προσωπικό που θα αμείβεται σωστά και θα υποστηρίζεται κι ας μην προλάβει να αξιοποιηθεί για την πανδημία

2. Περισσότερα εμβόλια τώρα. Που σημαίνει αύξηση της παραγωγής από τις βιομηχανίες με κάθε τίμημα μέσα στον Ιανουάριο, κάτι για το οποίο μόνο οι ισχυρές χώρες και η ΕΕ μπορούν να πιέσουν- και με πίεση να κατευθύνουν τα εμβόλια και στον υπόλοιπο κόσμο. 

Ο εμβολιασμός του συνόλου του πληθυσμού πρέπει να τελειώσει τον Ιούνιο για να ξεκινήσει το φθινόπωρο ο επόμενος αν χρειαστεί με διαφορετικό ελπίζουμε πια περιβάλλον, κοινωνικά και επιστημονικά.

Μετά, θα έχουμε όλο το χρόνο να δούμε τι θα κάνουμε και ευχόμαστε να υπάρχουν και πολλά φάρμακα και πολλά εμβόλια και να μην απασχολεί άλλο πια ο ιός.

Και πόσο να ξεκουραστείς

Τα Χριστούγεννα δοκίμασα να μην κάνω τίποτα. Στην περίπτωσή μου το τίποτα είναι να απέχω  από την επικαιρότητα και την ειδησεογραφία ή να αφήσω πιο πίσω κάποιες μεγαλύτερες δουλειές. Πόσο όμως μπορείς να αποφύγεις τις ειδήσεις και την τρέχουσα επικαιρότητα; Όλα με κάποιον τρόπο, λίγο ή πολύ, είναι φτιαγμένα για να σου παρουσιάζουν την πραγματικότητα έστω όπως την προσεγγίζει κάποια πηγή.

Και να κλείσεις την τηλεόραση ή να μη διαβάσεις εφημερίδα, ακόμα και μια εφαρμογή για τον καιρό να ανοίξεις κάπου θα είναι συνδεδεμένη με ένα δίκτυο ειδήσεων. Είναι και χαρακτηριστικό πια της εποχής μας όλες αυτές οι πλατφόρμες που θέλουν να σε κρατάνε στο δικό τους περιβάλλον και σου προσφέρουν ένα ιδιότυπο μείγμα ενημέρωσης και ψυχαγωγίας, μαζί με διασύνδεση και επικοινωνία. Κανείς μας δεν γλυτώνει.

Αλλά και πόσο να αντέξεις απομονωμένος; Κάποιος θα ρωτήσει τι κρούσματα έχουμε, σε τρώει και το σαράκι μην έγινε τίποτα ενδιαφέρον στα πολιτικά, άντε πώς πάει ο κόσμος γιατί είμαστε και κοσμοπολίτες, μην έγινε τίποτα και στην πόλη γιατί το έχουμε και το τοπικιστικό μας – που είναι κι η δουλειά μου άλλωστε-, κάπως έτσι θα πιάσουμε για «πέντε λεπτά» το κινητό και όπως έχουμε όλοι προσέξει ποτέ δεν μας φτάνουν τα πέντε λεπτά.

Αλλά πέρα από τη συνειδητή προσπάθεια να αποφύγω τον κόσμο- που απέτυχε- τελικά δεν ήθελα και να τον αποφύγω. Γιατί πόσο να κάτσεις και σε αυτόν τον καναπέ; Νιώθω ότι δουλεύω «στα κόκκινα» από τον Μάρτιο πέρυσι με όλη αυτήν την ένταση που υπάρχει γύρω μας και εισβάλλει αναπόφευκτα και μέσα μας. Αλλά και πόσο να απέχεις, να «ξεκουραστείς»; Την τρίτη μέρα πάντως έπιασα θέση μπροστά στον υπολογιστή. Και εκεί είμαι ακόμα. Θα ξεκουραστούμε όταν νικήσουμε το χτικιό. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr