Μέσα σε μία εβδομάδα φτάσαμε από το να συζητάμε για τις παρενέργειες του εμβολίου σε κάποια μακρινή χώρα, στο γιατί δεν έρχονται κι άλλα εμβόλια στην Ελλάδα. Αυτή η συμπύκνωση των εξελίξεων μέσα σε λίγες μέρες και οι συνεχείς εναλλαγές στην επικαιρότητα, αλλά και τη διάθεση και την ψυχολογία μας, είναι ενδεικτικές για τη σημασία που έχουν όσα ζούμε. 

Το «ζούμε ιστορικές στιγμές» που επαναλαμβάνουμε κάθε τόσο, έχει ενδιαφέρον αν κερδίζει η ομάδα σου ένα πρωτάθλημα ή κερδίσει τις εκλογές ένα κόμμα που δεν ανήκει στο παραδοσιακό μπλοκ εξουσίας. Αλλά και σε τέτοια παραδείγματα, η κανονικότητα επέρχεται πολύ γρήγορα. Άλλωστε ο κατατεμαχισμένος χρόνος του τηλεοπτικού θεάματος και η ανάγκη για διαρκή κατανάλωσης πληροφοριών σε παγκόσμιο επίπεδο, τείνουν να δημιουργούν συνέχεια «ιστορικά γεγονότα»… μέχρι να έρθουν τα επόμενα. Είναι η χαρά για μία μεγάλη νίκη, μέχρι να έρθει η επόμενη όπως είχε πει και ο Νίκος Γκάλης το καλοκαίρι του 1987 σε μία αληθινά ιστορική στιγμή για τα μικρά αθλητικά μας όρια ως τότε.

Με τη μεγάλη οικονομική κρίση μετά το 2008 αρχίσαμε να αντιληφθήκαμε ότι η ιστορικότητα των εξελίξεων είχε πλέον να κάνει με τις πολύ βαθιές αλλαγές που έφερναν, με την αλλαγή του κόσμου όπως τον ξέραμε. Τα επόμενα χρόνια, μέσα από διαφορετικές ταχύτητες ο καθένας και μέσα από διαφορετικές διαδρομές καταλάβαμε ότι κι εμείς είχαμε αλλάξει και ο κόσμος που ζούσαμε.

Με την πανδημία, θέλαμε να πιστεύουμε ότι είναι μία παρένθεση. Κάπως έτσι την προσέγγισαν και όσοι είχαν την ευθύνη των αποφάσεων. Μέχρι που αντιληφθήκαμε από τον Σεπτέμβριο και μετά, ότι η παράταση των υγειονομικών δεδομένων και των μέτρων έφερναν αλλαγές στα άτομα αλλά και στην κοινωνία και την οικονομία που δεν είχαν πια προσωρινό χαρακτήρα. Υποψιαζόμαστε πια βάσιμα ότι δεν θα είμαστε ίδιοι όταν βγούμε από αυτό το σκοτεινό τούνελ που έχουμε μπει.

Για αυτό και δεν καταλαβαίνει ο κόσμος τι συμβαίνει με τα εμβόλια. Δεν καταλαβαίνει γιατί ενώ υπάρχουν εμβόλια δεν υπάρχει και ένα πρόγραμμα για τη διάθεσή τους. Και αυτό το κενό, προσπαθούν οι κυβερνήσεις όπως κάνει η ΕΕ να το καλύψουν με συγκεχυμένες προβλέψεις και αμήχανες κινήσεις. Αλλά η υπομονή όλο και μειώνεται πια. 

Είναι θέμα αντοχών πια

Γιατί ενώ όλοι συμφωνούμε ότι δεν μπορούμε να είμαστε έγκλειστοι για πάντα, δεν μπορούμε να βρούμε και ένα επίπεδο σύνθεσης και συμφωνίας για το τι πρέπει να γίνει;

Ο πρώτος αίτιος είναι η κυβέρνηση που τα θέλει όλα δικά της.Θέλει και τα μέτρα να τα επιβάλλει μόνη της και όλο το χειροκρότημα να παίρνει όταν πηγαίνει καλά η κατάσταση. Κι όταν δεν πάει καλά, ανασύρει την ατομική ευθύνη των πολιτών ή τα ρίχνει όλα στην ευθύνη των ειδικών. Τώρα που βρέθηκε υπό την πίεση των πιθανών νέων κρουσμάτων, αποφάσισε μόνη και για πιο σκληρά μέτρα και για το άνοιγμα των σχολείων.

Μετά είμαστε κι εμείς, σε ατομικό επίπεδο αλλά και σε πιο συλλογικό με τις διάφορες ομάδες έκφρασης που έχουμε στο επάγγελμά μας ή τον συνδικαλισμό.

Θέλουμε να ανοίξουν με τα σχολεία γιατί έχουν σκάσει μέσα τα παιδιά, αλλά θέτει και ο καθένας τόσους όρους ώστε να μην μπορεί να υλοποιηθεί μία ενιαία προληπτική πολιτική.

Θέλουμε να δουλεύει η αγορά, αλλά να μην κινδυνεύουμε και ως πελάτες από τον συνωστισμό.

Λογικά πάντως όλα αυτά και ανθρώπινα. Η κατάσταση είναι απάνθρωπη και αφύσικη. Μάθαμε ευτυχώς να ζούμε με τις μάσκες μετά τον Οκτώβριο, κάποιοι και νωρίτερα, αλλά δεν είναι λογικό να ζούμε για πάντα με μάσκες. Κλείσαμε τα πανεπιστήμια για να μην έρθουν οι φοιτητές, αλλά δεν γίνεται να τα κλείσουμε και για πάντα. Κι αν αργήσει κι άλλο το εμβόλιο έτσι όπως τα έκαναν οι κυβερνώντες στην Ευρώπη, δεν θα αντέξουν και πολύ όλα αυτά τα μέτρα. Είναι θέμα αντοχών πια.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr