Ο νέος χρόνος ταξίδεψε πάνω από έναν έρημο πλανήτη, πάνω από πόλεις με άδειους δρόμους και πλατείες και εγκαταστάθηκε σε έναν άγνωστο χώρο, χωρίς τις γιορτές των παλιότερων χρόνων και κυρίως χωρίς την ανθρώπινη επαφή. Ίσως να μην είναι ακριβώς έτσι, αφού ο πλανήτης είναι πολύ μεγαλύτερος από την οπτική και τη στάση που έχουν οι άνθρωποι της προηγμένης Δύσης που αυτόν τον καιρό έχουν κλειστεί στο σπίτι, όμως, η αλήθεια είναι, ότι τα κυρίαρχα στερεότυπα που ακολουθούν την Πρωτοχρονιά στο ετήσιο ραντεβού της, φέτος δεν λειτουργούν, έχουν ανασταλεί.

Η συνθήκη του πολυήμερου εγκλεισμού που κυριαρχεί, έχει γίνει συνήθεια σε βαθμό που κάπου κάπου να φτάνουμε και να τη θεωρούμε και αυτονόητη. Δεν είναι φυσικά. Σε καμία περίπτωση, η απομόνωση των ανθρώπων δεν μπορεί να θεωρηθεί κανονικότητα και είναι υγιής συμπεριφορά να την αρνούμαστε και να τη θεωρούμε παράλογη.

Κι εκεί είναι που εδράζει και αυτή η αίσθηση σύγχυσης που νιώθουμε στο μεταίχμιο της αλλαγής του χρόνου. Ζούμε την αντίφαση να επιλέγουμε την αυτοαπομόνωση για να προστατευτούμε από μία ασθένεια, ενώ την ίδια στιγμή ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε για πολύ καιρό σε απομόνωση.

Το γεγονός ότι παρόμοιες αντιφάσεις έχει ζήσει ιστορικά η ανθρωπότητα, όχι και τόσο σπάνια όσο νομίζουμε- υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που θυμούνται τα καταφύγια στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ή τον τρόμο που προκαλούσε η πιθανότητα βομβαρδισμών- δεν σημαίνει παράλληλα ότι μπορούν να γίνουν και αποδεκτές.

Παρ’ όλα αυτά, τα καταφέρνουμε. Είναι εντυπωσιακή η προσαρμογή μας, η προσπάθεια που κάνουμε να αλλάξουμε την πραγματικότητα και να δώσουμε λύσεις. Από αυτήν την κατάσταση προσαρμογής και προσπάθειας, είναι που ξεπήδησε ακριβώς στο τέλος του χρόνου, η ελπίδα της λύσης μέσα από τα εμβόλια. Αν δεν υπήρχε αυτή η συλλογική κινητοποίηση και πίεση για διέξοδο δεν θα μπορούσε και ο επιστημονικός κόσμος να βρει τα εργαλεία για την προώθηση των εμβολίων.

Σήμερα που έχει αλλάξει ο χρόνος, αλλά εμείς νιώθουμε να πλέουμε σε μία θάλασσα άγνωστη, με σημαία την ακινησία, στον ορίζοντα διαφαίνεται ένα άνοιγμα. Υπάρχει μία αίσθηση ότι ο φόβος μειώνεται, κι αυτό όχι από την αμεριμνησία που έχουν όσοι πιστεύουν ότι δεν τους αφορά η πραγματικότητα, αλλά από την πεποίθηση ότι έχει γυρίσει αλλιώς η κατάσταση των πραγμάτων, ότι είναι ορατό το τέλος της μεγάλης περιπέτειας.

Πάνω ακριβώς σε αυτό το κύμα της μετάβασης, πρέπει σιγά σιγά να αρχίσουμε να στοχαζόμαστε πώς μας βρίσκει η αλλαγή που βιώνουμε και τι σημάδια άφησε πάνω μας όλο αυτό που ζήσαμε. Γιατί είναι βέβαιο ότι η πανδημία θα αφήσει βαθιά αποτυπώματα τόσο στην ατομική και συλλογική ψυχολογία, όσο και στον τρόπο ζωής μας και την οργάνωση των κοινωνιών μας. Είναι καιρός να αρχίσουμε να αντιμετωπίζουμε αυτές τις αλλαγές, έχοντας ξεκάθαρο ότι δεν είμαστε οι ίδιοι με εκείνους που πρωτακούγαμε για μία νέα επιδημία κάπου μακριά πριν από ένα χρόνο. Το θέμα είναι τι και πώς έχει αλλάξει.

+ΔΡΟΜΟΣ. Κάτι που άφησε στην πόλη, η χρονιά που πέρασε είναι το τρέξιμο στους δρόμους. Αυξήθηκαν κατά πολύ όσοι και όσες τρέχουν στον δρόμο, χωρίς να ντρέπονται και κυρίως χωρίς να περιμένουν πότε θα γίνουν πιο ευνοϊκοί οι όροι και οι συνθήκες για τους πεζούς στην πόλη. Αν θέλεις την αλλαγή, απλώς τη βιώνεις, δεν υπάρχει άλλη λύση στον αστικό βίο.

– ΓΝΩΜΕΣ. Δίνουμε μεγάλη σημασία στο λόγο δημοσίων προσώπων, όταν όμως εκφράζονται για θέματα που δεν τα γνωρίζουν. Αντίθετα θα έπρεπε να δίνουμε σημασία όταν μιλούν για θέματα που γνωρίζουν. Ακούγεται αυτονόητο αλλά δεν είναι. Να ακούσουμε τον ηθοποιό αν μιλά για την υποκριτική, ή τον αθλητή για τον αθλητισμό, αλλά η γνώμη τους για τη μοριακή δομή των κυττάρων, δεν έχει καμία σημασία. Ούτε καν πρέπει να ρωτούνται, γιατί οι απαντήσεις τους αυξάνουν τη σύγχυση και δεν προσφέρουν τίποτα. Απλό…

——————————————————–

Η ελληνική τηλεόραση, δεν αλλάζει τον χρόνο

Ελληνική τηλεόραση στην αλλαγή του χρόνου: Ριάλιτι, μπουζούκια, πρόσωπα της δεκαετίας του ’90, τηλεπαιχνίδια και μπερλουσκόνια αισθητική, σίριαλ τύπου «μη φεύγεις, θα σ’ αγαπώ για πάντα». Με εξαιρέσεις βέβαια και με την ΕΡΤ, που κάποτε την έκλεισαν κυβερνητικά χέρια γιατί τη φοβόταν, να παραμένει μία διαχρονική όαση, χωρίς κοινό όμως. Μήπως όμως έχουν και τα άλλα κανάλια κοινό;

Κοινό έχουν πια οι κλειστές πλατφόρμες που προπληρώνεις την πρόσβαση σε πρωτότυπες σειρές και ταινίες. Κι εκεί δεν είναι τόση όσο διαφημίζεται η καινοτομία ή η πρωτοπορία. Αλλά έχεις να εξασκήσεις το δικαίωμα της επιλογής, ανάμεσα σε επιλογές που δεν σε προσβάλλουν, νιώθεις ότι σε αφορούν οι αναφορές στα σύγχρονα διλήμματα του κόσμου, βιώνεις μεγάλες αφηγήσεις στους καιρούς που έχουμε ανάγκη να «διαβάσουμε» τον κόσμο.

Λείπει από την τηλεόραση σίγουρα, η μεγάλη ερευνητική δημοσιογραφία- και μάλιστα στην κρατική μας τηλεόραση αποφεύγουν και όποιες καλές επιλογές διέθεταν-, αλλά είναι παγκόσμιο πρόβλημα πια η υποχώρηση της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας.

Υπό κάποια έννοια, η ελληνική τηλεόραση πάντως αντικατοπτρίζει και τους προβληματισμούς της εποχής μας, σε πιο συντηρητικές εκδοχές όμως. Προσπαθεί να δει προς τα πίσω, για να βρει τι έγινε, χάνεται όμως στο fake και το ψευδογκλάμουρ που μεγαλούργησε στην Ελλάδα τον καιρό που περίσσευαν όλα, από τις οπτασίες του εύκολου πλούτου και του εκσυγχρονισμού του χρηματιστηρίου μέχρι τα οράματα των εθνικών συλλαλητηρίων με γιακαδάκι made in EU.