Το απόγευμα της Δευτέρας, ο γράφων είχε την τιμή να συντονίσει την εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου της κας Λ. Κατσέλη, με τίτλο «Δίνες και ευθύνες» στα Ιωάννινα…

Άλλο βιβλίο είχαμε κατά νου, να διαβάσουμε στην άδειά μας και άλλο έλαχε να διαβάσουμε, χωρίς να μας προκαλεί ενόχληση…

Τουναντίον, αν και δεν είναι ένα βιβλίο με περιεχόμενο μυθιστορηματικό, που μπορεί να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη, περιμένοντας με αγωνία την εξέλιξη της υπόθεσης, είναι ένα συγγραφικό πόνημα, που αξίζει κάποιος να το διαβάσει για δύο λόγους…

Ο πρώτος είναι, για να διαμορφώσει μία καλή και σφαιρική άποψη για το πώς φτάσαμε στη χρεοκοπία ως χώρα και στο πως γίνονταν οι διαπραγματεύσεις με την Τρόικα, που απέφεραν τα τρία απανωτά Μνημόνια…

Και όσο κι αν διαφωνούν κάποιοι, κυρίως στον ΣΥΡΙΖΑ, όχι, κανένα Μνημόνιο δεν ήταν καλό, κανένα Μνημόνιο δεν ήταν λιγότερο επώδυνο για τον ελληνικό λαό…

Το γράφουμε έτσι ακριβώς, γιατί σε κάποιους το βράδυ της Δευτέρας, στην παρουσίαση του βιβλίου, δεν άρεσε η απάντηση της κας Κατσέλη σε ερώτηση από το κοινό, αν θα μπορούσε η χώρα να αποφύγει την υπογραφή των Μνημονίων…

Ακόμη κι αν δεν ήταν κατηγορηματικό το «όχι», που είπε η κα Κατσέλη, οι προϋποθέσεις που όρισε, ότι θα έπρεπε να ισχύουν, για να μην φτάσουμε στα Μνημόνια, ανήκουν στη σφαίρα του αδύνατου, επομένως, τα Μνημόνια δεν ήταν δυνατό ή εφικτό να αποφευχθούν…

Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο αξίζει κάποιος να διαβάσει το βιβλίο είναι γιατί μέσα από κάποιες λεπτομέρειες, κυρίως για τον τρόπο που γινόταν οι διαπραγματεύσεις με τους θεσμούς, αναδεικνύεται αφενός η παντελής, διαχρονική και παγιωμένη έλλειψη εθνικής και κυβερνητικής στρατηγικής διαπραγμάτευσης…

Και αφετέρου, ότι έστω σε αυτές τις συνθήκες, υπήρξαν περιπτώσεις πολιτικών, που κατάφεραν να βάλουν την προσωπική τους σφραγίδα, όπως η κα Κατσέλη, με το Νόμο Κατσέλη για την προστασία της πρώτης κατοικίας…

Έχει ενδιαφέρον η παραδοχή της κας Κατσέλη, ότι η Τρόικα ερχόταν στις διαπραγματεύσεις έχοντας προλειάνει το έδαφος με συζητήσεις και επαφές, «…ενώ εμείς πηγαίναμε χωρίς σχέδιο και στρατηγική. Ο κάθε υπουργός με το επιτελείο του, πήγαινε χωρίς συνεννόηση με τα συναρμόδια υπουργεία και χωρίς συγκεκριμένη στρατηγική»…

Μένουμε λοιπόν για το τέλος, στην εξαιρετικά μεγάλη σημασία που έχει η ανάληψη της ευθύνης, για κάθε πολιτικό…

Και η ευθύνη δεν αναφέρεται στην αναγνώριση του λάθους, μετά την απομάκρυνση από το υπουργείο…

Αλλά κυρίως στην ανάληψη της ευθύνης, όταν έχει στα χέρια του την «καυτή πατάτα» των αποφάσεων…

Χωρίς να θέλουμε να τα ισοπεδώσουμε όλα, λέγοντας, ότι όλοι είναι ίδιοι, δυστυχώς δεν είχαμε την τύχη ως χώρα, να διαθέτουμε πολλούς τέτοιους πολιτικούς, που να αγαπούν την ευθύνη, όπως έλεγε και ο Καζαντζάκης… 

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ