Βρισκόμαστε σε ένα ακόμα μεταίχμιο σε αυτή τη μακρά, όπως φαίνεται περίοδο της πανδημίας. Ενώ το χρονικό διάστημα από τα μέσα Μαρτίου που ξεκίνησαν οι μεγάλοι περιορισμοί μοιάζει πολύ σύντομα, η αίσθηση ότι έχει περάσει πολύς χρόνος είναι διάχυτη., Κι αυτό λόγω του ψυχικού βάρους που έχει φορτωθεί σε όλους μας, στην τεράστια κινητοποίηση που έγινε σε όλα τα επίπεδα του κράτους και της κοινωνίας, αλλά και στις επιπτώσεις, είτε τις υγειονομικές με τις δεκάδες απώλειες ζωών στην πατρίδα μας, είτε τις οικονομικές με τον τουρισμό να δέχεται το μεγαλύτερο πλήγμα. 

Περιγράφουμε την κατάσταση για να μπορούμε να την οριοθετούμε συνέχεια, για να μην ξεφεύγουμε από τα βασικά προκείμενα που παραμένουν τα ίδια: Προστασία της ζωής, ανασύνταξη της κοινωνίας και οικονομική ανάπτυξη. Δεν έχει αλλάξει κάτι ως προς αυτές τις προτεραιότητες. Όπως δεν έχουν αλλάξει και τα χρονοδιαγράμματα. Είμαστε ακόμα μακριά από την κανονικότητα και την ασφάλεια.

Κατά συνέπεια, ακριβώς επειδή αυτό είναι το πλαίσιο και όχι κάποιο άλλο, η συζήτηση που γίνεται για τις μάσκες, τους περιορισμούς, τους φόβους για τα εμβόλια δεν είναι παρά λεπτομέρειες, μικρότερα θέματα. Ας το προσέξουμε αυτό: Τα θέματα που θέτουν οι πάσης φύσεως αρνητές και προβληματισμένοι, όπως το αν αντέχεις με τη μάσκα για 8 ώρες δεν είναι σημαντικά. Σημαντικό είναι να υπάρχει επάρκεια από μάσκες στα σχολεία τη Δευτέρα, κάτι που είναι ευθύνη του κράτους και των Δήμων. Όπως και να υπάρχει επάρκεια κλινών ΜΕΘ ή τεστ που είναι ακόμα μεγαλύτερα ζητήματα. Σε αυτά πρέπει να επικεντρωθούμε.

Τώρα σε όλον τον κόσμο και στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί, όχι πάντως η πλειοψηφία, που πιστεύουν ότι είτε δεν υπάρχει ο ιός είτε είναι κατασκευασμένος- άρα αυτοί που τον κατασκεύασαν «μας κρύβουν τη λύση». Αυτός ο κόσμος αμφισβητεί τα μέτρα προστασίας, τα εμβόλια, τα πάντα. Δεν το κάνουν όλοι τους όμως με την ίδια πίστη. Κι από αυτούς πολλοί παρασύρονται, είναι ευκολόπιστοι, δείχνουν να μην έχουν όλα τα δεδομένα στα χέρια τους. Για αυτούς θα χρειαστεί ακόμα περισσότερη καμπάνια πληροφόρησης, ενημέρωσης και προβολής των αναγκαίων μέτρων και της γνώσης που χρειάζεται η αντιμετώπιση της πανδημίας. Δεν περισσεύει κανείς όμως. Και αυτοί πρέπει να πειστούν, όχι μόνο για το δικό τους καλό, αλλά για να είμαστε περισσότεροι στον αγώνα να στηριχθεί η κοινωνία και να ανασυνταχθεί η οικονομία. Είναι εθνική υπόθεση να βγούμε όλοι όρθιοι μέσα από αυτή την κρίση. 

Ό,τι μπορεί ο καθένας κάνει

Ένα ωραίο που βλέπεις στους δρόμους μετά την καραντίνα, είναι οι άνθρωποι που τρέχουν. Σαν να ξεθάρρεψαν, να πήραν φόρα και να μην φοβούνται να τρέχουν ανάμεσα στον κόσμο. Και προφανώς δεν χρειάζεται να φοβάται κανένας και όλοι πρέπει να είμαστε στους δρόμους και τα πάρκα για περπάτημα και τρέξιμο ή έστω για μία μικρή βόλτα.

Υπάρχει όμως και το αρνητικό. Όλοι αυτοί οι οδηγοί που καβαλάνε πεζοδρόμια, που διπλοπαρκάρουν, που γεμίζουν κάθε δυνατό ελεύθερο χώρο, πιστεύοντας ότι η πόλη είναι ένα τεράστιο πάρκινγκ. Αλλά το ξέρουμε το φαινόμενο κι από παλιά. Αυτή είναι η πόλη μας.

Ο Δήμος και οι τοπικοί φορείς κοιτάνε γενικώς σαν παρατηρητές. Μια παρέμβαση έγινε από τον Δήμο για πεζοδρόμηση του παραλιμνίου μετά την καραντίνα, βγήκαν άλλοι και την κατήγγειλαν. Κι αυτό ήταν όλο.

Ο κόσμος περπατάει πάνω στα άθλια, ξηλωμένα πλακάκια της Ακτής Μιαούλη, τσακώνεται με τους ποδηλάτες ποιος θα πιάσει λίγη από την άσφαλτο του ενός κάποιου ποδηλατόδρομου, σκοτάδι παντού όταν πέσει ο ήλιος. Κι αυτό είναι όλο. 

Αυτή είναι η πόλη μας. Ό,τι μπορεί ο καθένας κάνει. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr