Το κεντρικό ερώτημα

Όσοι περιμένουν να ρίξει η κυβέρνηση τη χώρα στα βράχια θα περιμένουν ακόμα. Κι όσοι περιμένουν να εφαρμόσει η κυβέρνηση το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, θα περιμένουν κι άλλο. Είναι φανερό ότι η κατάσταση εκτάκτου ετοιμότητας, όπως θα τη λέγαμε, θα συνεχιστεί με στον ίδιο ρυθμό που την ξέρουμε από το 2010 και μετά.
Αν αλλάξει ύφος και περιεχόμενο, αν θα αναδείξει νέα στοιχεία και νέους δρόμους, αυτό το θα φανεί αργότερα.
Θα μπορούσε να γίνει κάτι άλλο και δεν γίνεται; Μάλλον όχι. Η μόνη ρεαλιστική εναλλακτική επιλογή που υπήρξε ήταν να συνεχίσει η ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ την προηγούμενη πολιτική, όμως αυτό το αρνήθηκαν οι εκλογείς, Κι όποιοι νομίζουν ότι θα επιστρέψει αυτή η παλιά πολιτική, κάνουν λάθος και εκφράζουν απλώς τις επιθυμίες τους. 

Νέος στόχος

Είναι βέβαιο από την άλλη, ότι η κυβέρνηση κάνει συνεχώς υποχωρήσεις σε σχέση με τις προεκλογικές της θέσεις. Δεν φαίνεται όμως να ταρακουνιέται, όπως θα ήθελαν οι αντίπαλοί της. Κι αυτό γιατί μετά τις εκλογές, έθεσε έναν νέο στόχο, που είναι η «σωτηρία της χώρας» και βρίσκει συναίνεση στην κοινωνία. Η αλήθεια είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας, το έλεγε και προεκλογικά αυτό, αλλά λίγοι το άκουγαν από τους φίλους και τους αντιπάλους του. Γιατί όλες οι πλευρές έβλεπαν περισσότερο τον κεντρικό συμβολισμό, το «πρώτη φορά αριστερά». Ο νέος στόχος όμως της κυβέρνησης, η διάσωση της χώρας μέσα στην ευρωζώνη, λίγο έχει να κάνει με ιδεολογικά διακυβεύματα.

Αντιδράσεις

Η αντιπολίτευση της Νέας Δημοκρατίας στηρίζεται σήμερα στην αποτυχία της κυβέρνησης. Δεν είναι όμως ξεκάθαρο τι θέλουν: Να αποτύχει η χώρα, να χρεοκοπήσει ώστε να δικαιωθούν οι ίδιοι που έλεγαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ικανός για διακυβέρνηση; Ή να προχωρήσει το πρόγραμμά της η κυβέρνηση προς την κατεύθυνση της ρήξης με την Ευρώπη ώστε να επιβεβαιωθεί η πρόβλεψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να φέρει στην Ελλάδα τα «σοβιέτ»; Κι αν δεν γίνει τίποτα από τα δύο; Κι αν η χώρα πάρει έναν άλλο δρόμο, καλό κακό δεν έχει σημασία; Τι θα κάνει η ΝΔ;
Από την άλλη είναι οι οπαδοί της δραχμής, δεξιοί και αριστεροί. Μόλις είδαν τη στάση της Γερμανίας στις διαπραγματεύσεις, ζήτησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ να βγάλει τη χώρα από την ΕΕ. Όμως οι δικές τους αντίστοιχες προτάσεις στις εκλογές πήραν ελάχιστες ψήφους. Γιατί να κάνει κάτι τέτοιο ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν δεν το έχει καν στο πρόγραμμά του;
Οπότε πάλι το ερώτημα είναι στο γήπεδο της κυβέρνησης. Θα σώσουν τη χώρα, θα τη βγάλουν από την κρίση; Αυτό χρειάζεται απάντηση σήμερα. 

Πώς το κάνουν τα παιδιά

Την ώρα που στο ειδικό δικαστήριο για τη λίστα Λανγκάρντ ψάχνουν να δουν πώς γίνεται αντιγραφή- διαγραφή σε στικάκι, τα μικρά παιδιά παίζουν την τεχνολογία στα δάκτυλα. Την ώρα που οι γονείς ανησυχούν για τους αγνώστους που επιτίθενται στα παιδιά τους στο διαδίκτυο- και καλά κάνουν και ανησυχούν- αν τους ζητήσεις να σου στείλουν ένα e-mail, θα… στραβώσουν τα δάχτυλά τους.
Το ψηφιακό χάσμα είναι πολύ μεγαλύτερο από όσο νομίζουμε ή από όσο δείχνουν οι ρυθμοί αύξησης της ευρυζωνικότητας. Και συνδέεται με τη χαμηλή αξία που έχει η εργασία που παράγουμε. Γιατί κακά τα ψέματα, το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν δουλεύουμε σκληρά, αλλά ότι αυτό που παράγουμε δεν έχει μέσα του την προστιθέμενη αξία που έχουν τα άλλα προϊόντα άλλων χωρών. Είναι αυτή η ρημάδα η «ανταγωνιστικότητα» το πρόβλημα που όσο κι αν θέλουμε να την παρακάμψουμε, αυτή είναι που ορίζει ακόμα το μέλλον ολόκληρων κρατών.
Θα πεις, πόσες θυσίες να κάνουμε για να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί; Αλλά και το ερώτημα αυτό δεν έχει σημασία, όσο η εργασία άλλων λαών παράγει μεγαλύτερες αξίες. Κανείς δεν θα μας περιμένει. Ίσως να ρωτήσουμε τα παιδιά πώς καταφέρνουν και εξοικειώνονται τόσο γρήγορα με την τεχνολογία. 

fkaramitsos@yahoo.gr