Πάνω στον τοίχο 
της πραγματικότητας

Δύο παράγοντες συντείνουν στην αλλαγή του κλίματος τις τελευταίες ημέρες στην κυβέρνηση: Ο πρώτος παράγοντας είναι ο εμφανής πια κίνδυνος οικονομικής ασφυξίας. Δεν είναι μόνο αν μπορεί η χώρα να αποπληρώσει τα τρέχοντα δάνεια, γιατί αυτό μπορεί να το κάνει όντως με μεγάλες περικοπές όμως στα διαθέσιμα δημόσια κονδύλια. 
Είναι κυρίως, η αδυναμία χρηματοδότησης του προγράμματός της.
Ο δεύτερος παράγοντας είναι οι βασανιστικές ανάγκες της ίδιας της πραγματικότητας. Γιατί η ζωή δεν περιμένει πότε θα συνεννοηθούν οι υπουργοί για το ποια πολιτική θα εφαρμόσουν ή πότε θα βγουν από τα τηλεοπτικά στούντιο να κάνουν και καμιά δουλειά. 

Ετοιμότητα

Ξεκινώντας από τον δεύτερο παράγοντα, ο ΣΥΡΙΖΑ που αποτελεί και το μεγάλο κομμάτι της κυβέρνησης, είναι φανερό ότι βρέθηκε απροετοίμαστος μπροστά στις μεγάλες ανάγκες που έχει η χώρα, αλλά και μπροστά στις μεγάλες ευθύνες που του αναθέτει η κοινωνία. Δεν είναι αυτά τα λαϊκιστικά που του λένε οι διάφορες όψεις της αντιπολίτευσης- κυρίως αυτές με τα παπαγαλάκια της παλιάς εξουσίας- ότι δήθεν δεν γνωρίζουν τα στελέχη του αγγλικά και κανόνες ευγενείας ή ότι είναι παλαιομαρξιστές και δεν ξέρουν από σύγχρονη οικονομία. Αυτά τα τρώνε σαν ένα μικρό κομμάτι κέικ τα υπουργικά στελέχη, τα περισσότερα από τα οποία έχουν μεγαλώσει πολιτικά σε πολύ πιο σκληρά «περιβάλλοντα» είτε κομματικά, είτε ακαδημαϊκά και θεσμικά. 
Το πρόβλημα είναι η εκ των υστέρων επιβεβαίωση αυτού που κατήγγειλε ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά: Η κοινωνική κατάσταση της χώρας είναι άθλια. Η φτώχεια είναι εμφανής στους δρόμους, η δυσαρέσκεια είναι στα χείλη όλων, δεν υπάρχει κοινωνικός δείκτης στοιχειωδώς σε κάποιο ύψος. Όταν η ρητορική σου μιλούσε για αυτά, όφειλες τώρα που έχεις την ευκαιρία να ασκήσεις πολιτική να είσαι πιο αποτελεσματικός. Μα ένας μήνας πέρασε από τις εκλογές, σου απαντάνε; Ε, και; Μέσα σε ένα μήνα όλο και περισσότερα νοικοκυριά βυθίζονται στην απόγνωση.

Ο Λένιν

Η αδυναμία τώρα να χρηματοδοτήσει το πρόγραμμά της είτε οφείλεται στην πίεση των πιστωτών, είτε σε πραγματικά άδεια κρατικά ταμεία, θα έπρεπε να οδηγεί την κυβέρνηση σε μεγαλύτερες δόσεις ειλικρίνειας. Θα μπορούσαν οι υπουργοί να εξηγήσουν την κατάσταση στον κόσμο και να ζητήσουν βοήθεια. Μια κυβέρνηση με κορμό την αριστερά, πρέπει να αναζητά την κοινωνική συμπαράσταση και όχι να μιλάει απλώς μέσα από τις οθόνες σε ένα κάποιο τηλεοπτικό κοινό.
Απαιτείται βέβαια και αναδιάρθρωση τόσο των προτεραιοτήτων όσο και της ρητορικής. Όταν βλέπεις τον τοίχο, δεν πέφτεις πάνω του με κόκκινες σημαίες. Το όχημα της πολιτικής έχει και όπισθεν, τουλάχιστον κατά ένα βήμα, που θα έλεγε και ο Λένιν, τον οποίο κάποιοι τον διαβάζουν ακόμα όπως λέγεται στην αριστερά. 

Αυτοπροσώπως και ανήσυχοι

Πολύς κόσμος πάει και στήνεται σε ουρές στο ΙΚΑ για να θεωρήσει το βιβλιάριο την ώρα που το ίδρυμα του λέει, ότι δεν χρειάζεται, ότι όλα γίνονται ηλεκτρονικά.
Αντίστοιχα πολύς κόσμος πηγαίνει στο Δήμο για να ρωτήσει για το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα παρόλο που και σε αυτήν την περίπτωση όλη η διαδικασία είναι ηλεκτρονική.
Μία εξήγηση είναι η έλλειψη τεχνικών γνώσεων από τον κόσμο. Υπάρχει όντως πρόβλημα ψηφιακού χάσματος όπως το λένε και δεν είναι σίγουρο ότι καλύπτεται επαρκώς ακόμα από τις δημόσιες υπηρεσίες. Η επέκταση του θεσμού των ΚΕΠ σε κάθε μορφή υπηρεσίας που εξυπηρετεί κοινό, θα μπορούσε να μειώσει το πρόβλημα.
Άλλο θέμα όμως έχει ο κόσμος. Οι άνθρωποι ανησυχούν. Ανησυχούν αν θα έχουν βιβλιάριο ασφάλισης, αν θα πάρουν αυτά τα λίγα ευρώ των επιδομάτων. Αυτή η ανησυχία είναι το πρόβλημα κι όχι αν ξέρουν από υπολογιστές. Γι’ αυτό και πάνε αυτοπροσώπως να δουν τι γίνεται. Γιατί αισθάνονται αδύναμοι μπροστά στο γκουβέρνο και δεν το εμπιστεύονται ότι όντως θα τους βοηθήσει.
Και το ότι φτάσαμε να υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι που ανησυχούν για 100 και 200 ευρώ είναι η πλήρης αποκάλυψη της καταστροφής που βιώνει η χώρα. Κι άσε τα success story να κουρεύονται. 
fkaramitsos@yahoo.gr