Η πολιτική κατάσταση αυτή τη στιγμή στη χώρα, πέρα από το σασπένς των συνεχών εξελίξεων, έχει πάρει κι άλλες διαστάσεις. Μοιάζει σαν να έχει διασταλεί προς όλες τις κατευθύνσεις. Πέρα από την προφανή αγωνία που υπάρχει για τις διαπραγματεύσεις περί του χρέους και του προγράμματος χρηματοδότησης, έχει ένα ενδιαφέρον και ο λαϊκός παράγοντας. Τον  λαό δεν τον ακούει εύκολα καμία κυβέρνηση. Δεν είναι και εύκολο βέβαια να πιάνεις τον λαϊκό σφυγμό αφού το σύστημα είναι δομημένο έτσι ώστε μέσω των πολλαπλών διαμεσολαβήσεων και της αντιπροσωπευτικότητας, στο τέλος να χάνεται η φωνή του πολίτη. Παλιότερα, το κόμμα μέσα από τους βουλευτές και τους συνδικαλιστές μπορούσε να λειτουργήσει σαν ιμάντας μεταφοράς της πραγματικότητας προς την κυβέρνηση, τώρα όμως έχουν αλλάξει και τα κόμματα και μάλλον δεν μπορούν να λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο.

Νωπή εντολή

Η σημερινή κυβέρνηση πάντως έχει τη νωπή λαϊκή εντολή από τις εκλογές, οπότε προς το παρόν δεν χρειάζεται  να λάβει άλλα μηνύματα. Το πρόβλημα έγκειται στο πώς μπορείς να κάνεις σήμερα πολιτική για το λαό, μέσα στο πλέγμα των διεθνών σχέσεων και πίσω από τις κλειστές πόρτες του κάθε λογής κονκλαβίου. Αλλά αυτή η κατάσταση θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη και προφανώς την είχε λάβει υπόψη η νέα κυβέρνηση.

Το οξύμωρο προέρχεται από τον κόσμο. Ο απλός, ανώνυμος Έλληνας σήμερα, φοβάται σαφώς για το μέλλον του και το μέλλον της χώρας, παράλληλα όμως δείχνει να εξεγείρεται και προς τις ευρωπαϊκές ηγεσίες που δεν λαμβάνουν υπόψη τους τη φτώχεια του ελληνικού λαού. Είναι πολύ περισσότεροι σήμερα από αυτούς που ψήφισαν αριστερά, που βλέπουν με συμπάθεια τις πρώτες ενέργειες της κυβέρνησης.

Μοιάζει να έχουμε φτάσει σε ένα όριο, σε ένα κόκκινο σημείο για τις λαϊκές αντοχές.

Η Ευρώπη

Ας δεχθούμε ότι ο Τσίπρας θα πάει και θα υπογράψει ό,τι θα υπέγραφε κι ο Σαμαράς. Το περίφημο e-mail του Δεκεμβρίου, το νέο έγγραφο των Γερμανών που διέρρευσε κλπ. Το ερώτημα τότε, θα είναι αν θα αντέξει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Όχι. Το πιο πιθανό θα ήταν να μην έπεφτε η κυβέρνηση. Αλλά τι σημασία θα είχε; Ποιος θα ενδιαφερόταν για μία τέτοια κυβέρνηση; Φαίνεται ότι η αξιοπρέπεια του Έλληνα σήμερα μοιάζει σημαντικότερο αγαθό από τη ρευστότητα. Κι αν η κυβέρνηση την προσβάλλει, τότε θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου για πολύ χειρότερες εκδοχές του συστήματος όπως η ακροδεξιά.

Θα αποδεχθεί η Ευρώπη της αλληλεγγύης, την αρχή του χάους για μία χώρα της; Κανείς δεν θέλει να φανταστεί κάτι τέτοιο.