Πώς εξηγούνται οι 
πρώτες επιλογές Τσίπρα

Η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ για συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ μοιάζει να προκύπτει χωρίς βία, μέσα από ένα πλαίσιο πολιτικών υποχρεώσεων που ελήφθησαν καθοριστικά υπόψη τις δύσκολες ώρες των αποφάσεων ήδη από την Κυριακή το βράδυ.
Η ταχύτητα με την οποία έγιναν όλα, έδειξε ότι αν δεν υπήρξε προετοιμασία, τουλάχιστον υπήρχαν συναντιλήψεις για το ποιες είναι οι προτεραιότητες, μεταξύ Αλ. Τσίπρα και Π. Καμμένου.
Είναι προφανές ότι προτάχθηκε και από τους δύο, η ανάγκη συμφωνίας σε ένα πρόγραμμα αντιμετώπισης της λιτότητας όπως είχαν υποσχεθεί προεκλογικά και οι δύο, και άφησαν στην άκρη τις κορυφαίες πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές που τους χωρίζουν. Το αν αυτές οι διαφορές στο μέλλον θα προκύψουν και σημαντικές ώστε να επιφέρουν και ρήξη θα φανεί. Έτσι κι αλλιώς, χωρίς συμφωνία για το χρέος με τους δανειστές, όλα τα άλλα θα είναι παραφιλολογία.

Έλεγχος

Είναι φανερό ότι ο νέος πρωθυπουργός επιχείρησε από την πρώτη μέρα να δείξει ότι ελέγχει την κατάσταση. Πήγε σε συμφωνία με τους ΑΝΕΛ ώστε να πάρει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης και όχι διερευνητική εντολή. Αν έμπαινε σε συζήτηση με το Ποτάμι που πολλοί το θεωρούν πιο «κομψή» λύση, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα έδειχνε «μαλακό» κόμμα, ευάλωτο, αδύναμο και ήδη από τη Δευτέρα το βράδυ με τη βοήθεια και των έτοιμων από καιρό ΜΜΕ του προηγούμενου συστήματος, θα άναβε η συζήτηση περί ακυβερνησίας. Όταν έχεις πάρει 149 έδρες, δεν αφήνεις τέτοια περιθώρια. Εκτός κι αν υπάρχει κάποια άλλη, καλύτερη ιδέα, που από πουθενά, όμως, δεν κατατέθηκε. Τη Δευτέρα των εκλογών δεν ξεκινάς από το μηδέν τις συζητήσεις για τα μεγάλα προβλήματα της χώρας.

Οι νέοι υπουργοί

Ο σχηματισμός της κυβέρνησης ακολούθησε την ίδια συνταγή.  Γρήγορες αποφάσεις με τήρηση των ισορροπιών ώστε να μη υπάρχουν άμεσα προβλήματα. Ο πολύς κόσμος δεν γνωρίζει είναι αλήθεια τα πρόσωπα, οπότε δεν μπορεί και να κατανοήσει αυτές τις ισορροπίες. Δεν είναι εύκολο δηλαδή να καταλάβει τις βολές περί «πατριωτικής» στροφής λόγω της επιλογής του Ν. Κοτζιά ή τα βέλη για το μεταναστευτικό από άλλες πλευρές λόγω της Τασίας Χριστοδουλοπούλου, την οποία όμως γνωρίζουν και οι πέτρες ακόμα όσων ασχολούνται με τα ανθρώπινα δικαιώματα στη χώρα μας. Αυτό που πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι η κυβέρνηση απευθύνεται όχι σε αριστερούς, αλλά τουλάχιστον στα περίπου 3 εκατ. ανθρώπους που την ψήφισαν. Αυτός ο πολύχρωμος κόσμος που την επέλεξε την Κυριακή, θέλει να βλέπει και τον εαυτό του στο υπουργικό συμβούλιο.
Αν και κατά βάση, αυτό που θέλουν τελικά οι πολίτες είναι αποτέλεσμα και πράξεις. 

Το βλέμμα των φίλων

Ανάμεσα στους νέους υπουργούς και υφυπουργούς είναι και κάποιοι φίλοι μου. Πέρασαν τα χρόνια ακόμα και αν θέλεις να το ομολογήσεις. Σαν τώρα θυμάμαι τα παιδιά του Ρήγα, τον Γιάννη Μπανιά, τις πρώτες συλλογικές αντιδράσεις στον εθνικισμό ή τον ρατσισμό που μας έφεραν κοντά με άλλους αριστερούς, οικολόγους, εναλλακτικούς. Το αρχικό βλέμμα απορίας για όσα τρομερά βλέπαμε να γίνονται στη χώρα εκεί στις αρχές του ’90, σύντομα έγινε πιο σκοτεινό, πιο βαρύ. 
Κάπου εκεί, που συσσωρεύονται και τα προσωπικά βάρη, δίπλα στις χαρές του ατομικού βίου, ξεκινάει και η πιο προσεκτική προσέγγιση του πολιτικού. Τα διαβάσματα ψάχνουν δρόμο να γίνουν πράξη, οι πρωτοβουλίες επιζητούν μεγαλύτερα ακροατήρια, σημασία δίνεται στο αποτέλεσμα. Και οι καλύτεροι όλων μας, προχωράνε μέσα σε αυτό στο στενάχωρο συχνά σκηνικό που λέγεται πολιτική στον τόπο μας, και φτάνουν πια ως και το υπουργικό συμβούλιο. Αυτό ήταν το ημερολόγιο της αριστεράς 20 χρόνια τώρα. 
Δεν ξέρω τι θα γίνει με τη νέα κυβέρνηση- δεν έχω άλλωστε εμπιστοσύνη ποτέ και σε καμιά εξουσία. Όμως ξέρω ότι πολλοί φίλοι και γνωστοί εκεί πάνω στα μεγάλα δώματα του κράτους πια, κράτησαν τόσα χρόνια καθαρό το βλέμμα τους. Κι αυτό είναι καλό εφόδιο…
fkaramitsos@yahoo.gr