Λιγότερα οράματα 
περισσότερο αποτέλεσμα

Μου είναι απορίας άξιον που οι Έλληνες δείχνουν ανησυχία για αυτές τις εκλογές. Ή ότι ζητάνε περισσότερες πληροφορίες για τα προγράμματα των κομμάτων. Γιατί είχα την αίσθηση ότι οι Έλληνες τα ξέρουν όλα εδώ και χρόνια. Έχω ακούσει με τα αυτιά μου άνθρωπο να λέει «βρε, ας με άφηναν μία μέρα εμένα πρωθυπουργό και θα έβλεπες τι θα έκανα». Η αλήθεια είναι ότι τελευταία το έχουν κόψει αυτό στα καφενεία, είτε γιατί κατάλαβαν ότι δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα, είτε γιατί ντρέπονται να ομολογούν το ναπολεόντειο σύνδρομό τους.
Σίγουρα όμως όλοι έχουμε ακούσει και αυτές τις μέρες, ότι «οι αμερικάνοι τα έχουν κανονίσει όλα». Τελευταία, που δείχνουμε… τάσεις ανεξαρτησίας, έχουμε συμπεριλάβει στους γνώστες και τον «ρώσικο παράγοντα»- τι περίεργο; παλιά ένας καλός δεξιός ήταν με τους Αμερικάνους, σήμερα είναι με τον Πούτιν-. Ακόμα πάντως, επιβιώνει η αντίληψη ότι κάποιοι ξένοι ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις.

Θρύλοι

Οι Έλληνες όμως ξέρουν κι άλλα πράγματα. Ξέρουν για παράδειγμα ότι ζει ο Μέγας Αλέξανδρος επειδή το λέει μια γοργόνα. Αν και ζει πάντως, πολλοί είναι σίγουροι για το πού είναι… ο τάφος του. Επίσης, υπάρχουν πολλοί που περιμένουν να ξυπνήσει ένας παλιός αυτοκράτορας. Άλλοι πιστεύουν ότι οι αρχαίοι Έλληνες τα έχουν πει όλα πρώτοι, αν και πολλοί σύγχρονοι αρχαιολάτρες δεν είναι οπαδοί της αθηναϊκής δημοκρατίας αλλά διαφόρων τυρράνων του 20ου αιώνα. Επίσης πολλοί είναι βέβαιοι ότι «μας ψεκάζουν», ενώ κάποιοι, λίγοι ίσως, αναζητούν σημάδια εξωγήινης παρέμβασης στον πλανήτη.
Τέλος πάντων, αφού έχουμε τόσες πολλές βεβαιότητες για το παρελθόν ή το τι γίνεται στα παρασκήνια στον κόσμο, πώς τα καταφέραμε και βυθίστηκαμε σε μία τέτοια πρωτοφανή κρίση; Ή δεν φταίμε κι εμείς για την κρίση, αλλά φταίνε μόνο οι «κακοί»;

Γείωση

Με άλλα λόγια, αυτό που απαιτούν οι καιροί είναι να γειωθούμε. Όχι να είμαστε «ρεαλιστές» όπως μας λένε,- που δεν είναι κακό να είσαι ρεαλιστής-, αλλά γειωμένοι μέσα στην πραγματικότητα. Χρειαζόμαστε πολίτες και πολιτικούς που να παράγουν πολιτική μέσα από τη ζωή. Και πολιτική που θα αξιολογείται κάθε τόσο. Από μεγάλες ιδέες, οράματα και οπτασίες καταναλώσαμε τόσες που θα έχουν και τα εγγόνια μας. Και χωρίς αποτέλεσμα, τόσα χρόνια…

Λίγη απεξάρτηση δεν βλάπτει

Δεν μπορεί να σπάσει ένας ιδιότυπος συντηρητισμός που συναντάς στην ελληνική κοινωνία. Καμιά πολιτική δεν μπορεί να αλλάξει αυτή την αίσθηση ανασφάλειας που έχει ο μέσος πολίτης, αυτήν τη εμμονική ανάγκη του να είναι εξαρτημένος. Εξαρτημένος από το κράτος, το κόμμα, τον πολιτικό ή τον αξιωματούχο.
Υπάρχουν κοινωνιολογικές και πολιτικές εξηγήσεις για το φαινόμενο, μέρος του οποίου είναι και το πελατειακό κράτος. Από ένα σημείο και πέρα όμως είναι φανερό ότι αφορά και το ίδιο το άτομο, ότι είναι και θέμα προσωπικής βούλησης.
Ειδικά όταν έχουμε όμως ένα θέμα ατομικής ευθύνης, δεν αρκεί καμία ηθικολογική παρέμβαση για να αλλάξει κάτι. Γιατί κανείς δεν μπορεί να είναι εσαεί τίμιος ατομικά, όταν δίπλα του η ατιμία έχει αποκτήσει θεσμικά χαρακτηριστικά.
Νομίζω, ότι το κλειδί είναι η ελευθερία, η χειραφέτηση του ατόμου, η απεξάρτησή του από κάθε είδους θεσμό και σύνδεσμο που προσφέρει ένα απατηλό κουκούλι ασφάλειας. 
Και ισχύει αυτό και για την οικογένεια. Ναι, η οικογένεια είναι τροφός και στήριγμα. Κι αν δεν ήταν κι αυτή, η ανθρωπιστική κρίση θα ήταν τεράστια αυτά τα δύσκολα χρόνια. Όμως δεν πρέπει να εκφράζει προς το νέο παιδί μία εικόνα αδιατάρακτη, ότι αποτελεί ένα αιώνιο στήριγμα. Πρέπει να το αφήνει να δοκιμαστεί και μόνο του. Να νιώσει λίγο το φόβο του ξένου και του άξενου, το κενό της μοναξιάς και το αίσθημα να φεύγει η γη κάτω από τα πόδια σου. Αν αυτός ο νέος δοκιμαστεί μόνος του, είναι βέβαιο ότι θα επιστρέψει δυνατότερος και κυρίως πλουσιότερος σε αισθήματα, ιδέες και πρακτικές, πίσω στην κοινότητα. 

fkaramitsos@yahoo.gr