Με αφορμή τις συγκλονιστικές εξελίξεις στη Γαλλία, που θέλουμε να πιστεύουμε, ότι μπήκε ένα τέλος χθες, θα θέλαμε να θέσουμε έναν προβληματισμό…

Ο οποίος είχε προκληθεί πριν από ένα μήνα μετά την αντίστοιχη περίπτωση με αυτή του Παρισιού, στην Μελβούρνη της Αυστραλίας…

Και στις δύο περιπτώσεις, οι υποθέσεις της ομηρίας από τους τζιχαντιστές έληξαν με την ένοπλη εισβολή των αστυνομικών δυνάμεων, που είχαν ως αποτέλεσμα το θάνατο των δραστών, αλλά και πολλών ομήρων…

Δεν ξέρουμε και πολλά για να πούμε την αλήθεια από τέτοιες καταστάσεις, όμως σίγουρα δε χρειάζεται να συζητήσουμε για την ιδιαιτερότητα αυτών των καταστάσεων…

Επίσης δε ξέρουμε πόσο καλή ή εκπαιδευμένη είναι η αστυνομία στη Γαλλία ή στην Αυστραλία…

Εκείνο που ξέρουμε όμως και είμαστε απολύτως βέβαιοι γι’ αυτό, είναι πως εάν κάποιο από τα δύο περιστατικά είχε συμβεί στην Ελλάδα και είχε την ίδια κατάληξη, δε θα υπήρχε… Ελληνική Αστυνομία…

Θα την είχαν… κατεδαφίσει πρωτίστως οι πολιτικοί αντίπαλοι της εκάστοτε κυβέρνησης, θα την είχαν καταδικάσει τα μέσα ενημέρωσης και φυσικά θα είχαν βγει στους δρόμους χιλιάδες αγανακτισμένοι πολίτες να διαμαρτυρηθούν για την αστυνομική βία και αυθαιρεσία…

Η Ευρώπη λοιπόν δε μπορεί να κοιμάται ήσυχη, αλλά έχει έρθει, προ πολλού μάλιστα, η ώρα να αντιδράσει και να λάβει τα μέτρα της…

Και το πρώτο που πρέπει να κάνει είναι να αντιληφθεί, ότι η ιστορία αυτή έχει βαθιές μεν ρίζες, που αναφέρονται στις πολιτισμικές και θρησκευτικές διαφορές, έχει όμως βασικές αφορμές τη χρονική συγκυρία και τις επιπτώσεις της κρίσης…

Η κρίση σε συνδυασμό με την αμάθεια, την έλλειψη παιδείας, την αύξηση της ανεκτικότητας σε φαινόμενα βίας διαφόρων μορφών και τύπων, έχουν οδηγήσει σε ένα εκρηκτικό κοκτέιλ, που έχει ανάψει το φιτίλι πια σε όλη την Ευρώπη…

Και για να λέμε και του στραβού το δίκιο, χωρίς να ευλογούμε τα γένια μας, να πούμε και κάτι άλλο…

Η Ελλάδα ως χώρα υποδοχής των μεταναστών από τις χώρες της Μέσης Ανατολής, έχει φερθεί με απόλυτα ανθρωπιστικό τρόπο στους μετανάστες και τους πρόσφυγες…

Σε ποια άλλη χώρα θα μπορούσε να γίνει ό,τι και στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια με τους αριθμούς των εγκλωβισμένων προσφύγων και μεταναστών να φτάνουν σε κάποιες περιόδους το 15 ή το 20% του συνολικού πληθυσμού της χώρας;

Προφανώς υπήρξαν και περιστατικά – και όχι λίγα – που δεν ήταν προς τη θετική – ανθρωπιστική κατεύθυνση… Αλλά, σε μία χώρα που διαλύθηκε μέσα στην οικονομική κρίση, οι Ευρωπαίοι επέτρεψαν ή επέβαλαν καλύτερα και μία συμφωνία που υποχρεώνει τη χώρα μας, να κρατά εντός των συνόρων της όλους αυτούς τους δυστυχισμένους…

Θέλουμε να πιστεύουμε, ότι έχει έρθει η ώρα για να αντιληφθούν το δικό τους έγκλημα όχι κατά της Ελλάδας, αλλά σε βάρος της ανθρωπότητας και των αρχών στις οποίες βασίστηκε η δημιουργία της ενωμένης και αλληλέγγυας Ευρώπης…

Του Αλέξανδρου Παπαδόπουλου