Βλέποντας χθες το πρωί κάποιες μικρές ή και λίγο μεγαλύτερες παρέες παιδιών στην πόλη, να λένε τα κάλαντα, μάς ήρθαν στο μυαλό κάποιες δικές μας μνήμες, τότε που ήμασταν παιδιά…

Καλό είναι να θυμόμαστε κάποιες φορές τι κάναμε εμείς ως παιδιά, για να έχουμε και ένα μέτρο σύγκρισης με τα σημερινά παιδιά και τις απαιτήσεις τους…

Δυσκολευόμαστε πολύ, φανταζόμαστε κι εσείς το ίδιο, να αφήσουμε τα παιδιά μας, που δεν είναι καν 10 χρονών, να κάνουν βόλτα με την παρέα τους για να πουν τα κάλαντα, ακόμη και στη γειτονιά, που υποτίθεται, ότι υπάρχουν περισσότεροι γνωστοί…

Δε μας είναι καθόλου εύκολο και δεν ξέρουμε πόσο θα κρατήσει αυτό το πράγμα…

Θυμόμαστε όμως καμιά φορά τις δικές μας τρέλες, τότε που κάναμε Χριστούγεννα στο χωριό μας, στις αρχές της δεκαετίας του ’80,

με το χιόνι να φτάνει σχεδόν το μισό μέτρο…

Όπως κάποια Χριστούγεννα, που ξεκινήσαμε με άλλα δύο παιδιά από το χωριό, για να πάμε να πούμε τα κάλαντα, από τις 7 το πρωί…

Τρία πιτσιρίκια 7-10 ετών να βολοδέρνουν στο Σενίκο (αυτό είναι το χωριό), με την απόσταση από τον ένα μαχαλά στον άλλο, να είναι περίπου 5 χιλιόμετρα…

Τι θυμόμαστε; Να βουλιάζουμε στο χιόνι και στον πάγο, που θρυμματιζόταν και πέφταμε στα νερά, προσπαθώντας να κρατήσουμε χωρίς να γίνουν μούσκεμα τα χρήματα, που είχαμε μαζέψει…

Επιστροφή όμως δεν υπήρχε, αλλά συνεχίζαμε μέχρι να φτάσουμε στο τελευταίο σπίτι, συνήθως όχι από τη δημοσιά, όπως τη λέγαμε, αλλά από τα χωράφια και το δάσος, για να κερδίζουμε σε χρόνο και σε απόσταση…

Θυμόμαστε να μας ανοίγουν κάτι γιαγιάδες του χωριού την πόρτα τους και να μας ζαχαρώνουν (μας πασπάλιζαν ζάχαρη στο κεφάλι, για να ξαναπάμε στο σπίτι τους και του χρόνου), ή να μας δίνουν άλλα καλούδια, όπως καραμελίτσες, κουραμπιέδες, μελομακάρονα, αλλά και αυγά!

Όπως, δεν ξεχνάμε τη θεία Κατερίνα, που μας έβαλε μέσα στο σπίτι, για να προστατευτούμε από το κρύο και τον χιονιά, μας έβαλε δίπλα στο τζάκι και μας κράτησε εκεί μέχρι να ψήσει τις τηγανίτες στην πλάκα, (σπάργανα του Χριστού), για να φάμε και να πάρουμε δυνάμεις…

Αλλά ούτε και την τρέλα μας, που κατά τις 3 το μεσημέρι και ενώ είχαμε πάει σχεδόν παντού, αποφασίσαμε να επισκεφθούμε τους διπλανούς συνοικισμούς Μικροχώρι και Δομολεσσά, για να πούμε κι εκεί τα κάλαντα, χωρίς φυσικά να ειδοποιήσουμε κανέναν και χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα επικοινωνίας…

Τρία πιτσιρίκια λοιπόν μέσα από το χιονισμένο δάσος, να πηγαίνουν για να πουν τα κάλαντα, και να επιστρέφουν μετά τις 8 το βράδυ στο χωριό, με τους γονείς να έχουν τρελαθεί από την αγωνία τους…

Τα παιδιά είναι παιδιά και αυτή η τρέλα είναι που τα ξεχωρίζει από τους μεγαλύτερους… Οι εποχές άλλαξαν όμως, οι κίνδυνοι είναι διαφορετικοί και περισσότεροι και δεν είναι εύκολο να πεις έτσι εύκολα το «ναι» σε μία παιδική απαίτηση…

Ας θυμόμαστε όμως καμιά φορά, όταν λέμε «όχι», τι κάναμε κι εμείς ως παιδιά… Η διαλλακτικότητα άλλωστε δεν είναι κάτι κακό…

Καλά Χριστούγεννα σε όλους!