Σενάρια
καταστροφολογίας

Ας δεχθούμε αυτό που λέει η κυβέρνηση ότι μια αλλαγή πολιτικής με μία νέα κυβέρνηση, γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ μετά τις πιθανές πρόωρες εκλογές, θα προκαλέσει ανησυχία σε Ελλάδα και Ευρώπη. Προφανώς και κάθε αλλαγή πολιτικής προκαλεί ανησυχία. Είναι κάτι σαν φυσικό φαινόμενο, μία μεταβολή δηλαδή ενός κλειστού συστήματος που ποτέ δεν ξέρεις τι θα επιφέρει.
Βέβαια δεν λένε όλες οι θεωρίες των τελευταίων ημερών το ίδιο πράγμα. Κυριαρχεί δηλαδή η άποψη ότι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα είναι «καταστροφή», αλλά υπάρχει και η άλλη άποψη, επίσης ενάντια στο κόμμα της αριστεράς, που λέει ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι μία από τα ίδια και ότι θα υπογράψει κι αυτός μνημόνια.
Οι αντίπαλοι του Αλέξη Τσίπρα δεν είναι και τόσο σίγουροι για το τι θα γίνει, ή, απλώς δοκιμάζουν επιχειρήματα κι όποιο πιάσει;

Το κακό σενάριο

Ας ξαναδεχθούμε το επιχείρημα ότι η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι καταστροφική. Θα φύγουν κεφάλαια στο εξωτερικό, δεν θα γίνονται επενδύσεις, θα διώξουν την Ελλάδα από το ευρώ. Πλήρης καταστροφή. Για ποιον όμως; Γιατί δεν είναι όλοι οι Έλληνες στην ίδια μοίρα. Όχι, σου λέει, αν γίνεις σαν την Αλβανία του Χότζα δεν έχει σημασία ποιος θα είναι φτωχός και ποιος φτωχότερος. Κι όμως έχει σημασία. Γιατί αυτή τη στιγμή, τα εκατομμύρια των ανέργων δεν περιμένουν τίποτα και κανέναν. Το αν θα έχουν λεφτά τα ΑΤΜ δεν τους νοιάζει. Και οι φτωχοί που ζουν με 200 ευρώ το μήνα δεν ζουν και τόσο καλύτερα από το αν δεν είχαν τίποτα. Το ένα συνεπώς θέμα είναι ότι η κοινωνία είναι τόσο ρημαγμένη, που λίγο θα επηρεαστεί σε πρώτο χρόνο από την αλλαγή πολιτικής.

Η Ευρώπη

Το δεύτερο θέμα είναι αν μέσα στην Ευρώπη, μπορεί να δημιουργηθεί μία «μαύρη»τρύπα. Θα αφήσει δηλαδή η Ευρώπη μία χώρα να καταστραφεί επειδή διαφωνεί με την πολιτική της ηγεσία; Θα αποχωρήσει ο κόσμος του χρήματος και της πολιτικής από μίας χώρα επειδή δεν συμφωνούν στην ιδιωτικοποίηση του Ελληνικού πχ; Αν είναι έτσι, αν όντως υπάρχει μία τόσο κυνική Ευρώπη, τότε είναι σίγουρο ότι και σήμερα, έχει καλές προθέσεις; Μπορεί μια Ευρώπη – Ιανός, που απειλεί ανοιχτά μια χώρα με καταστροφή να είναι αξιόπιστος συνομιλητής και συμπαραστάτης;
Αν δεν είναι έτσι, προφανώς δεν θα είναι και στην περίπτωση αλλαγής πολιτικής.

Μακριά από όσους φωνάζουν

Εγκλωβισμένοι μέσα στο όλο και πιο φτηνό σαρκίο τους οι άνθρωποι πλέον, φωνάζουν για να ακουστεί η ύπαρξή τους. Πώς είναι ο άντρας που αφήνει μουστάκι για να αποκτήσει μια κάποια ταυτότητα το ουδέτερο από την πλήξη προσωπείο του, έτσι κι ο σημερινός Έλληνας χρωματίζει τη ζωή του με δάνεια χαρακτηριστικά, βαμμένα με εντυπωσιακούς μαρκαδόρους εγωπάθειας και άκρατου βοναπαρτισμού. Κι όμως, τα χρώματα διαλύονται πια από τη βροχή και το προσωπείο καταρρέει πανεύκολα σαν βασίλειο από τραπουλόχαρτα.
Γι’ αυτό και τελικά όλοι φωνάζουν. Γιατί κάτι πρέπει να υπάρχει στη θέση τους, έστω και οι κραυγές τους. Στις τηλεοράσεις, στο σπίτι τους ο ένας στον άλλο, στο facebook, στο δρόμο όταν οδηγούν, όταν μιλάνε στο κινητό ή ακόμα κι όταν κάνουν έρωτα. Φωνάζουν άναρθρες λέξεις, υποκαθιστώντας ανύπαρκτα νοήματα και καλύπτοντας φόβους, ανασφάλειες και αδυναμίες.
Μακριά από όσους φωνάζουν.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
 
fkaramitsos@yahoo.gr