Η ωραία ζωή δεν είναι αυτή που προβάλλουν τα συστημικά μέσα ενημέρωσης, δεν είναι τα χρυσά σαλόνια και οι πλατινέ, σιλικονούχες κυρίες, δεν είναι οι πισίνες ολυμπιακών διαστάσεων, δεν είναι η ξαπλώστρα σε κυριλέ περιοχές και δίπλα το ακριβό αυτοκίνητο. Η ωραία ζωή δεν είναι οι χοντρές τσέπες, η μεγάλη ζωή, ο αχόρταγος πλουτισμός απ' τις κλεμμένες ζωές των άλλων… 

Η ωραία ζωή είναι ν' αγγίξεις με το χέρι τον άλλο και να νοιώσεις τη δύναμη που έδωσες, που πήρες.

Ν' αγγίξεις τον άλλον με το καλωσόρισες, ίδιο με το σ' αγαπώ και να γίνεται ο ουρανός αγκαλιά εμπιστοσύνης, που έδωσες που πήρες.

Ν' αγγίξεις το διπλανό σου, ανάμεσα στους θορύβους και ν' αναμετράς τους καημούς, τ' ανθρώπου τους στεναγμούς, που γιάτρεψες που ένοιωσες που είδες.

Η ωραία ζωή είναι να προσέχεις τα παιδιά. 

Η ωραία ζωή είναι η ανθρωπιά, μια λέξη απ' τα αρχαία, και να μας αφορά. 

"Κάποιοι" αντιλαμβάνονται τη ζωή, την ανάπτυξη, σαν ασυμβίβαστη με το κοινωνικό κράτος, μακριά από την κοινωνική πολιτική και τη θεωρούν πεταμένα λεφτά! 

Μπορούμε να πούμε πολλά για όσα έγιναν την τετραετία που πέρασε. Τώρα  μπορούμε να καταφέρουμε πιο πολλά, μια και έχουμε χέρια λυτά . Να μιλήσουμε για το μέλλον μας και ιδιαίτερα των νέων , που τώρα είναι στα δικά μας χέρια, που επιτέλους δεν τα απλώνουμε παραλυτικά, παρακλητικά.  

Ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος, δεν είναι πράγμα να το αχρηστεύεις,  να το πετάς. Ο άνθρωπος δεν πρέπει και δε χρειάζεται να επιστρέψει στην πλαστή ευημερία με δανεικά. Θέλει αξιοπρεπή δουλειά, χωρίς αυθαιρεσίες. Να μπορούν οι νέοι να βρουν  δουλειά, να μιλάμε για την καθημερινότητα, για τα σχολεία, τα νοσοκομεία, την ισότιμη πρόσβαση στην εκπαίδευση, για τις δημόσιες υποδομές, να οραματιζόμαστε για τη χώρα μας και τον τόνο να τον δίνει η αξιοκρατία. 

Χωρίς μαύρο πουθενά, χωρίς βαρβαρότητα.  

Για την εργασία, έχουμε δύο διαφορετικές αντιλήψεις

Η μια είναι αυτή που θεωρεί ότι κλειδί για την ανάπτυξη είναι η μείωση του εργασιακού και του ασφαλιστικού κόστους. Η ελαστική απασχόληση, χωρίς καμία ουσιαστική θεσμική προστασία, με χαμηλές αμοιβές, … Όλοι όμως, τώρα ξέρουμε, μετά από οχτώ χρόνια λιτότητας, ότι καμία ανάπτυξη δεν ήρθε, ούτε μπορεί να έρθει  χωρίς στήριξη της εργασίας και αξιοπρεπείς αμοιβές. 

Από την άλλη, είναι η αντίληψη και η πολιτική αυτής της κυβέρνησης. Η πολιτική που θεμελιώνεται στην προστασία των εργασιακών σχέσεων, τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, την αύξηση του κατώτατου μισθού. Η πολιτική που βάζει κανόνες για την τήρηση των ωραρίων, τη νομοθεσία για την προστασία των εργαζομένων, … όχι στα λόγια αλλά στην πράξη.   Που καταφέρνει και στήνει τη χώρα και την κοινωνία στα πόδια τους, μετά την καταστροφή που προκάλεσαν "άλλοι" και οι οποίοι σφυρίζουν παράξενα και αδιάφορα! 

Το δίλημμα των εκλογών είναι: Ή  θα κρατήσουμε την Ελλάδα στα χέρια μας ή θα τη δώσουμε πίσω σε αυτούς που την χρεοκόπησαν (μόνο ένα από τα ή ισχύει)

Τώρα αποφασίζουμε για τη ζωή μας.

Η επιλογή της κυβέρνησης ήταν και είναι κανένας μόνος και αβοήθητος. 

Τώρα που η κυβέρνηση δεν έχει τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα, μπορεί να αποδείξει και να αποδείχνει πως μπορεί να εγγυηθεί μια καλύτερη ζωή για όλες και όλους, σε αυτή τη χώρα και ιδιαίτερα για τους νέους. 

Τα κατάφερε στα πολύ δύσκολα, δεν θα τα καταφέρει τώρα; 

Από τη μια μεριά το πρόγραμμα, τα οράματα και η ζωντανή αντιπαράθεση μπροστά στον Ελληνικό λαό και από την άλλη όσοι κρύβονται για να μην τρομάξει η κοινωνία από αυτά που σκοπεύουν να κάνουν. Διαφορετικά θα παρουσιαζόταν στο δημόσιο διάλογο, την πεμπτουσία της Δημοκρατίας! 

Θέλουμε τη συλλογική προσπάθεια, ιεραρχώντας τις κοινές ανάγκες και όραμα ή "τους ζυγούς λύσατε" και πάει ο καθένας πάλι μόνος του, αναζητώντας άκρες επιβίωσης και "ευζωίας" στο πουθενά. Τελικά με τους διπλανούς σου, τους καθημερινούς ανθρώπους, ή με τους καλογυαλισμένους "κολλητούς"; 

Είναι παράξενο να μη ξέρουμε πως έγιναν πολλά και σημαντικά βήματα εκσυγχρονισμού και εκδημοκρατισμού του νομικού μας πολιτισμού, όπως για τις μητέρες που είναι φυλακισμένες και είναι εκεί, μαζί με τα παιδιά τους και απαράδεκτο να μη δώσουμε και νέα τετραετία στην κυβέρνησή μας που δίνει βαρύτητα στα κοινωνικά δικαιώματα και την παραγωγική ανασυγκρότηση για δίκαιη και πράσινη ανάπτυξη. 

Είναι παράξενο να μην θυμόμαστε τα θαλασσοδάνεια για τα κόμματα, τις δανειακές εκκρεμότητες προσώπων που θέλουν να κυβερνήσουν αυτόν τον τόπο, χαρίζοντας χιλιάδες ευρώ στους εαυτούς τους και απαράδεκτο να ανεχόμαστε όλα αυτά και πιο απαράδεκτο να βοηθήσουμε και εμείς σε αυτές τις "αγαθοεργίες" !

Πολλά ήταν τα χρόνια εφαρμογής α-κοινωνικών και αντικοινωνικών πολιτικών, που κατακερμάτισαν την κοινωνία, εξατομίκευσαν τη συλλογικότητα των ανθρώπων, εξασθένησαν και εξαφάνισαν τις οργανώσεις εκπροσώπησης της εργασίας (συνδικάτα, φορείς…), οδήγησαν στην κατάρρευση της αγοραστικής δύναμης των μισθών και τα δικαιώματα της εργασίας, εκτίναξαν τις ανισότητες και οδήγησαν  στην έκρηξη της μοναξιάς, της επιθετικότητας, του θυμού,, της απογοήτευσης, του μοριακού ανταγωνισμού. 

Για όλα μέτραγε η οικονομία, το χρήμα, λες και ο πολιτισμός, τα ήθη και έθιμα, οι παραδόσεις, δεν αξίζουν! Όλα για τον άνθρωπο της οικονομίας, τον άνθρωπο  της ανταγωνιστικότητας, τον εγωιστή, τον αυταρχικό, τον άνθρωπο χωρίς αλληλεγγύη, ανίκανο να μοιραστεί κάτι με άλλους εκτός από έναν ωμό υπολογισμό με βάση τη χρησιμότητα και ενός παραληρήματος δύναμης  με τη μορφή της κυριαρχίας!

Για όλα φταίνε "αυτοί" που τόσα χρόνια κυβέρνησαν τον τόπο και τώρα χωρίς ίχνος σεβασμού, κάνουν τους αθώους! Ποιοι; "Αυτοί", που έχουν βαρύτατες ευθύνες στην δήωση αυτού του τόπου! Αυτού του πολύ όμορφου τόπου μας!

Τώρα λοιπόν, τώρα αποφασίζουμε για τη ζωή μας.Η ωραία ζωή είναι  η προσφορά.

Η ωραία ζωή είναι να σε πληγώνει η κραυγή της στέρησης, η σιωπή της εγκατάλειψης, η αδικία της ύπαρξης. Να σε συγκινεί η ανημποριά, να μοιράζεσαι  ένα κομμάτι απ' τον εαυτό σου με όσους πεινάνε.

Η ωραία ζωή είναι να κοιτάζουμε τον ουρανό, έτσι διάστικτος που είναι από δορυφόρους και να μη μας νοιάζει αν μας κατασκοπεύουν

Η ωραία ζωή είναι να μη πιστεύεις στις χάντρες και στα χρυσά που βαφτίσαμε ευτυχία.  Είναι η άνωση που μας φέρνει στο φως, ο ιδρώτας που νοτίζει το ψωμί και το γλυκαίνει. Να παλεύεις να ταιριάξουμε τα χρώματα στη ζωγραφιά της ζωής, να δίνουμε λύσεις…, να γίνει η κοινωνία φωλιά και όχι κλουβιά. Ο κάθε ο χώρος να μυρίζει γιασεμί και νυχτολούλουδο. 

Λικνίσματα του νου. 

Την ψυχή μου, την καρδιά μου ψάχνω, σε μια από τις τετρακόσιες πτυχώσεις της φουστανέλας.     

Ένα χαμόγελο από μένα για όλους μας

Γιώργος Μακρίδης 

Καστρινός-Αστρινός