Το ρεαλιστικό άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ

Πολλοί, καλόπιστα ή κακόπιστα, εγκαλούν τον ΣΥΡΙΖΑ για έλλειψη ρεαλισμού. Πέρυσι ας πούμε τον αποκαλούσαν «τρελό» κόμμα, από μια φράση που περισσότερο έπαιζε στα αμερικανικά Μέσα Ενημέρωσης. Φέτος, μεγάλο ζήτημα είναι ο τρόπος που θα διαχειριστεί τη συμφωνία με τους δανειστές της χώρας. Όσο θα συνεχίζεται η πρωτιά του στις δημοσκοπήσεις μετά και τις ευρωεκλογές, όλο και περισσότερο θα αυξάνει και το ενδιαφέρον για τις θέσεις του τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.
Το θέμα όμως του ρεαλισμού, είναι πραγματικό, όχι όμως μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά για όλα τα πολιτικά κόμματα εξουσίας. Όταν διεκδικείς της διακυβέρνηση της χώρας, προφανώς και πρέπει να πατάς σε μία στέρεα βάση.

Μεταβάλλεται

Ο ρεαλισμός δεν είναι μία μονοσήμαντη έννοια. Ούτε είναι σταθερός πάντα. Κι αυτό γιατί οι απόψεις και οι πολιτικές αλλάζουν αντικειμενικά όσο αλλάζει η κατάσταση, η πραγματικότητα. 
Επίσης δεν διδάσκεται εύκολα, αλλά μαθαίνεται κυρίως στην πράξη. Αν δεν ασκήσεις πολιτική πώς θα ξέρεις αν μπορείς να παράγεις πολιτική.
Και βέβαια κάθε πολιτική, υφίσταται και τον περιορισμό να είναι οικουμενική πολιτική, να τους αφορά όλους. Πολιτική που εφαρμόζεται για τα συμφέροντα μίας μερίδας μόνο της κοινωνίας, δεν συνάδει με το πνεύμα των σύγχρονων δημοκρατιών.

Εμπειρίες

Την Κυριακή, στην περιφερειακή σύσκεψη που οργάνωσε ο ίδιος, ο ΣΥΡΙΖΑ, τοπικά τουλάχιστον, πήρε μία γεύση του τι είναι ρεαλισμός. Είναι να συνομιλείς με θεσμικούς φορείς, όπως έγινε με την παρουσία πολλών εκπροσώπων φορέων. Και είναι επίσης να συνυπάρχεις στην ίδια αίθουσα, με πρόσωπα που δεν είναι μέλη σου και ίσως να ήσουν και αντίπαλος πριν από μερικά χρόνια. Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε με αυτόν τον τρόπο να κάνει ένα «άνοιγμα» στην κοινωνία, δείχνει ότι επιζητεί το δρόμο της ρεαλιστικής πολιτικής.
Το τι πολιτική θα εφαρμόσει αν γίνει κυβέρνηση, θα εξαρτηθεί κατ’ αρχήν από το αποτέλεσμα των εκλογών και σίγουρα από τη διάθεση του κόμματος να ανοιχτεί ουσιαστικά στις κοινωνικές ανάγκες και τις διεργασίες του καιρού του. 

Δικτυωμένος άνθρωπος, νέα τηλεόραση

Είναι άγνωστη χώρα σήμερα η τηλεόραση κι ας μας είναι τόσο οικεία, σαν μία προέκταση σχεδόν του σώματός μας. Αν και μεταξύ μας και με το σώμα μας νιώθουμε συχνά μία αμηχανία έτσι όπως μεταβάλλεται μέσα στο χρόνο- μεταβολή προς το καλύτερο πάντως δεν έχει.
Η τηλεόραση αλλάζει, αυτό είναι σίγουρο. Από το κουτί της καταρχήν, το τεχνικό της κομμάτι. Ήδη μέσα από την τηλεόραση παίζουμε μουσική, ανεβάζουμε φωτογραφίες μας, κατεβάζουμε ταινίες. Το ίντερνετ είναι μία συγκλονιστική αλλαγή που αλλάζει τα πάντα στο πέρασμά της.
Αλλά και το περιεχόμενο έχει διάφορες διακυμάνσεις. Η παλιά συνταγή, λίγη ενημέρωση, λίγη ψυχαγωγία και λόγος, δεν πιάνει σήμερα. Είναι φανερή μία τάση να περιέχονται πολλά πράγματα σε ένα κοινό σχήμα. Σίριαλ που μοιάζουν με ταινίες, ειδήσεις με έμφαση στην ψυχαγωγία, πολιτικός λόγος και απαντήσεις στα προβλήματα της καθημερινότητας.
Εντάξει, αυτά συμβαίνουν στις άλλες τηλεοράσεις, άλλων χωρών όχι στις δικές μας που ενίοτε  θυμίζουν δεκαετία του ’70. Αλλά κάποιες τάσεις διαφαίνονται. 
Αν υπάρχει όμως μία αλλαγή που θα φέρει πραγματική τομή είναι η διάδραση. Να μπορείς από το σπίτι σου να επηρεάζεις προσωπικά αυτό που σου δίνεται. Η χρήση κι άλλων συσκευών (κινητά, τάμπλετ κλπ) ανοίγει αυτή τη δυνατότητα. 
Θα μπορέσει ο άνθρωπος του Δικτύου, να επηρεάσει τις συνθήκες πραγμάτωσης του περιεχομένου που παράγεται; Να ένα ερώτημα. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr