«Σε ένα μήνα σχεδόν κανείς από όσους μένουμε στην πόλη, δε θα έχει χρήματα. Μετά τι θα κάνουμε;». 
Είναι ένα από τα πολλά, αλλά ίσως το σημαντικότερο ερώτημα των Συρίων προσφύγων που βρίσκονται στην περιοχή, επιχειρώντας να βρουν δίοδο διαφυγής προς την Ευρώπη από τα χερσαία σύνορα με την Αλβανία ή μέσω θαλάσσης από την περιοχή της Ηγουμενίτσας προς την Ιταλία. 
Οι προσπάθειές τους συνεχίζονται, ακόμη και από εκείνους που το έχουν επιχειρήσει μέχρι και τρεις φορές, να περπατήσουν μέσα στο αλβανικό έδαφος ή από το έδαφος των Σκοπίων και από εκεί να περάσουν σε χώρες της κεντρικής Ευρώπης. 
Ωστόσο, τόσο οι Αλβανοί, όσο και οι Σκοπιανοί αστυνομικοί τούς συλλαμβάνουν και τούς επαναπροωθούν στην Ελλάδα, από όπου ξεκινούν εκ νέου την προσπάθειά τους…
Το βασικό πρόβλημα των προσφύγων που ουσιαστικά παραμένουν εγκλωβισμένοι στην περιοχή των Ιωαννίνων και ειδικότερα εντός της πόλης είναι το ότι δεν έχουν κάποια ουσιαστική, πλέον και οικονομική δυνατότητα να φύγουν από την περιοχή.
Μέχρι στιγμής, όπως μας εξομολογήθηκαν αρκετοί από τους Σύριους που μένουν στην πόλη, δεν αντιμετωπίζουν κάποιο σοβαρό οικονομικό πρόβλημα, όμως αυτό θα αρχίσει να αλλάζει το αμέσως επόμενο διάστημα. Όλοι τους έχουν δώσει αρκετές χιλιάδες ευρώ στα κυκλώματα των δουλεμπόρων που τους μετέφεραν από τη Συρία στο Λίβανο, από εκεί στην Τουρκία και από εκεί στην Ελλάδα με φουσκωτά, πολλά εκ των οποίων βούλιαξαν στη μέση του πελάγους με φίλους και συγγενείς να βρίσκουν τραγικό θάνατο στα παγωμένα νερά του Αιγαίου.
«Τα χρήματά μας τελειώνουν. Καθημερινά κάθε ένας από εμάς χρειάζεται τουλάχιστον 20-30 ευρώ για τη διαμονή και το φαγητό του. Όταν θα τελειώσουν τα χρήματα, δε θα έχουμε ούτε να κοιμηθούμε, ούτε να φάμε. Τι θα κάνουμε τότε; Γι’ αυτό ζητάμε να μας επιτρέψουν να φύγουμε νόμιμα από την Ελλάδα, με ταξιδιωτικά έγγραφα στα χέρια μας», μάς είπε ένας από τους πρόσφυγες που συναντήσαμε χθες σε ξενοδοχείο της πόλης, όπου διαμένει με δεκάδες άλλους επίσης από τη χώρα του…

Ταξιδιωτικά έγγραφα και άσυλο
Το ουσιαστικό παράπονο που εκφράζουν προς την ελληνική πλευρά αφορά τον τρόπο αντιμετώπισής τους από το ελληνικό κράτος, ως χώρα – μέλος της Ε.Ε, που δεν τους χορηγεί τα ταξιδιωτικά έγγραφα, για να ταξιδέψουν ελεύθερα και ανεμπόδιστα προς τις χώρες της κεντρικής και της βόρειας Ευρώπης.
Η παραμονή τους είναι νόμιμη για χρονικό διάστημα έξι μηνών στην Ελλάδα, που τους παρέχει το δικαίωμα να αιτηθούν τη χορήγηση πολιτικού ασύλου. Κάπου εκεί όμως, ξεκινά το γαϊτανάκι της γραφειοκρατίας με το ελληνικό κράτος να μην μπορεί να παράσχει σαφείς διευκρινίσεις. Οι πρόσφυγες αρνούνται να αιτηθούν τη χορήγηση ασύλου, καθώς με τον τρόπο αυτό δε θα έχουν, όπως λένε το δικαίωμα να πάρουν στα χέρια τους τα ταξιδιωτικά έγγραφα που επιθυμούν. 
Από την άλλη, η ελληνική πλευρά με χθεσινές μάλιστα δηλώσεις του Γεν. Γραμματέα του υπ. Εσωτερικών, υπεύθυνου για τους τομείς πληθυσμού και κοινωνικής συνοχής η χορήγηση πολιτικού ασύλου δεν σημαίνει ότι απαγορεύεται να χορηγηθούν ταξιδιωτικά έγγραφα. 
Το θέμα όμως είναι ακριβώς αυτό. Γιατί δε χορηγούνται τα ταξιδιωτικά έγγραφα στους Σύριους πρόσφυγες στην Ελλάδα, όπως κάνει η Ιταλία; Η απάντηση δεν έχει δοθεί ακόμη, όπως και οι εξηγήσεις…

Κανένα παράπονο 
για τη συμπεριφορά
Αξίζει ωστόσο να σημειωθεί, πως εκτός της αναφοράς και επισήμανσής τους, ότι και οι ίδιοι αισθάνονται, ότι βρίσκονται υπό συνεχή επιτήρηση από την αστυνομία, που τους ελέγχει σχεδόν καθημερινά, δεν έχουν κανένα παράπονο από τη συμπεριφορά των αστυνομικών και τους Έλληνες πολίτες. 
«Οι  Έλληνες Λιμενικοί μάς έσωσαν, όταν βούλιαξε η βάρκα που είχαμε επιβιβαστεί έξω από τη Ρόδο και από τους 30 περίπου, σωθήκαμε οι μισοί. Εμένα μου έδωσαν και χρήματα κάποιοι αστυνομικοί. Κανείς δε μας ζήτησε χρήματα στην Ελλάδα, ενώ και ο κόσμος δακρύζει για εμάς. Τους ευχαριστούμε πολύ και δε θέλουμε να τους επιβαρύνουμε σε τίποτε. Το ξέρουμε, ότι η κατάσταση είναι δύσκολη και για την Ελλάδα, όμως θέλουμε να μας επιτραπεί να φύγουμε από εδώ», καταλήγει ένας νεαρός που προσπαθεί να φτάσει στη Γερμανία, όπου έχει φίλους και συγγενείς και όπου υπάρχει πρόνοια για πρόσφυγες όπως εμείς…

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ