Με αφορμή και τη μεγάλη εκδήλωση αύριο Κυριακή του ΣΥΡΙΖΑ στα Γιάννενα, έρχεται εύκολα στο νου αυτό το χιλιοειπωμένο ερώτημα: «Θα τα καταφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση;». Είναι η πρώτη φορά που τίθεται ένα τέτοιο ερώτημα για ένα κόμμα που προηγείται στις δημοσκοπήσεις. 
Μια αναλογία θα μπορούσε να βρει κανείς στον τρόπο που αντιμετώπιζε ένα μέρος του Τύπου και του πολιτικού συστήματος, το ΠΑΣΟΚ του ’81. Περίπου ίδια γράφονταν και τότε: Έρχονται οι κομμουνιστές (ναι, για το ΠΑΣΟΚ που ξέρουμε τα έλεγαν), θα φέρουν τη Σοβιετική Ένωση και άλλα τινά- όποιος έχει πρόσβαση σε αρχείο εφημερίδων της εποχής θα γελάσει κάμποσο.
Παρ΄όλα αυτά είναι δυσανάλογα μεγάλη η αγωνία που έχει μία μερίδα της κοινής γνώμης για τον ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με τη στάση που κρατούσε για παράδειγμα για τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ σε άλλες εκλογικές μάχες.

Η συμμετοχή

Προφανώς και υπάρχει μια αμηχανία και μία απώθηση σε κάποιους κύκλους στην προοπτική μίας κυβέρνησης της αριστεράς. Από μόνο του κάτι τέτοιο είναι ένα γεγονός με πανευρωπαϊκές διαστάσεις. Εδώ μία κυβέρνηση κρατιδίου πήρε στη Γερμανία το αντίστοιχο αριστερό κόμμα- σε συμμαχία με Σοσιαλιστές και Πρασίνους- και ακόμα συζητιέται. Μάθαμε ότι το πολιτικό σύστημα είναι αναλλοίωτο και έχει πάντα εφεδρείες μέσα από το εσωτερικό του. Έλα όμως που δεν έχει τόσες όσες νομίζουμε…
Είναι όμως και κάτι βαθύτερο που προκαλεί τα ερωτήματα. Είναι η αίσθηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αν τηρήσει όσα λέει, θα κυβερνήσει και με τη λαϊκή συμμετοχή. Αυτό το αίσθημα της προσωπικής ευθύνης, της συμμετοχής, δεν το έχουμε συνηθίσει. Κι αν για παράδειγμα η αριστερή κυβέρνηση μας ζητήσει να ψηφίσουμε σε δημοψήφισμα για τη συμφωνία με την τρόικα, τι γίνεται; Γιατί είναι εύκολο να λες στο καφενείο «έξω οι Γερμανοί», για πάρε όμως και την προσωπική ευθύνη με ένα «ναι» ή ένα «όχι». Ασυνήθιστοι στη συμμετοχική δημοκρατία, φοβόμαστε την προσωπική έκθεση.

Η ζωή
Τώρα βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πολλά θέματα και στο εσωτερικό του αλλά και στα αριστερά του. Τα άλλα αριστερά κόμματα τον έχουν βάλει στο στόχαστρο περισσότερο από την κυβέρνηση. Όσο για την επαναστατική του πτέρυγα εντός του, ποιος θα περίμενε ποτέ ότι οι υμνητές του υπαρκτού σοσιαλισμού ως το 1989 ή άλλων επαναστατικών (με ή χωρίς εισαγωγικά) ρευμάτων, θα βρίσκονταν στη θέση να φτιάχνουν κυβερνητικό πρόγραμμα;
Συμβαίνουν όμως αυτά στη ζωή. Εδώ στην Ισπανία είναι πρώτο κόμμα μία πρωτοβουλία από τις πλατείες των αγανακτισμένων.
Αν θέλει να πετύχει ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ενσωματώσει στην πολιτική του αυτόν τον ρεαλισμό αλλά και το τυχαίο που έχει η ζωή. Την αυθεντική γεύση μίας πραγματικότητας που αλλάζει μόνο όταν το θέλουν όσοι τη βιώνουν. Για να δούμε…
fkaramitsos@yahoo.gr