Αλλάζει, δεν αλλάζει

Μέχρι και το 2013 η αριστερά στην Ελλάδα ήταν περιγραφική. Περιέγραφε δηλαδή το πρόβλημα της χώρας, ανέλυε τα αίτια της κρίσης, παρουσίαζε τη δραματική κατάσταση. Με αυτόν τον τρόπο δυνάμωσε αλλά δεν μπορούσε να κάνει το άλμα. Αυτό ήρθε σιγά σιγά μετά τις εκλογές του 2012 και σίγουρα μετά τις ευρωεκλογές φέτος, όταν άρχισε να κάνει και προτάσεις που τις άκουγε ένα ευρύ ακροατήριο, πέραν των αριστερών.
Η κυβέρνηση τώρα από την πρώτη στιγμή το 2012 προχώρησε σε πρωτοβουλίες, θέλοντας και μη. Αυτό άλλωστε κάνει και μία κυβέρνηση, πράττει. Σήμερα όμως η κυβέρνηση περιγράφει απλώς το πρόβλημα. Έτσι οι συντάξεις, αλλιώς η ανάπτυξη, εδώ η φτώχεια. Στις προτάσεις έχει μπλέξει με την τρόικα, που επιμένει να τηρηθεί το «πρόγραμμα», το μνημόνιο. Τι γίνεται τελικά; Έχει η κυβέρνηση δική της πολιτική, ή θα μείνουμε με τις περιγραφές του τι θα μας συμβεί αν τηρήσουμε (ή δεν τηρήσουμε) το πρόγραμμα;

Η πολιτική

Ο γνωστός γάλλος οικονομολόγος Ζαν-Πολ Φιτουσί, μίλησε στην Ρεπούμπλικα για μία παράδοξη δημοκρατία στις χώρες της ευρωζώνης. Οι πολίτες έχουν δικαίωμα να αλλάζουν κυβέρνηση, όχι όμως και πολιτική. Στην Ελλάδα δεν μας αφήνουν να αλλάξουμε πολιτική. Αλλά και όποιος τολμήσει να μιλήσει για μία άλλη πολιτική αμέσως περιθωριοποιείται κι όχι από την τρόικα- που λίγο τη νοιάζει η εγχώρια πολιτική- αλλά από οπαδούς του μνημονίου και στελέχη της κυβέρνησης.
Είναι άραγε τόσο κακό να θέλεις μίας άλλη πολιτική; Κι αν δεν αλλάζει αυτή η πολιτική, τότε σε τι χρειαζόμαστε την κυβέρνηση; Δεν διορίζουμε μερικούς τεχνοκράτες (λύση που έχουν πλασσάρει κατά καιρούς πολλοί «φιλελεύθεροι»).

Η κάλπη

Το δίλημμα έχει ενδιαφέρον. Πολλοί βλέπουν ότι χρειάζεται αλλαγή πολιτικής, λίγοι όμως προχωράνε και σε προτάσεις. Και πολλοί θα ήθελαν να προτείνουν αλλαγές, όμως η εξουσία είναι στα χέρια όσων δεν θέλουν να παραμείνει η πολιτική ως έχει.
Τελικά τι συμβαίνει; Και τι θα συμβεί; Προφανώς την απάντηση την κρύβουν οι εκλογείς ακόμα στο μυαλό τους και θα τη δείξουν στην κάλπη. 

Όλο και περισσότεροι μόνοι

Πολλοί άνθρωποι ζουν μόνοι. Όλο και πιο πολλοί. Στο γεμάτο πληροφορίες άρθρο της Λένας Παπαδημητρίου στο Βήμα, διαβάζω ότι σήμερα 277 εκατ. άνθρωποι παγκοσμίως ζουν μόνοι, ενώ για πρώτη φορά στην ιστορία των ΗΠΑ οι άγαμοι είναι περισσότεροι από τους παντρεμένους. Τρομεροί αριθμοί.
Η Εurostat εκτιμά ότι έως το 2025 η Ευρώπη θα διαθέτει 62 εκατομμύρια μονοπρόσωπα νοικοκυριά. Αυτό δεν είναι φαινόμενο των Singles αλλά ένα τσουνάμι μοναξιάς. Και συνιστά μία τομή με όσα ίσχυαν στο παρελθόν, με την παράδοση του γάμου και των ζευγαριών. Ακόμα και η λέξη νοικοκυριό ως στερεότυπο παραπέμπει σε παραπάνω από έναν.
Προφανώς οι άνθρωποι και οι κοινωνίες αλλάζουν πρότυπα. Αυτό δεν είναι κακό, ούτε σηματοδοτείται ηθικά.
Στην Ελλάδα πάντως δεν μας αρέσει η μοναξιά. Ντρεπόμαστε να πούμε ότι είμαστε μόνοι ή νιώθουμε μόνοι. Νομίζω ότι φταίει όχι μόνο η συντηρητική αντίληψη οικογενειακής αποκατάστασης με την οποία μας μεγάλωσαν. Φταίει από την ανάποδη και το μοντέλο του «επιτυχημένου» που δοξάσθηκε το ’90 και το 2000. Το μοντέλο που σε ήθελε πλούσιο, άνετο, cool και πρωταθλητή του σεξ (και του καράτε ίσως). Όταν βάζεις τον πήχη τόσο ψηλά, πού να βολευτείς στην πραγματική σου ζωή που είναι λογικά πολύ πιο φτωχή;
Μόνοι ή με άλλους, όμως, αν θέλουμε να πιάσουμε το νήμα της ζωής, ας ξεκινήσουμε γειωμένα. Από το χώμα που πατούμε. Κι από την ανάγκη μας για απλές χειρονομίες ικανοποίησης. Τα άλλα θα βρεθούν…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr