Αλλάζουν τα δεδομένα

Η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να φέρει την κυβέρνηση σε μία συμφωνία για κοινό ορισμό των εκλογών έχει ένα ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Εντάσσει τη συζήτηση για τις εκλογές μέσα σε ένα ευρύτερο πολιτικό πλαίσιο που περιλαμβάνει συναινέσεις και διαφωνίες αλλά δεν επιτρέπει τις τόσο κάθετες διαχωριστικές γραμμές που θα ήθελε σε αυτή τη φάση η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Δεν στοιχίζονται δηλαδή με ακρίβεια οι δυνάμεις της «μεταρρύθμισης» με τη μεριά των κυβερνητικών κομμάτων και οι δυνάμεις της «αλλαγής» με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η πρόσθεση ανάπτυξη κομμάτων όπως το Ποτάμι που έχουν εκλογική επιρροή, η διατήρηση ακόμα ενός πυρήνα των ΑΝΕΛ πάνω από το 3% στα γκάλοπ, η παρουσία του Φώτη Κουβέλη και οι μετασχηματισμοί της πάλαι ποτέ ανανεωτικής αριστεράς (κόμμα Λυκούδη) δείχνουν ότι το παιχνίδι είναι σαφώς πολύπλοκο. Και κυρίως, δεν επιτρέπει στα δύο κυβερνητικά κόμματα την ελευθερία κινήσεων. 

Ανάπτυξη ΣΥΡΙΖΑ

Η συγκυρία ευνοεί τον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει αμφιβολία. Είναι φανερό ότι έχει αυξημένη επιρροή ακόμα και σε παραδοσιακά συντηρητικά ακροατήρια- κάτι στο οποίο βοήθησε καθοριστικά η επιβολή του ΕΝΦΙΑ- ενώ από το κέντρο δεν έχει να αντιμετωπίσει καμία πίεση με τη φυλλοροή του ΠΑΣΟΚ. Καταγράφεται συνεπώς μία πρωτόγνωρη ανισομερή ανάπτυξη ενός πόλου του πολιτικού συστήματος, όπως είναι η Αριστερά, που παραδοσιακά είχε μόνο συμπληρωματικό ρόλο.
Οι νέοι καιροί όμως φαίνεται ότι οδηγούν και σε νέα δεδομένα και υπό αυτήν την οπτική πρέπει να δούμε την άνοδο της αριστεράς στην Ελλάδα ή την Ισπανία.

Τάση

Σε πιο προσωπικό πεδίο: Όλα αυτά τα χρόνια, τις δύο τελευταίες δεκαετίες των μεγάλων αλλαγών στη χώρα μας μετά το 1989, στον προσωπικό μου περίγυρο, φίλοι, συγγενείς, γνωστοί, παλιοί συμμαθητές και άνθρωποι που γνώριζα από τη δουλειά, ασχολούνταν, πολιτεύονταν, ενδιαφέρονταν για τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Τώρα, ένα μεγάλο κομμάτι αυτού του κύκλου προσεγγίζει τον ΣΥΡΙΖΑ. Ανάλογες περιπτώσεις είμαι σίγουρος ότι θα έχει ο κάθε αναγνώστης. Ανεξάρτητα του πώς εξηγεί κάποιος αυτό το φαινόμενο, είναι υπαρκτό και αλλάζει την κατάσταση. Χωρίς όμως αυτό να σημαίνει παράλληλα ότι μπορεί να επιφέρει και δομικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα. Γιατί εκεί μπερδεύεται και ο κόσμος της αριστεράς. Είναι άλλο να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στη διακυβέρνηση και άλλο να έχει η χώρα μία αριστερή κυβέρνηση. Αυτό άλλωστε είναι κι ένα από τα ερωτήματα που ενδέχεται να τεθούν μέσα στο 2015. 

Όλο και πιο πολλοί στη σύνταξη

Όλο και περισσότερο ακούω στον περίγυρό μου εργαζόμενους να ψάχνουν τρόπο να βγουν από νωρίς στη σύνταξη. Όποιοι έχουν και ανήλικο παιδί το θεωρούν δεδομένο.
Δεν μου αρέσει η ιδέα. Κυρίως γιατί πιστεύω ότι ένας νέος άνθρωπος- και νέοι σήμερα είναι ακόμα κι όσοι έχουν περάσει τα 65- είναι παραγωγικός για την κοινωνία και ζει καλύτερα και ο ίδιος όσο συμμετέχει στο γίγνεσθαι γύρω του.
Τον καταλαβαίνω βέβαια τον φίλο που θέλει να γίνει συνταξιούχος στα 55 του. Προσπαθεί να επωφεληθεί από τις παροχές του Ταμείου του όσο υπάρχει… ταμείο. Κι έχει κουραστεί να δουλεύει μέσα σε βάρβαρες συνθήκες πια, για ελάχιστα χρήματα που κι αυτά δεν δίνονται στην ώρα τους.
Και η μάνα στα 52 της νιώθει εγκλωβισμένη στους πολλαπλούς της ρόλους, με τις υποχρεώσεις της οικογένειας να είναι σαν δεύτερο επάγγελμα, ενώ το πρώτο γίνεται όλο και πιο βαρύ και κακοπληρωμένο.
Το θέμα είναι ότι αν δεν δουλέψουμε δεν πρόκειται να υπάρξουν συντάξεις για κανέναν, ούτε καν για τους συνταξιούχους του σήμερα. Και δεν αρκεί να λες, να πληρώσει τις συντάξεις το κράτος. Γιατί κρατικά ταμεία (σε αντίθεση με όσα μας λένε εδώ οι μαθητευόμενοι μάγοι του φιλελευθερισμού) δίνουν συντάξεις στη Δανία μεν, αλλά δείτε πόσο μπροστά είναι αυτή η χώρα στην παραγωγικότητα και τον ανταγωνισμό. Καμία σχέση με τη «Δανία του Νότου».
Αυτό που έχουμε ανάγκη στην Ελλάδα σήμερα είναι καλές συνθήκες εργασίας και σεβασμό στον εργαζόμενο άνθρωπο. Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο μπορεί να αυξηθεί η παραγωγικότητα. Και να δώσει με τη σειρά της πόρους ώστε να ζήσουν καλύτερα οι επόμενες γενιές. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr