Κερασάκια  σε τούρτα άνοστη

Η κατάσταση μοιάζει με μία τούρτα- άνοστη, κακοφτιαγμένη, ύποπτη ότι έχει χαλάσει- που της βάζουν από πάνω όλο και πιο πολλά κερασάκια.
Γιατί δεν μπορείς άλλο να διαβάσεις την κατάσταση που ζούμε ως μία φυσιολογική εξέλιξη, ως μία κανονικότητα. Κάθε μέρα προστίθεται όλο κι από κάτω σε όλο αυτό το συνονθύλευμα απόγνωσης, απογοήτευσης και τρομερής πίεσης που νιώθεις ο μέσος πολίτης. 
Το μεγαλύτερο κερασάκι θα λέγαμε ότι ήταν ο ΕΝΦΙΑ. Το χαράτσι, ο φόρος ακινήτων που μπήκε στη ζωή μας πριν από τρία τέσσερα χρόνια, κατέληξε να γίνει το ζύγι με το οποίο μέτρησαν οι περισσότεροι αυτό που βιώνουν. Και το βρήκαν λειψό. Η αίσθηση που έχουν όλοι πια, ότι αυτός ο φόρος θα είναι μόνιμος, είναι κι αυτός που έγειρε την πλάστιγγα. Ο περισσότερος κόσμος πιστεύει πια, ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Ότι θα είναι μονίμως χρεωμένος. Στις τράπεζες, στους δανειστές, στο κράτος. 

Δεν έχει σημασία

Όσα επιχειρήματα κι αν ανασύρει από το απόθεμα που όλο και λιγοστεύει, η κυβέρνηση, δεν αρκούν να αλλάξουν την πορεία των πραγμάτων. Γιατί το πρόβλημα είναι ότι η κοινωνία δεν ακούει πλέον. Δεν μπορεί, δεν προλαβαίνει, δεν θέλει. Δεν έχει καμία σημασία αν οι δόσεις των οφειλών θα είναι 72 ή 100. Δεν έχει καμία σημασία αν τα διόδια χρειάζονται για τη συντήρηση ενός δρόμου. Δεν έχει καμία σημασία αν θα μείνουν ή όχι ίδια τα όρια των συντάξεων.
Ο Έλληνας σήμερα δεν πιστεύει τίποτα, δεν θέλει τίποτα. Βρίσκεται σε μία μόνιμη κατάσταση απώθησης. Κι όσοι προσπαθούν να εξηγήσουν με μετριοπάθεια όσα συμβαίνουν, έχουν ή δεν έχουν δίκιο, συναντούν ένα τείχος. Οι εξηγήσεις αφορούν μία κοινωνία κι ένα σύστημα που λειτουργεί ακόμα σε κάποιο πλαίσιο. Εδώ δεν υπάρχει πλαίσιο.

Μας πειράζουν όλα

Η σειρά όμως δεν χάθηκε μόνο με την έλλειψη πόρων ή τις βαριές τιμωρητικές προβλέψεις του μνημονίου. Ήταν κι αυτό το αίσθημα αδικίας. Εξ αρχής κυνηγήθηκε ο μικρός, ο πένητας, ο χρεωμένος. Επί τρία χρόνια ασχολούμασταν και ασχολούμαστε με το αν κόβει αποδείξεις ο περιπτεράς ή ο ταξιτζής. Κι άντε δεν κόβει. Στα χέρια τι του μένει; Ένα χιλιάρικο, δύο, δέκα χιλιάδες το χρόνο; Μα, εδώ για πλάκα ένα ολόκληρο σύστημα βρίσκεται να έχει φάει μίζες εκατομμυρίων και να μην δηλώνει άλλα τόσα. Μας πειράζει ο άνεργος που κάνει ένα αδήλωτο μάθημα σε ένα παιδί, αλλά πέντε χρόνια τώρα φτιάχνουμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θέλει κι άλλες κι άλλες εξετάσεις. 
Κι όλα αυτά μέσα σε ένα καθεστώς κανιβαλισμού- για το οποίο δεν είναι άμοιρη και η αριστερή αντιπολίτευση. Ποιος έχει φίλο ποιον, ποιανού πατέρας είναι ο γιος, ποιος είχε ψηφίσει κάποτε τι, το ΠΑΣΟΚ, η Δεξιά, οι κλέφτες, «ψόφα», μίζες, ρεμούλες. Αυτά ακούμε κάθε μέρα σαν δημόσια κριτική και διάλογο. Και όσα ζούμε είναι ένα αδιέξοδο φορτωμένα με κακοφορμισμένα κερασάκια. 

Μας κούρασε ο δημόσιος χώρος της επικοινωνίας

Έχουμε κουραστεί λίγο νομίζω από το facebook και το twitter; Διαισθάνομαι ότι κάμποσοι παίρνουν τις αποστάσεις τους, τα χρησιμοποιούν λιγότερο. Όχι ότι ήρθε το τέλος των social media που κάθονται και γράφουν διάφοροι άκαπνοι. Αντίθετα, τα επόμενα χρόνια θα αυξηθεί κι άλλο η κοινωνική δικτύωση. Αυτό που αλλάζει είναι ο τρόπος που χρησιμοποιούμε τα μέσα. Κουράστηκαν άλλωστε αρκετοί να ανεβάζουν φωτογραφίες και να ψάχνουν απεγνωσμένα like. Και πόσες ατάκες πια να σκεφτείς για να πρωτοτυπήσεις; Ακόμα και τα επίσημα ή λιγότερο επίσημα ΜΜΕ που ψαρεύουν επισκεψιμότητα με εντυπωσιακούς τίτλους δύσκολα θα το συνεχίσουν για πολύ ελλείψει πραγματικής ειδησεογραφίας.
Βέβαια ανθίζει ακόμα η κακία στον κόσμο της δικτύωσης. Βγάζουν ακόμα πολλοί τα λυσιακά τους γεμίζοντας εμετό το πληκτρολόγιο. Είναι φαινόμενο όλη αυτή η αντιπάθεια, η συκοφαντία και η υβρεολογία που κατακλύζει την ελληνική σφαίρα του δημόσιου λόγου, ηλεκτρονικού και μη.
Το ότι κουραστήκαμε όμως δεν σημαίνει ότι θα έρθουν και οι καλύτερες μέρες. Στα ίδια είμαστε στα ίδια θα ‘μαστε. Πηλικό μηδέν εδώ που τα λέμε.

fkaramitsos@yahoo.gr