Καιρός να τα πούμε για την αξιοποίηση

Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι το κράτος μας έπιασε όλους στον ύπνο με τις ιδιωτικοποιήσεις και την παραχώρηση των δημοσίων εκτάσεων στο ΤΑΙΠΕΔ.
Γιατί αν ήμασταν ξύπνιοι θα είχαμε αντιδράσει διαφορετικά και κυρίως θα είχαμε κάτι να αντιπροτείνουμε.
Δεν είναι πάντως η πρώτη φορά, ας μην αυτομαστιγωνόμαστε. Ξέρετε πόσα στρατόπεδα έγιναν πάνω σε ιδιωτικές εκτάσεις χάριν του εθνικού συμφέροντος;
Ακόμα και στα Γιάννενα του ’60 κανείς δεν μπορούσε να σκεφτεί ποτέ ότι η έκταση που ζητούσε η κυβέρνηση για την δημιουργία του Ξενία, θα παραχωρούνταν κάποτε για ιδιωτικό ξενοδοχείο.
Η ζωή έχει πολλές τροπές και οι πραγματικότητες αλλάζουν.

Το περιεχόμενο

Προφανώς και όλες οι ιδιωτικοποιήσεις που κάνει το ΤΑΙΠΕΔ δεν είναι παράλογες. Κι άλλος να ήταν στη θέση του σε κάποιες περιπτώσεις ανάλογα θα δρούσε. Κάποιος άλλος όχι όμως. Πώς συνεπώς θα λυθεί αυτό το πρόβλημα των διαφωνιών; Ποια αξιοποίηση είναι καλύτερη από την άλλη;
Το ερώτημα δεν είναι ηθικολογικό. Το γεγονός ότι το ΤΑΙΠΕΔ είναι προϊόν της κρίσης και των μνημονίων δεν το κάνει λιγότερο ηθικό από το κράτος ή έναν δήμο. Ένας θεσμός είναι και τίποτα παραπάνω.
Το περιεχόμενο έχει σημασία. Το σχέδιο, το όραμα, η προοπτική. Υπάρχουν αυτά στο σχέδιο των αποκρατικοποιήσεων στη χώρα μας; Μάλλον όχι. Πιο πολύ είναι ένας μηχανισμός προσέλκυσης επενδύσεων, όπως άλλωστε έχουν πει κι επίσημα χείλη. Γι’ αυτό άλλωστε και ιδιωτικοποιείται η Εγνατία για παράδειγμα. Το περιεχόμενο αφήνεται στον επενδυτή; Πώς όμως ένα οργανωμένο κράτος διασφαλίζει ότι το αποτέλεσμα όλων των αποκρατικοποιήσεων θα φέρει και μία νέα Ελλάδα στον τομέα της οικονομίας, της αισθητικής, του πολιτισμού; Δεν το διασφαλίζει.

Η τοπική κοινωνία

Ένα καλό κριτήριο για να δούμε αν είναι προς τη σωστή κατεύθυνση μία ιδιωτικοποίηση είναι να ρωτάμε την τοπική κοινωνία. Να τη βάζουμε να σκεφτεί πάνω στον σχεδιασμό. Όχι απλώς να τη ρωτήσουμε αν συμφωνεί ή διαφωνεί, αλλά τι θέλει, τι επιλέγει. Πολυκατοικία ή πλατεία στους Αμπελόκηπους; Να ένα ερώτημα. Έχει όμως κι ένα δεύτερο: Μπορεί να συντηρηθεί μία πλατεία; Με τι πόρους; Κι αυτό το ερώτημα είναι μέσα στον προβληματισμό. Καλό είναι πάντως να αρχίσουμε να συζητάμε. Για καιρό μείναμε άπραγοι.

Όλοι δύσκολες περιπτώσεις είμαστε

Εδώ σε θέλω φίλε μου… Να δω πώς αντιμετωπίζεις τη ζωή, να δω τι κάνεις στην πράξη κι όχι στα λόγια. Γιατί τώρα πια, δεν έχουν κανένα νόημα τα λόγια. Κι όπου ακούω πολλές κουβέντες, την κάνω.
Δύο είναι οι ενδιαφέρουσες κατηγορίες που συναντώ στο δημόσιο χώρο.
Η πρώτη είναι οι εφησυχασμένοι. Αυτοί που είναι βολεμένοι, που δεν κινδυνεύουν από χρεοκοπία, που τα έχουν σιασμένα που λέμε στην πόλη. Συνήθως έχουν ένα απόθεμα από τους γονείς και το τρώνε, άλλες φορές, δούλεψαν μόνοι τους και τα κατάφεραν. Κάποιοι, όλο και θα είχαν βάλει και το χέρι τους σε κανά ταμείο που δεν έπρεπε. Το κλαμπ έχει πολλές εκδοχές.
Σε αυτές τις περιπτώσεις με ενοχλούν όσοι είναι αντιμνημονιακοί. Γιατί το να έχεις λεφτά και να είσαι μνημονιακός δεν με ενοχλεί, αντιθέτως το βρίσκω λογικό. Αλλά να έχεις ένα κάρο καταθέσεις στην τράπεζα και να καταγγέλλεις τους «δοσιλόγους» και τους «ναζί της Μέρκελ». Ε, μπάστα. Σώπασε και άντε να βοηθήσεις κανά φτωχό.
Η άλλη κατηγορία είναι αυτοί που τά ‘χουν παίξει. Αυτούς δεν τους πιάνεις πάντα με την πρώτη. Άλλωστε δεν έχει υπάρξει κάποιος που να έχει ομολογήσει ότι είναι παιγμένος. Αλλά σιγά σιγά τον καταλαβαίνεις τον άλλον. Που μπορεί σήμερα να λέει κάτι λογικό και την άλλη μέρα το αντίθετο. Ή να τον βλέπεις να παίρνει απρόσμενα ρίσκα, να εκτίθεται περίεργα, να μην χωράει μέσα στα ρούχα του.
Δύσκολη περίπτωση κι αυτή.
Αλλά μεταξύ μας, όλοι δύσκολες περιπτώσεις είμαστε πια. Γι’ αυτό, υπομονή….

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr