Διλήμματα διακυβέρνησης

Όλο το ερώτημα είναι πια αν μπορεί να δοθεί μία αποφασιστική λύση, μία προοπτική στην οικονομία της χώρας. Αυτό είναι το πολιτικό ερώτημα γιατί κατά τα άλλα η κοινωνία μοιάζει ήδη να είναι αλλού. Έχουμε το οξύμωρο σχήμα, οι λύσεις που προωθούν τα πολιτικά κόμματα να βρίσκουν την κοινωνία απαθή, κουρασμένη, εξαντλημένη θαρρείς. Τόσο πολύ που δεν ενδιαφέρεται για την πολιτική συγκυρία. Ίσως γιατί έχει πειστεί ότι δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις κι ότι η όποια ανάκαμψη θα υπάρξει θα έρθει αργά και με πολλές ακόμα θυσίες. Ή ίσως γιατί έχει χάσει την εμπιστοσύνη του στο πολιτικό σύστημα. Όλα πια είναι στο τραπέζι.

Η κυβέρνηση

Η κυβέρνηση καλλιεργεί το σενάριο εξόδου από το μνημόνιο. Δεν είναι εύκολο όμως όπως φαίνεται. Από την αισιοδοξία πριν από μερικές εβδομάδες για αυτονομία της χώρας περάσαμε στην εποπτεία και τις γραμμές επιτήρησης. Μεσολάβησε βέβαια και μία προειδοποιητική βολή από τις «αγορές» που τόσο έχουμε θεοποιήσει στη χώρα μας και μπαράζ δηλώσεων από ηγεμονικές πτέρυγες του συστήματος που μας σύστησαν να κάτσουμε καλά. 
Κατά συνέπεια, δεν υπάρχει προοπτική για ριζική μεταβολή της υπάρχουσας κατάστασης. Άρα δεν μπορεί και η κυβέρνηση να αντλήσει νέα «κέρδη» στο πολιτικό επίπεδο που θα αλλάξουν το σκηνικό.
Το πολιτικό πρόβλημα παραμένει ότι η αντιπολίτευση είναι πρώτη στις δημοσκοπήσεις με τα κυβερνητικά κόμματα να έρχονται πίσω (ΝΔ) ή πολύ πίσω.

Ο ΣΥΡΙΖΑ

Από την άλλη πλευρά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι φανερό ότι σχεδιάζει την πορεία του ως ο επόμενος κυβερνήτης. Η μεταβολή όμως της δικής του υπόστασης είναι πολύ μεγαλύτερη. Το πάλαι ποτέ μικρό κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς πρέπει να σχεδιάσει πολιτικές για ευρεία τμήματα του πληθυσμού (που δεν είναι αριστερά). Ενώ τις πόρτες του ενόψει ψηφοδελτίων χτυπάνε πια πρόσωπα που δεν έχουν περάσει από τις διαδρομές της ελληνικής αριστεράς. 
Προφανώς και τα πολιτικά προβλήματα στις δημοκρατίες τα λύνουν οι κάλπες. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση όμως μοιάζει να αντιμετωπίζουν προβλήματα με την πραγματικότητα που διαμορφώνεται. 

Γιατί δεν υπάρχει μαζική αντίδραση

Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει μαζική αντίθεση στις ιδιωτικοποιήσεις. Βλέπω στη γειτονιά μου στους Αμπελόκηπους τον κόσμο να μην θέλει να κινηθεί μαζικά κατά της πώλησης ενός τμήματος του δημοσίου χώρου γύρω από την πλατεία Χατζή.
Υπάρχει βέβαια και πολύς κόσμος που δεν έχει ενημερωθεί. Τον καταλαβαίνω, χωρίς να σημαίνει ότι τον δικαιολογώ. Χαμένος μέσα στα δικά του, ψάχνει λεφτά να πληρώσει το φροντιστήριο του παιδιού του ή να βάλει πετρέλαιο και δεν σηκώνει το κεφάλι να δει τι γίνεται στην πλατεία. Δεν έχει δίκιο όμως. Γιατί αν σηκωθούν δύο τρία μεγαθήρια, θα καταλάβει τότε ότι η ανάσα ζωής, ο ελεύθερος χώρος, δεν είναι αυτονόητα πράγματα.
Είναι όμως και ο ξύλινος πολιτικός λόγος της αριστεράς που σε καλεί να πεις όχι στην ιδιωτικοποίηση ταυτόχρονα με το όχι στην Ευρώπη! Ή ο καθησυχαστικός λόγος της δεξιάς που σου λέει, μην ανησυχείς, θα τα φτιάξουμε όλα εμείς που ξέρουμε από πολιτική.
Αλλά το κυριότερο νομίζω είναι ότι ξεμάθαμε από το να πράττουμε. Δεν παίρνουμε πρωτοβουλίες, φοβόμαστε να εκτεθούμε.
Μάθαμε να τα περιμένουμε όλα από το κράτος; Γίναμε ακόμα πιο ατομικιστές; Μπορεί; Είναι κουσούρια αυτά που κουβαλάμε από παλιά. Και πρέπει να αλλάξουμε. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr