Υπερισχύει το συντηρητικό πνεύμα

O Συνήγορος του Πολίτη, με αφορμή την παρέλευση ενός χρόνου από την έκδοση σχετικής απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, ζήτησε την άμεση επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια.
 Ο Συνήγορος υπενθυμίζει ότι η μη συμμόρφωση µε τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου εκθέτει τη χώρα διεθνώς και δεν συνάδει µε ένα σύγχρονο κράτος δικαίου.
Γιατί όμως το ελληνικό κράτος δεν προχωράει στην επέκταση του συμφώνου; Τι το εμποδίζει; Δεν είναι γάμος να πεις ότι έχει ένα θέμα με την Εκκλησία. Είναι ένα νομικό έγγραφο, μία συμφωνία μεταξύ δύο ατόμων. Το σύμφωνο συμβίωσης, είναι μία φόρμα, ένα πρότυπο που υπερβαίνει ένα απλό ιδιωτικό συμφωνητικό, ακριβώς για να εκφράζει κάτι βαθύτερο, τη συμφωνία κοινής ζωής που έχουν κάνει δύο άνθρωποι.

Φόβος

Το βαθύ πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας είναι ο φόβος της σε ό,τι ορίζει ως «διαφορετικό» (χωρίς κατ’ ανάγκη να είναι). Αλληλένδετη είναι η αδιαφορία του κράτους για προωθητικές κινήσεις ενός άλλου πολιτικού και πολιτισμικού πολιτισμού που θα συγχρονίζεται με τις διεθνείς εξελίξεις.
Ειδικά για το θέμα των ομοφυλοφίλων τα πράγματα θα ήταν αλλιώς αν μέσα στην κοινωνία δεν αναπτυσσόταν η ομοφοβία και ο ρατσισμός. Το σύμφωνο συμβίωσης δηλαδή συζητείται μέσα σε ένα πολύ δυσμενές περιβάλλον, για το οποίο έχει ευθύνες τόσο η κοινωνία όσο και το κράτος. 
Ας μην ξεχνάμε ότι μόλις τη δεκαετία του ’80 στην Ελλάδα δεν μπορούσες να πάρεις διαζύγιο, ενώ δεν ήταν δεδομένη η ισότητα των δύο φύλλων σε θεσμικό επίπεδο.
Υπάρχουν συνεπώς πολλά προβλήματα, πολλές παθογένειες και ένα σαφώς συντηρητικό κλίμα υπεράνω όλων που φαίνεται ότι διαμορφώνει και πολιτικές για τις σχέσεις και την ζωή των ανθρώπων.
Αλλάζουν όλα

Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι ότι ζωή αλλάζει. Αλλάζει παντού και για όλους. Μπορεί να αλλάζει όπως δεν αρέσει σε μεγάλα κοινωνικά στρώματα, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορεί κανείς να σταματήσει τις αλλαγές.
Σήμερα ο κάτοικος των μεγαλουπόλεων, ο πολίτης, βρίσκεται μπροστά σε πρωτόγνωρες καταστάσεις που υπερβαίνουν όσα γνώριζαν οι άνθρωποι των παλιότερων δεκαετιών. Και υπό αυτήν την έννοια, οφείλει και το νομικό σύστημα να βρει τον τρόπο να ακολουθήσει τις αλλαγές. 

Οι αυτονόητες συμπεριφορές

Ας κάνουμε ένα απλό τεστ. Ας δοκιμάσουμε να είμαστε απόλυτα νομοταγείς στην καθημερινή μας δράση. Ας είμαστε ευγενείς και αλληλέγγυοι στη γειτονιά μας. Ας λέμε την αλήθεια και ας εξηγούμε τι κάνουμε και τι θέλουμε και από τους άλλους να κάνουν. Ας μιλήσουμε ευθέως με όλα τα στοιχεία πάνω στο τραπέζι.
Ας κάνουμε δηλαδή το αυτονόητο.
Πιστέψτε με, αν δοκιμάστε να κάνετε κάτι τέτοιο θα… δοκιμαστείτε. Θα παρεξηγηθείτε. Θα σας θεωρήσουν «περίεργο».
Γιατί; Γιατί έχουμε μάθει όλοι μας να ζούμε αλλιώς, ανάποδα. Η ειλικρίνεια μας φαίνεται ύποπτη. Οι καθαρές κουβέντες μας ηχούν στα αυτιά μας ως πονηριές. Και το καθαρό πρόσωπο του συνομιλητή μας, «μάσκα» ενός Ιανού.
Πώς φτάσαμε να αντιστρέψουμε την πραγματικότητα; Καμιά φορά εύχομαι να ζούσα σε μία κεντροευρωπαϊκή πρωτεύουσα με αυτήν την αντιερωτική ψυχρότητα των καθημερινών σχέσεων και την ατομικότητα των συμπεριφορών. Μου  φαίνεται πιο τίμιο.
Μία εξήγηση που δίνω είναι ότι η αστικοποίηση των φτωχών χωρικών Ελλήνων ήταν τόσο βίαιη που διέλυσε μέσα τους κάθε επιθυμία για ψυχικούς δεσμούς με τον άλλον.
Οι ίδιοι Έλληνες όμως ως μετανάστες έδειξαν ότι μπορούν να είναι πιο κοινωνικοί και πιο καλοί πολίτες. Ίσως γιατί είχαν να κάνουν με πιο καθαρές κουβέντες από το κράτος, είχαν να κάνουν με κανόνες. Πολλά ίσως…
Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να επιμείνουμε στα αυτονόητα. 

fkaramitsos@yahoo.gr