Για καλύτερο αθλητισμό

Έπρεπε να έρθει η κρίση για να δούμε ότι ούτε το νερό στο κολυμβητήριο δεν ζεσταίνεται χωρίς ένα κάποιο υπολογίσιμο κόστος. Γιατί τα λεφτά δεν φτάνουν και το ταμείο είναι μείον. Όπως κι αν βλέπουμε την κρίση κι όποια γνώμη να έχουμε για το μνημόνιο, η πραγματικότητα είναι ότι λεφτά στα κρατικά ταμεία δεν υπάρχουν πολλά.
Κι ας αφήσουμε τώρα τα πολιτικάντικα «να πληρώσουν οι πλούσιοι». Ας μας πει κάποιος πού έχει γίνει κάτι τέτοιο να συμφωνήσουμε- εκτός κι αν νομίζει κανείς ότι μπορούμε τον 21ο αιώνα να γυρίσουμε σε εποχές κρατικοποίησης τύπου Χότζα στην Αλβανία.
Παρ’ όλα αυτά κάποιοι πόροι υπάρχουν ακόμα όπως υπάρχουν και δυνατότητες εξοικονόμησης.

Κατεύθυνση

Αυτό είναι το σχέδιο που έχει ο Δήμος Ιωαννιτών για ανανεώσιμες πηγές ενέργειας στα γυμναστήρια. Αυτό έπρεπε να είναι το σχέδιο όλης της χώρας. Χάσαμε μεγάλο χρονικό διάστημα για τα σχέδια του πώς θα φτιάξουμε κολοσσιαία πάρκα φωτοβολταϊκών όταν δεν έχουμε βρει τον τρόπο να κάνουν αυτοδύναμες μονάδες ούτε τα δημόσια κτίριά μας.
Η κατεύθυνση συνεπώς πρέπει να είναι αλλαγή του μοντέλου όπου είναι δυνατόν.

Το σχέδιο

Για την ιεραρχία των αναγκών στον αθλητισμό, το σχέδιο υπάρχει. Η πόλη θέλει ένα δεύτερο μεγάλο γυμναστήριο, μικρότερους χώρους και πάρκα και ίσως κι ένα δεύτερο κολυμβητήριο., Και βέβαια εκσυγχρονισμό των υπαρχόντων (εθνικό στάδιο κλπ).
Το θέμα συνεπώς είναι να κατευθυνθούν προς τον σχεδιασμό αυτόν όλοι οι διαθέσιμοι πόροι. Γίνεται…
Το κέρδος; Μα η ενδυνάμωση του ερασιτεχνικού αθλητισμού, η ποιότητα ζωής εν γένει.

Ιδέες σε κουτάκια

Πιάσαμε μια κουβέντα στο γραφείο για τον Πουλαντζά, αυτόν τον τόσο μεγάλο διανοητή που έφυγε πρόωρα αφήνοντας πίσω του κορυφαίο έργο στις πολιτικές επιστήμες. Δικαιώνεται σήμερα για την ανάλυσή του για το αστικό κράτος και τη φύση του, που είναι τέτοια που δεν μπορείς να την αλλάξεις με επιδρομή στα χειμερινά ανάκτορα όπως νομίζουν πολλοί.
Γιατί όμως δεν συζητάμε πια τόσο πολύ για τις μεγάλες ιδέες; Δεν φταίει μόνο η κρίση. Και παλιά δεν συζητάγαμε. Η δεξιά, είχε κολλήσει στα του ’60 και τίποτα παραπάνω, άντε με μία εσάνς ευρωπαϊσμού. Οι πιο προχωρημένοι δεξιοί ήταν οι φιλελεύθεροι το ’90 αλλά δεν τους συμπαθούσαν και ιδιαίτερα στο κόμμα τους.
Η αριστερά ψαχνόταν μόνο στα γύρω από τη Σοβιετική Ένωση μέχρι και το ’89. Όσο για το ΠΑΣΟΚ ονειρεύονταν τον τρίτο δρόμο κάπου στην Αφρική αλλά υλοποιούσε πίσω στη χώρα, τον πρώτο, τον κανονικό του καπιταλισμού.
Όλα σε κουτάκια τα είχαν βάλει, οι πολιτικοί χώροι. Καλώς καμωμένα και η ζωή να προχωράει. Κι όποιοι είχαν κι άλλες σκέψεις στοχοποιούνταν σαν «αιρετικοί».
Αυτά τα κουτάκια ευθύνονται και για την ερημιά των ιδεών σήμερα. Εν μέρει τουλάχιστον.

fkaramitsos@yahoo.gr