Λείπει ο μακροχρόνιος σχεδιασμός

Παρά την έντονη συζήτηση που έχει ανοίξει, το πρόβλημα της ανάπτυξης στην Ήπειρο παραμένει. Και είναι ένα διττό πρόβλημα. Αφενός δεν έχουμε ανάπτυξη κι αυτό δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε. Κι αφετέρου, δεν μπορούμε και να βρούμε έναν δρόμο για την ανάπτυξη. Προσεγγίσεις υπάρχουν. Κι ίσως να υπάρχουν και κάποια κατασταλάγματα. Τέτοια είναι για παράδειγμα η πρωτοκαθεδρία που θα πρέπει να έχει η πρωτογενής παραγωγή. Ή ο ρόλος που θα μπορούσε να παίξει η καινοτομία. Παρ’ όλα αυτά είμαστε ακόμα στην πολύ πολύ αρχή για να έχουμε κάτι χειροπιαστό και γόνιμο.

Δομικό πρόβλημα

Ας μη γελιόμαστε όμως. Το πρόβλημα της Ηπείρου είναι ότι την ξέχασε το κεντρικό κράτος. Κι αυτό είναι διαχρονικό. Από τα πρώτα κιόλας χρόνια της απελευθέρωσης από την Ήπειρο δεν περνούσαν ούτε δρόμοι, ούτε τρένα, ούτε βιομηχανικές μονάδες. Περνούσε μόνο ο πόλεμος και οι καταστροφές. Κι αυτό κράτησε και για πολύ μετά τον πόλεμο, με τον πολύ κόσμο θυμίζουμε να φεύγει μετανάστης.
Αλλά και στα καλά χρόνια της μεταπολίτευσης, πάλι δεν περίσσευαν πολλά για την Ήπειρο και την επαρχία γενικά.
Άρα το πρόβλημα είναι δομικό και δεν λύνεται σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Πέρα από το ΕΣΠΑ

Αυτό που λείπει αυτή τη στιγμή στην περιοχή μας είναι ο μακροχρόνιος σχεδιασμός. Λείπει σε όλη τη χώρα θα πει κάποιος, αλλά εδώ το πράγμα επείγει. Κι αυτό σημαίνει ότι πρέπει να διατυπωθεί ένα συνολικό σχέδιο που να έχει συγκεκριμένους μετρήσιμους χρόνους σε άξονα δεκαετίας.
Λείπει όμως τόσο η κρατική βούληση όσο και η τοπική συναίνεση μεταξύ των διαφορετικών πλευρών. Για μία ακόμα φορά θα περιοριστούμε στο σχεδιασμό και μόνο ενός περιφερειακού προγράμματος από το νέο ΕΣΠΑ. Πού καλό είναι μεν, αποτελεί όμως κομμάτι ενός ευρύτερου προγράμματος που θα έπρεπε να έχουμε και δεν έχουμε. 

Χωρίς προοπτική

Όλη η δυσκολία πια είναι να χωρέσεις το ατομικό στο συλλογικό. Να χωρέσεις τον εαυτό σου σε όλο αυτό που γίνεται. Τις περισσότερες φορές δεν καταλαβαίνεις καν τι γίνεται και πόσο σε αφορά… Άλλες φορές δεν έχεις καν το κουράγιο να προσπαθήσεις.
Είναι πολύ μεγάλη πια η απόσταση που δημιουργείται από την προσωπική ανάγκη για βιοπορισμό με τη μεγάλη εικόνα μίας χώρας που θέλει να σωθεί από μία ανείπωτη κρίση.
Και δεν βοηθάει τίποτα. Όλα βυθίζονται σε ένα μόνιμο παρόν. Χωρίς μέλλον, χωρίς προοπτική, τι ζωή να κάνεις, πώς να περάσεις το σήμερα και πώς να υπερβείς τον εαυτό σου; Αυτό λεν και τα παιδιά άλλωστε που αυτές τις μέρες κατεβαίνουν στους δρόμους. Για το μέλλον τους μιλάνε.
Και μείς, οι μεγαλύτεροι, που ξέρουμε ότι η ομίχλη μπορεί να είναι κι ένα πολιτικό και οικονομικό φαινόμενο κι όχι μόνο φυσικό, κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr