Κυριακάτικες συγχύσεις

Η συζήτησ  για την κυριακάτικη αργία δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ. Κι αυτό γιατί ουδέποτε άνοιξε. Η κυβέρνηση προχώρησε σε ένα μέτρο που αλλάζει τους κανόνες στην αγορά αλλά και την κοινωνία, χωρίς να συμπεριλάβει στο σκεπτικό της τη γνώμη των εμπόρων και των υπαλλήλων στο εμπόριο. Αντίθετα, προβάλλει εξ αρχής μια σειρά από ιδεολογήματα που στόχο έχουν απλώς να διαλύσουν κάθε κανόνα. Γιατί στόχος είναι η πλήρης κατάργηση όλων των περιορισμών που ισχύουν στο εμπόριο και ειδικά της προστασίας της εργασίας.

Άρνηση

Από ‘κεί και πέρα όλα θα κριθούν προφανώς στην πράξη. Φτάνει να γνωρίζουμε τι είναι αυτό που κρίνεται. Το αποτέλεσμα της κατάργησης της αργίας θα κριθεί από το πόσο θα αυξηθούν οι τζίροι και τα κέρδη στο λιανικό εμπόριο, πόσες θέσεις εργασίας θα προστεθούν και ποια θα είναι η κίνηση, το εμπόριο.
Μέχρι τώρα πάντως τίποτα θετικό δεν καταγράφεται προς αυτές τις κατευθύνσεις.
Αντίθετα καταγράφεται μία γενικευμένη άρνηση στο μέτρο. Και είναι γενικευμένη γιατί, όλο και περισσότερος κόσμος κατανοεί ότι η ζωή του γίνεται αβίωτη όταν δεν έχει προσωπικό χρόνο, όταν υποδουλώνεται σε ένα σύστημα που το μόνο που του εξασφαλίζει είναι ο βιοπορισμός. Κι αυτό με μεγάλα, αν… 

Άλλη πλευρά

Από την άλλη, πολλά μαγαζιά ανοίγουν στην αγορά τις Κυριακές ενώ κι ο κόσμος επιλέγει να κάνει τη βόλτα του. Τι συμβαίνει;
Καταρχήν υπάρχει όντως ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας που αποδέχεται το μέτρο ή αδιαφορεί γενικότερα. Ίσως και να αντιδρά θετικά, όσο βλέπει ότι το αρνείται κυρίως η αριστερά. Η πολιτική διαπάλη του κεντρικού σκηνικού εκφράζεται με διάφορους τρόπους και μέσα στο κοινωνικό σώμα.
Άλλοι πάλι δεν ιεραρχούν ως σημαντικό το κυριακάτικο άνοιγμα, γιατί έχουν άλλες προτεραιότητες στη ζωή τους.
Το πολιτικό και το υποκειμενικό δεν έχουν πάντα κοινές διαδρομές.
Αυτό που συμβαίνει όμως με την Κυριακή είναι ότι ο ξεκάθαρος στόχος της απελευθέρωσης της αγοράς, δεν συμβαδίζει και με ανάλογες κοινωνικές διεργασίες.
Μέσα σε ένα τέτοιο αντιφατικό κλίμα, η ρύθμιση για το άνοιγμα και των 7 Κυριακών και των 52 στις τουριστικές περιοχές, πρέπει να αποσυρθεί και να επανέλθει δουλεμένη με άλλες διαδρομές, σαφώς πιο πολιτικές και με το βλέμμα στις κοινωνικές ανάγκες. 

Ερημιά παντού

Ο Μαχαιροβγάλτης του Γιάννη Οικονομίδη, είναι μία από τις πιο ώριμες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, που επιμένει να ασχολείται ακόμα με το τι συμβαίνει στην κοινωνία και τον άνθρωπο και δεν έχει απορροφηθεί από τη μηχανή της διαφήμισης και του life style.
Ο ήρωας μετά τον θάνατο του πατέρα του αφήνει την Πτολεμαΐδα και κατεβαίνει στον θείο του, αναλαμβάνοντας ως δουλειά να φυλάει από επιθέσεις τα ντόπερμαν του σπιτιού. Γρήγορα θα αναπτυχθεί μία ερωτική ιστορία με τη σύζυγο του θείου του, σε μία πορεία που έχουμε δει στο «Ο Ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δυο φορές». Ας μην επηρεαζόμαστε όμως από την αμερικάνικη ταινία που έχει στοιχειώσει πολλούς φίλους του σινεμά. Η πλοκή για όσους θελήσουν να δουν τον «Μαχαιροβγάλτη» έχει ενδιαφέρον…
Εδώ σημειώνουμε μόνο ότι ο Οικονομίδης, μετά το «Σπιρτόκουτο», μπορεί να κατέβασε λίγο την ένταση, δεν έπαψε όμως να κοιτάει κατάματα την ερημιά των σύγχρονων πόλεων και την αποερήμωση του μέσα κόσμου των ανθρώπων. 
Κάθε προσπάθεια για αυθεντικά συναισθήματα, καταρρέουν από την απουσία συνοχής, νοήματος. Στην Ελλάδα του σήμερα, έχουν διαλυθεί τα πάντα. Υπάρχει κάποιος δρόμος για να ζήσεις; Ποιος ξέρει… Κι αν υπάρχει, περνάει από ατραπούς σκοτεινές και άγριες. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr