Οι εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις του δημοσίου τομέα αλλάζουν ριζικά τον κόσμο που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Οι αλλαγές είναι τόσο μεγάλες που δικαιολογημένα εκφράζονται φόβοι για το μέλλον των υπηρεσιών και ανασφάλεια για το άγνωστο που έρχεται. Και είναι σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένες οι ανησυχίες γιατί γίνονται από ένα πολιτικό σύστημα που είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό που μέχρι πρότινος προωθούσε τις… κρατικοποιήσεις του ιδιωτικού τομέα. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ διαγκωνίζονταν για το ποιος θα φτιάξει περισσότερους νέους φορείς στο Δημόσιο και ποιος θα κάνει περισσότερες προσλήψεις. Μόνο και γι΄ αυτόν τον εξόχως πολιτικό λόγο, δίκαιες οι ανησυχίες.

Ζωντανός διάλογος

Σε διεθνές επίπεδο και κυρίως στην Ευρώπη, ο διάλογος για το ρόλο του κράτους είναι πιο ζωηρός από όσο φανταζόμαστε. Στον πυρήνα της ευρωζώνης, τη Γερμανία, νωπή είναι η υπόθεση της επιστροφής στο δημόσιο της διαχείρισης του νερού στο Βερολίνο, ενώ σε μεγάλες ζώνες, η διαχείριση των απορριμμάτων είναι κρατική υπόθεση. Έντονη είναι η συζήτηση για το μέλλον των σιδηροδρόμων στην Αγγλία ενώ η Γαλλία παραμένει πάντα το κέντρο του μεγάλου κράτους, με έντονη την παρεμβατικότητα του Δημοσίου.
Παρ’ όλα αυτά στον Δυτικό κόσμο που μας αφορά άμεσα, το να ελέγχουν ιδιώτες υπηρεσίες και παραγωγή δημοσίων αγαθών, δεν δαιμονοποιείται. Έχουν ξεφύγει από το δίλημμα ιδιωτικό ή δημόσιο και θέτουν ζητήματα ποιότητας υπηρεσιών, σχέσεις κόστους οφέλους, ελέγχου.

Υπό πίεση

Όλη αυτή η πολιτική των μεταρρυθμίσεων γίνεται στην Ελλάδα υπό την πίεση της κρίσης αλλά και του μνημονίου. Κι έχει τεθεί ως προαπαιτούμενο για τη συνέχιση του δανειακού προγράμματος, κάτι που σημαίνει ότι έχει γίνει κεντρικά μία πολιτική επιλογή χωρίς να ρωτηθεί η κοινή γνώμη- γιατί το επιχείρημα, «μας ψήφισε ο κόσμος» δεν στέκει, αφού ειδικά τον Μάιο του 2012 άλλο ψήφισαν πολλοί κι άλλο τους βγήκε στην κυβέρνηση.
Κάποτε οφείλουμε να σπάσουμε τα παλιά ήθη της πολιτικής και να πάψουμε να βλέπουμε τα πάντα μέσα από το πρίσμα των κομμάτων.Από τα κόμματα πρέπει να ζητάμε συγκεκριμένο πρόγραμμα και αποτελέσματα όταν κυβερνούν. 
Και τα συγκεκριμένα ερωτήματα είναι αυτά που φέρνουν και συγκεκριμένες απαντήσεις. Πόσο θα κοστίζουν συνεπώς τα διόδια στην Ιόνια Οδό; Από την απάντηση θα κριθεί αν είναι σωστή ή όχι η ιδιωτικοποίηση του άξονα. 

Προνόμιο ο μικρός κόσμος

Μία ομάδα τουριστών περιηγούνταν χτες το ιστορικό κέντρο της πόλης, εκεί που υπάρχουν ακόμα σημάδια από την παρουσία των Γιαννιωτοεβραίων. 
Πουθενά δεν θα βρει ο επισκέπτης δημόσιες ιστορικές αναφορές για τη διαδρομή στην πόλη. Λείπουν εικόνες, κείμενα, πινακίδες, ηλεκτρονικοί ξεναγοί. Θα γίνουν πάντως σιγά σιγά γιατί το ενδιαφέρον είναι μεγάλο. 
Η μικρή πόλη που ξέραμε έχει τελειώσει. Όταν οι μαθητές από τη Γαλλία ξεκουράζονται στη μικρή πλατεία του Μικρού Πάπιγκου μετά από μία πολύωρη πεζοπορική διαδρομή, αυτό σημαίνει ότι όλα έχουν αλλάξει και τίποτα δεν θα μείνει κλειστό στον τόπο μας. Θα μάθουμε να ανοιγόμαστε στον κόσμο. Κι αν το κάνουμε καλά, θα έρθουν και έσοδα- αυτό λέγεται τουρισμός.
Κι ο τουρισμός ως βιομηχανία που είναι, θέλει σχέδιο και επενδύσεις, ως ανθρώπινη όμως έκφραση που είναι επιπλέον, χωράει και μικρές, ατομικές συνεισφορές. Για παράδειγμα να δίνεις προτεραιότητα στον πεζό στο Μώλο για να θυμούνται την ευγένειά μας.
Πέρασαν πολλά χρόνια που περιμέναμε ότι οι μεγάλες αλλαγές θα έρθουν και με μεγάλες πολιτικές. Δεν πάει όμως έτσι… Αν δεν πάρεις την πρωτοβουλία μόνος σου, αν δεν κινηθείς στον μικρό σου κόσμο, τίποτα δεν θα αλλάξει. Άλλωστε για αυτούς τους μικρούς κόσμους μας, μας επισκέπτεται τόσος κόσμος από τις άκρες του πλανήτη. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr