Κάτι από επαναστατική γυμναστική είχε η χθεσινή κινητοποίηση των εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Θεσπρωτίας, στα διόδια της Τύριας…

Ενώ το ξεκίνησαν καλά, πραγματοποιώντας δηλαδή την κινητοποίησή τους χωρίς να εμποδίζουν τη διέλευση των οχημάτων, αλλά καταλαμβάνοντας τη μία διαδρομή, που έτσι κι αλλιώς δε λειτουργούσε, θέλησαν να δείξουν  – προφανώς – ότι μπορούν να το τραβήξουν και λίγο παραπάνω…

Μόλις συγκεντρώθηκαν και τα τηλεοπτικά συνεργεία, «σήκωσαν» τις μπάρες των διοδίων και κάποιοι οδηγοί που είχαν ήδη σταματήσει για να πληρώσουν το αντίτιμο, είδαν κάποιους άγνωστους, να τους κάνουν σινιάλο, για να περάσουν, χωρίς να πληρώσουν…

Το έκαναν οι άνθρωποι γιατί απ’ όσο διακρίναμε τουλάχιστον, δεν υπήρξε και κάποια ηχηρή παρέμβαση από τους ανθρώπους του αυτοκινητόδρομου…

Το ερώτημα όμως είναι το εξής…

Τι θα απαντήσουν οι διαμαρτυρόμενοι εκπαιδευτικοί εάν μετά από κάποιους μήνες, φτάσουν τα ειδοποιητήρια στους ιδιοκτήτες των οχημάτων, που πέρασαν χωρίς να πληρώσουν, ότι οφείλουν το αντίτιμο των διοδίων;

Μάλλον θα κάνουν τον… κινέζο. Σχετικά τώρα με το περιεχόμενο της διαμαρτυρίας μέχρι ένα σημείο και το κατανοούμε και το δικαιολογούμε…

Δεν είναι μικρό το κόστος για όποιον καλείται να κάνει τη διαδρομή Ιωάννινα – Ηγουμενίτσα δύο φορές την ημέρα…

Και εκεί που συμφωνούμε απόλυτα είναι στο ότι έπρεπε από πέρυσι, όταν υπογράφτηκε η περίφημη απόφαση Σπίρτζη για την απαλλαγή των κατοίκων της Θεσπρωτίας και του Μετσόβου, έπρεπε να προβλεφθεί και η απαλλαγή για τους καθημερινούς χρήστες, όπως οι εκπαιδευτικοί…

Άλλο όμως να υπάρχει μία τέτοια προσέγγιση, που δείχνει και το ενδιαφέρον και τον κοινωνικό προβληματισμό της Πολιτείας ενδεχομένως και άλλο, να γίνεται μία διαμαρτυρία, για να κάνουμε πολιτική…

Γιατί πολιτική και μόνο είναι, όταν η διαμαρτυρία έχει ως επιχείρημα ή ως αίτημα την κατάργηση των διοδίων σε όλους τους αυτοκινητόδρομους της χώρας…

Ενώ υπάρχουν σοβαρά επιχειρήματα, όπως κάποια που διατυπώθηκαν κιόλας στην χθεσινή κινητοποίηση, που συνδέουν την καθημερινότητα αυτή, με την εκπαιδευτική πραγματικότητα…

Γιατί εάν όπως σωστά επισημαίνει η ΟΛΜΕ, γινόταν αποδεκτή η πρότασή της, για τη μείωση του ανώτερου επιτρεπόμενου ορίου μαθητών ανά τάξη, δε θα έβγαιναν υπεράριθμοι δεκάδες εκπαιδευτικοί, για να πηγαινοέρχονται στη Θεσπρωτία ή αλλού για να καλύπτουν το ωράριό τους…

Αλλά θα παρέμεναν στα Γιάννενα και θα δίδασκαν στα σχολεία τους…

Και έτσι και οι ίδιοι θα απέφευγαν ένα σημαντικό κόστος για την καθημερινή τους μετακίνηση και οι σχολικές τάξεις δε θα ασφυκτιούσαν όπως σήμερα με 25 ή 27 μαθητές σε κάθε μία…

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ