Αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη συζητάνε το μέλλον. Πώς θα επηρεάσει η τεχνολογία και η καινοτομία την ανάπτυξη, αλλά και την εργασία, τι αλλαγές φέρνει η ρομποτική, ποια είναι η σχέση του Ίντερνετ με τις εφαρμογές και τα προγράμματα, πώς αλλάζει η ενεργειακή αγορά. Αυτά είναι λίγα μόνο από τα βασικά στοιχεία του προγράμματος για τα επόμενα χρόνια που δομούν η Γερμανία και η Γαλλία με όλες τις υπόλοιπες χώρες να ακολουθούν στο ίδιο πλαίσιο προσπαθώντας να αλλάξουν ταχύτητα. 

Στην Ελλάδα αντίθετα μας απασχολεί πολύ το όνομα ενός μικρού φτωχού γείτονα που από πολλούς έχει αναχθεί σε ένα σύγχρονο δαίμονα, τη μέγιστη απειλή των εθνικών μας συμφερόντων. Δευτερευόντως μας απασχολεί και το μνημόνιο, το τέλος του, τα μέτρα που θα συνεχίσουν να τρέχουν. Ή μήπως για τους πολλούς αυτό είναι το κύριο, αυτό είναι που βρίσκεται πάνω στο τραπέζι της κουζίνας τους, εκεί που μετριέται με ζόρι κάθε μήνα ο μισθός, το επίδομα ανεργίας ή το βοήθημα των συγγενών και φίλων; 

Μια ματιά πάντως στην επικαιρότητα δείχνει ότι η Ελλάδα είναι μία χώρα αλλού ξημερωμένη σε σχέση με τις άλλες χώρες της Ευρώπης.

Δεν είναι απλά τα πράγματα, ούτε έχει νόημα να αναπαράγουμε τη λογική της πτωχής πλην τιμίου Ελλάδας, την οποία πάντως πολλοί ενστερνίζονται μόλις τους ενοχλεί ο κορσές των σύγχρονων εξελίξεων στον κόσμο. Γιατί συχνά, όταν η Ελλάδα υποχωρούσε ή οι συνθήκες την έφερναν πίσω, πολιτική ηγεσία και πολίτες στρέφονταν προς τα έσω, αποδέχονταν μοιρολατρικά την κατάστασή τους και προσπαθούσαν να της δώσουν διαστάσεις που δεν είχε. Ζεις και χρεοκοπημένος και περιθωριοποιημένος και οπισθοδρομικός. Πώς ζεις είναι το θέμα.

Η επανάληψη του 2010-2012 όταν άλλοι τώρα λένε προδότες εκείνους που τους έλεγαν προδότες, δεν είναι μόνο ενδεικτική της φτώχειας του πολιτικού μας συστήματος, αλλά και της παγίωσης της εσωστρέφειας, του συντηρητισμού και του επαρχιωτισμού που κυριαρχεί στην πολιτική και κοινωνική μας ζωή. Με μία διαφορά: Τα χρόνια έχουν περάσει, πολλά δεδομένα έχουν αλλάξει, είδωλα και ταμπού έπεσαν και κυρίως μετά από 8 χρόνια κρίση πολλοί έμαθαν να μην περιμένουν σωτήρες και σωτηρία. Κι όποιοι ποντάρουν στην απογοήτευση και στον αναχωρητισμό των Ελλήνων σήμερα μπορεί να βρεθούν και προ απροόπτου. Καμιά φορά και μόνο η δύναμη, η θέληση για καλύτερη ζωή, μπορεί να ρίξει όχι απλώς κυβερνήσεις αλλά τείχη ολόκληρα. Και τώρα ξέρουμε τι είναι καλύτερη ζωή και ίσως να είμαστε και πιο έτοιμοι να αναλάβουμε το τίμημα. 

Οι ξένοι και το είδωλο της αυτάρκειας

Τώρα με τη συμφωνία των Πρεσπών, πολλοί, είδαν για μία ακόμα φορά «ξένα συμφέροντα». Είναι λέει το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ, η Γερμανία, η ΕΕ. Απαντούν οι υπέρ της συμφωνίας ότι στην περιοχή έχει συμφέροντα και η Ρωσία και η Τουρκία. Ευτυχώς δεν υπάρχουν προς το παρόν εξωγήινοι, γιατί κι αυτοί θα είχαν συμφέροντα. Κοντεύω τα πενήντα και δεν θυμάμαι ούτε μία φορά που να μην επιβουλεύονταν οι ξένοι την πατρίδα μας. Πού να είπαμε με ανοιχτή καρδιά και πολλοί μαζί, να και κάτι που καταφέραμε μόνοι μας. 

Γενιές ολόκληρες, μάθαμε ότι η χώρα μας είναι μικρή, εξαρτώμενη, όργανο ξένων συμφερόντων και εμείς τους αντιστεκόμαστε πάντα και εσαεί. Και πάνω σε αυτά τα συμφέροντα δικαιολογήσαμε και εμφυλίους και δικτατορίες και φυλακές και βία και πολύ μα πολύ πόνο. Κι όταν ακόμα είπαμε να τα ξεχάσουμε όλα αυτά, τα αφήσαμε έτσι στην άκρη, που πάλι εδώ ήταν. 

Ο Ψυχρός Πόλεμος ήταν πολύ βολικός. Το παραδέχονται ακόμα και κάποιοι από τους νικητές τους. Γιατί μπορούσες να ταχθείς εύκολα με τη μία ή την άλλη πλευρά, εθελοτυφλώντας. Έπεσαν όμως τα τείχη, διαλύθηκε η μια πλευρά, αλλά παρουσιάστηκαν νέοι άρχοντες στον πλανήτη. Και βολεύει και τώρα να τους επικαλούμαστε. Και ίσως να είναι και καλύτερα για πολλούς να έχουν έναν άρχοντα στο μυαλό τους που θα διαφεντεύει τον κόσμο. Κι όσοι λένε ότι δεν έχουν αφέντες, πάλι εχθρούς και «ξένους» στήνουν σαν σκιάχτρα για να μας εξηγούν τι πρέπει να αποφύγουμε. Μοιάζει σαν κανείς να μην πιστεύει στις προσωπικές του δυνάμεις, αλλά και  πολλοί να μην θέλουν συμμαχίες, φίλους και εταίρους. Πώς γίνεται αυτό; Πώς μπορείς να είσαι στις μέρες αυτάρκης, ανεξάρτητος, απομονωμένος, προστατευμένος, μόνος, αλώβητος, ευτυχής, ικανοποιημένος κι όλα αυτά ταυτόχρονα;

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr