Δυνατότητες και περιορισμοί για μια άλλη πλατεία στο κέντρο

Η πρόθεση της δημοτικής αρχής να προχωρήσει σε ανάπλαση της κεντρικής πλατείας κάνοντας μάλιστα και αναφορές σε τοπόσημα και σημείο αναφοράς, δείχνει αν μη τι άλλο τη διάθεση για ριζικές παρεμβάσεις. Ο διεθνής αρχιτεκτονικός διαγωνισμός είναι ένα «εργαλείο» χρήσιμο σε τέτοιες περιπτώσεις, που συνήθως προκαλούν και έντονες δημόσιες συζητήσεις και θέτουν διλήμματα στην κοινή γνώμη.

Το κρίσιμο όμως, που χρήζει πιο αναλυτικής απάντησης από την πλευρά του Δήμου, είναι το πώς σκέφτεται το κέντρο της πόλης και τι επιλογές έχει τη δυνατότητα και μπορεί να υλοποιήσει. Θυμίζουμε ότι σχετικές συζητήσεις έχουν προηγηθεί και στο παρελθόν για την ενοποίηση του κέντρου, χωρίς όμως να επέλθουν μεγάλες αλλαγές στο τέλος.

Σημαντικό για την πλατεία και το κέντρο είναι να επιλεγούν οι κυρίαρχες χρήσεις. Σήμερα συμβιώνουν όλες ταυτόχρονα. Και κυκλοφορία οχημάτων και πεζόδρομοι και αναψυχή και αγορά. Έτσι γίνεται θα πει κάποιος γύρω από τις κεντρικές πλατείες αλλά, πάλι προς κάποια κατεύθυνση θα πρέπει να κινηθεί ο δήμος; Γιατί δεν είναι όλα θέμα αισθητικής, όταν μάλιστα η αισθητική από μόνη της χωρίς κοινωνικό περιεχόμενο γίνεται απλώς πλευρά του δημοσίου διαλόγου και μόνο (σαν την περίπτωση για το πιο είναι το πιο «σωστό» χριστουγεννιάτικο δένδρο).

Οι περιορισμοί που υπάρχουν είναι δεδομένοι: Η πόλη έχει μικρό κέντρο και λίγους δημόσιους χώρους, στην πλατεία και γύρω της λειτουργούν μεγάλα πάρκινγκ. Από την άλλη, ζήτηση για ενιαίους χώρους μέσα στους οποίους ο πολίτης ξαναβρίσκει τη σχέση του με την πόλη και το περιβάλλον, υπάρχει και θα υπάρχει και στο μέλλον, όπως φαίνεται για παράδειγμα από την παραλίμνια περιοχή. Και το άνοιγμα προς τη λίμνη που διατηρεί ακόμα η πλατεία μας είναι ένα ενθαρρυντικό σημάδι για το μέλλον. Αξίζει πάντως τον κόπο να ανοίξει μία καλή συζήτηση για το ποια πλατεία θέλουμε, πόσο μάλλον όταν εκκρεμεί το ερώτημα, ποια πόλη θέλουμε.

Χάσματα μέσα στις κοινωνίες

Δεν μπορείς να πεις ότι δεν παίζει ρόλο η ηλικία στο πώς βλέπουμε τα πράγματα. Τώρα με την κρίση είναι πεντακάθαρο ότι υπάρχουν διαφορετικές οπτικές από γενιά σε γενιά. Όπως υπάρχουν βέβαια διαφορές και ανάλογα με το εισοδήματα και τι δουλειά έχεις, μην το ξεχνάμε. Οι πολλές αναφορές συνεπώς στο «εθνικό συμφέρον» πρέπει να έχουν και αστερίσκους γιατί δεν είναι ενιαία τα συμφέροντα όλων.

Ο 60χρονος και άνω σήμερα, που κατάφερε να εξασφαλίσει μια καλή σύνταξη και αποθέματα από τις καλές μέρες της οικονομίας, δεν έχει καμία σχέση με τον 20χρονο που πέφτει στην αγορά εργασίας χωρίς κανενός είδους ασφάλεια. Μεταξύ τους υπάρχουν τεράστιες διαφορές στην προσέγγιση αλλά και στις προσδοκίες.

Αυτό το φαινόμενο του χάσματος των γενεών έχει ήδη εντοπιστεί διεθνώς και επηρεάζει πια τις εκλογές ή τις αποφάσεις των κυβερνήσεων. Μοιάζει προφανώς πολύ δύσκολο να ισορροπήσει η κατάσταση τα επόμενα χρόνια, αφού οι ψαλίδες ανοίγουν παρά κλείνουν. Χρειάζεται όμως μάχη για να μην μείνει κανείς απ’ έξω. Για να διατηρηθούν όσο περισσότεροι δεσμοί γίνεται, για να κρατηθεί ανοιχτό το παράθυρο για μία συνεκτική κοινωνία.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr