Χωρίς νόημα το να γίνουμε πρωθυπουργοί «για μία μέρα»

Ας γίνουμε κι εμείς λοιπόν, για μια ημέρα πρωθυπουργοί που έλεγαν παλιά στα καφενεία και ας κοιτάξουμε να δώσουμε λύσεις στα προβλήματα που μας απασχολούν. Το πρώτο που θα κάνουν οι σύμβουλοι, μόλις πάμε να πάρουμε κάποια πρωτοβουλία, θα είναι να μας ρωτήσουν ποιος θα την πληρώσει. Μα το κράτος, θα πούμε εμείς και τότε θα μας αποκαλύψουν ότι το κράτος δεν έχει λεφτά και πρέπει να διαλέξουμε.

Κι αυτό είναι το δύσκολο, οι επιλογές. Όταν χρειαστεί να επιλέξουμε εμείς, με την υπογραφή μας, προς τα πού θα πρέπει να κατευθυνθούν οι ισχνοί δημόσιοι πόροι. Να αυξήσουμε τις συντάξεις, τους μισθούς, τα επιδόματα; Να καταργήσουμε τα διόδια και να αγοράσουμε ξανά τα αεροδρόμια που πουλήσαμε; Να στηρίξουμε τα νοσοκομεία ή τα σχολεία; Τα ακριτικά νησιά ή τα ορεινά χωριά; Τέτοια ερωτήματα πολλά, άπειρα σχεδόν.

Η οικονομία είναι μία δύσκολη υπόθεση. Πάντα ήταν. Στις μέρες μας όμως άλλαξαν πολλά και στην πολιτική. Το πολιτικό σύστημα ελέγχει όλο και λιγότερο τις λειτουργίες των αγορών και της οικονομίας. Θεσμικά όργανα όπως το Eurogroup επηρεάζει ελάχιστα από τα εθνικά κοινοβούλια. Και μετατρέπεται σε κεντρικό ερώτημα ειδικά για εμάς εδώ στην Ευρώπη, ποιο είναι το όριο των αρμοδιοτήτων των κρατών από τα όργανα της ΕΕ.

Και δεν είναι και τόσο απλό πολιτικά να ασκήσεις κριτική στη Μέρκελ, τον Σόιμπλε ή τα «διευθυντήρια» της Ευρώπης. Μπορείς φυσικά να το κάνεις, αλλά για να κάνεις και κάτι ουσιαστικό, πρέπει να βάλεις και στο τραπέζι, κάτι εναλλακτικό, μία άλλη οικονομία. Αυτά τα χρόνια, η Ελλάδα και οι χώρες του Νότου κατάλαβαν πόσο λίγα περιθώρια έχουν για να αλλάξουν την κεντρική οικονομική πολιτική στην Ευρώπη. Γι’ αυτό και δεν έχει νόημα να γίνουμε για μία μέρα πρωθυπουργού. Ίσως να είναι καλύτερα, να κρατήσουμε την ενέργειά μας στην αναζήτηση εναλλακτικών δρόμων, για μία βιώσιμη κοινωνία ισότητας. Όσο κι αν μας φαίνεται πολύ μακρινό σήμερα κάτι τέτοιο.

Χωρίς παρελθόν και χωρίς μέλλον

Παλιά οι συντηρητικοί διαφοροποιούνταν από τους άλλους, γιατί ήθελαν να διατηρήσουν ένα παλιό σύστημα, μέσα στο οποίο οι ίδιοι έκριναν ότι ζούσαν καλύτερα. Δεν έβλεπαν όμως ότι δεν ζούσαν καλά όλοι σε αυτό το παλιό σύστημα και οι άλλο δικαίως ζητούσαν από την πλευρά τους αλλαγές. Αυτή η διάσταση της διατήρησης- μεταβολής, αποτελεί και ένα κεντρικό πολιτικό και κοινωνικό διακύβευμα.

Και ο συντηρητικός και ο ριζοσπάστης έχουν τα δίκια τους, γι’ αυτό κανείς δεν μπορεί να υπερνικήσει τον άλλο μέχρι τέλους. Τι έχει όμως αλλάξει στις μέρες μας; Έχει αλλάξει το παρελθόν και το μέλλον. Δεν είμαστε σίγουροι πιο παλιό πρέπει να κρατήσουμε και ποιο μέλλον πρέπει να διεκδικήσουμε.

Νοσταλγούμε το μέλλον που θελήσαμε παλιά και προσδοκούμε τον συγχονισμό με ένα παρελθόν που μας φαίνεται σήμερα πολύ πιο μοντέρνο από ποτέ. Ζούμε σε διαρκείας αναχρονισμούς, απωθώντας ένα παρόν που δεν μας καλύπτει πουθενά και για τίποτα. Είμαστε μόνοι σε έναν κενό χρόνο. Ή νιώθουμε έστω έτσι.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr