Μονόδρομος η συνεργασία και η εξωστρέφεια

Τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί στην πόλη μια κουλτούρα εξωστρέφειας και συνεργασιών. Αφορμή η επίσκεψη του Πρέσβη της Τσεχίας χτες στην πόλη και τη συνάντηση με τον Δήμαρχο, κατά την οποία αναδείχτηκαν οι δυνατότητες συνεργασίας στον τομέα του πολιτισμού και του τουρισμού. Τα άλλα παραδείγματα πάμπολλα και κυρίως τις σχέσεις που έχουν αναπτυχθεί με την Κίνα, σχέσεις που υπερβαίνουν την τοπική μας κοινωνία βέβαια και έχουν πλέον κεντρικό ρόλο, στη χώρα μας όπως είδαμε και στη ΔΕΘ.

Ο Δήμος Ιωαννιτών, κυρίως αλλά και μικρότεροι δήμοι και η Περιφέρεια, δίνουν ιδιαίτερο βάρος στις σχέσεις συνεργασίας με φορείς άλλων χωρών, ειδικά στην τουριστική προβολή, την προώθηση τοπικών αγροτικών προϊόντων και τον πολιτισμό, ενώ πολυποίκιλη δράση χαρακτηρίζει και το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.

Τι έγινε και ήρθε η διακρατική συνεργασία στο προσκήνιο; Το φαινόμενο είναι διεθνές και έχει να κάνει σίγουρα με την άρση των συνόρων στη διακίνηση κεφαλαίων και τις αγορές. Όλοι ψάχνουν όλους για να κινήσουν χρήμα, εμπόριο, τεχνογνωσία. Κι αυτό φυσικά είναι θετικό.

Ακόμα όμως κι όταν γίνεται αρνητικό, όταν δηλαδή στο πλαίσιο του ανταγωνισμού κυριαρχούν οι ισχυροί πόλοι κεφαλαίων και οι μεγάλες χώρες, ακόμα και τότε η εξωστρέφεια είναι μονόδρομος για τις μικρές χώρες.

Ειδικά σε πεδία που συμπυκνώνεται ο παγκόσμιος ανταγωνισμός όπως είναι ο τουρισμός πώς μπορεί να λείψει μία χώρα η Ελλάδα που ελκύει το ένα τέταρτο των εσόδων της από αυτόν; Αλλά και πώς σε μικρότερο επίπεδο να μπουν στο παιχνίδι προορισμοί όπως τα Ιωάννινα και η Ήπειρος, αν ακριβώς δεν προβληθούν και δεν φτάσουν στο στόχο τους, που είναι οι δυνητικοί επισκέπτες και τα μεγάλα τουριστικά γραφεία.

Αλλά κι εκεί που υπάρχουν εναλλακτικές δυνατότητες, όπως για παράδειγμα οι υψηλές εκπαιδευτικές παροχές σε γνώση και έρευνα, δεν πρέπει η πόλη να κινηθεί για να γίνει αναγνωρίσιμη; Αυτό ακριβώς είναι ο δρόμος της συνεργασίας. Συνεργασία που φυσικά είναι και αμφίδρομη, αφού κερδίζουμε κι εμείς από όσα έρχονται και μας παρουσιάζουν εδώ, ειδικά στο χώρο του πολιτισμού. Η ώσμωση δεν έφερε ποτέ κανένα κακό, αντίθετα.

Νουθεσίες χωρίς αυτοκριτική

Μας ενοχλούν τα νέα παιδιά. Τι φοράνε, πώς μιλάνε, τι σκέφτονται… όλο αυτά σχολιάζουμε εμείς που μεγαλώσαμε. Κι ας ήμασταν κάποτε κι εμείς στη θέση τους κι ας θυμόμαστε πόσο μας ενοχλούσε να μην μας παίρνουν στα σοβαρά, να μην μας υπολογίζουν και να μην μας ακούνε.

Δεν είναι όμως πάντα ανώδυνη και επιφανειακή η κριτική μας προς τους εφήβους ούτε απλή γκρίνια. Συχνά κρύβει από κάτω μία συνειδητή ή ασυνείδητη τάση μας για χειραγώγηση, και μια ανάδειξη βαθύτερων προταγμάτων του συντηρητισμού.

Πιθανότερο είναι να μας φοβίζει στα παιδιά που μεγαλώνουν, η υποψία ότι μπορεί να απορρίπτουν τον κόσμο που τους παραδίδουμε. Γιατί δεν μπορεί κι εμείς οι ίδιοι να παραδεχόμαστε ότι κάτι κάναμε λάθος για να φτάσουμε σε αυτήν την κρίση, αλλά να υποχρεώνουμε τα παιδιά να κάθονται με «σταυρωμένα χέρια» και να «διαβάζουν τα μαθήματά τους».

Και αν κοιτάξουμε καλύτερα θα δούμε ότι οι νέοι και διαβάζουν και προσέχουν τα πάντα πια. Αλλά δεν αντέχουν και τα ηθικοπλαστικά κηρύγματα από έναν κόσμο που έχει αυτοκαταστραφεί.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr