Η διαχείριση το νέο διακύβευμα

Περιμένοντας και την άνοδο στη Θεσσαλονίκη του προέδρου της ΝΔ Κυριάκου Μητσοτάκη, καταγράφουμε μετά την ομιλία του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, μια αισθητή διαφοροποίηση του πολιτικού σκηνικού. Κυρίως στην ομιλία του, αλλά και κατά τη συνέντευξη στα Μέσα Ενημέρωσης ο κ. Τσίπρας παρουσίασε το νέο σχήμα της παρέμβασής του το επόμενο διάστημα.

Οι πολλές αναφορές στην «αλλαγή σελίδας» που ξεκίνησαν και από τα εγκαίνια της Ιόνιας Οδού την Τρίτη στα Γιάννενα, δείχνουν τη μετατόπιση του ενδιαφέροντος της κυβέρνησης στον σχεδιασμό της επόμενης μέρας του μνημονίου. Είναι φανερό ότι η προσπάθεια του Αλ. Τσίπρα θα είναι να πείσει ότι έχει τη δύναμη να οδηγήσει τη χώρα σε ένα νέο βήμα, πέρα από το λεγόμενο «τέλος της επιτροπείας» με πολλαπλές αναφορές και στην ανάπτυξη, τις επενδύσεις, τις νέες κοινωνικές συμμαχίες.

Από τον Κ. Μητσοτάκη αναμένουμε λογικά μια απάντηση που θα αναδεικνύει τα μεγάλα προβλήματα που είχε η κυβερνητική πολιτική των δύο τελευταίων χρόνων ακριβώς στην ανάπτυξη και τις επενδύσεις, καθώς και μία προβολή των διαχειριστικών ικανοτήτων μιας κυβέρνησης της ΝΔ.

Θα είναι το ερώτημα «ποιος διαχειρίζεται καλύτερα τις τύχες της χώρας;» το νέο διακύβευμα; Μοιάζει πιθανό.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το εγχείρημα δημιουργίας ενός νέου, ενωτικού φορέα της κεντροαριστεράς, μπορεί να λάβει νέες διαστάσεις που να ξεπερνάνε τα θέματα που θέτει η πολυδιάσπαση του χώρου και το αίσθημα απογοήτευσης που νιώθουν στελέχη που δεν έχουν επαφή με την εξουσία αυτά τα χρόνια. Θα μπορέσει αυτός ο χώρος να διατυπώσει ένα δικό του αφήγημα για τη διαχείριση των θεμάτων που θα έχει η χώρα τα επόμενα χρόνια;

Το σίγουρο είναι ότι υπάρχει το έδαφος για μία νέα πολιτική συζήτηση στην κεντρική σκηνή. Εκτός κι αν βολευτούν όλοι ξανά με τις παλιές πολώσεις και την αφέλεια να μην βλέπουν τον ελέφαντα στο δωμάτιο που λέγεται «μνημόνιο».

Μην ξεχνάμε και την καταστροφή

Σε όλα αυτά που συζητάμε και σκεφτόμαστε, ξεχνάμε τον παράγοντα της καταστροφής. Η Ελλάδα της κρίσης, μετά το 2008 και σίγουρα μετά το 2010 έζησε και ζει, πολλαπλούς πολέμους και συρράξεις. Και είναι πόλεμος η καταστροφή μεγάλων κομματιών της οικονομίας, η ανεργία εκατομμυρίων ανθρώπων, η μαζική ανασφάλεια, ο φόβος, η αποερήμωση συναισθημάτων και η υποχώρηση στο ατομικό εγώ, όλα αυτά που γνωρίζουμε από τους εαυτούς και τους άλλους. Λαμβάνω υπόψη την καταστροφή, σημαίνει ότι κατανοώ ότι δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις πια, ότι δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στο 2007 ή το 2009, ότι κανένα αυτονόητο του παρελθόντος δεν μπορεί να λειτουργήσει σήμερα. Αν αποδεχτούμε την καταστροφή- αποδίδοντας ταυτόχρονα και τις δέουσες ευθύνες που πολλοί θέλουν να αποφύγουν επικαλούμενοι μια γενικόλογη καταστροφολογία- θα έχουμε κι ένα καλό: Θα μπορέσουμε να ξεκινήσουμε από την αρχή, χωρίς εξαρτήσεις, αναστολές και φοβίες που μας φόρτωναν οι παγιωμένες σχέσεις του παρελθόντος. Αν το θέλουμε βέβαια, κι όσο υπάρχουν ακόμα κάποια περιθώρια.

fkaramitsos@yahoo.gr