Εάν ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιμείνει και δείξει πυγμή, ανάλογη με αυτήν στην υπόθεση Τραγάκη, τότε, δικαιούται να τρέφει ελπίδες και αυτός και – γιατί όχι – και εμείς, ως πολίτες…

Και δεν το γράφουμε με βάση τις πολιτικές ή ιδεολογικές καταβολές του καθενός, αλλά με βάση την αδήριτη αναγκαιότητα να περάσουμε σε μία νέα εποχή πολιτικού πολιτισμού στη χώρα…

Και μία παράμετρος που μπορεί να μας βγάλει από τον πολιτικό βούρκο είναι και αυτήν της «κληροδότησης» των θέσεων των πολιτικών στους απογόνους τους!

Που μπορεί να αξίζουν κιόλας, ή που μπορεί να είναι και καλύτεροι από τους προγόνους τους, όμως πρώτα θα πρέπει να το αποδείξουν και μετά να διεκδικήσουν την εκλογή τους…

Είπε λοιπόν ο κ. Τραγάκης, βουλευτής δεκαετιών πλέον(!), ότι δε θα είναι υποψήφιος με τη Ν.Δ στις επόμενες εκλογές, θα πάρει όμως τη θέση του ο γιος του!

Πήρε ανάποδες λοιπόν Μητσοτάκης και ξεκαθάρισε, ότι θέση στις λίστες των υποψηφίων δε θα έχει ο γιος του κ. Τραγάκη, αλλά και κανείς άλλος που θα επιδιώξει να το κάνει με τον ίδιο τρόπο…

Να «εκβιάσει» δηλαδή την ηγεσία του κόμματος, με «όπλο» τις προσωπικές ψήφους, τον στρατό των ψηφοφόρων που ο καθένας μπορεί να έχει…

Κρατάμε μία επιφύλαξη όντως για το εάν θα καταφέρει να το τηρήσει μέχρι το τέλος ο κ. Μητσοτάκης ή εάν θα (εξ)αναγκαστεί να υποχωρήσει…

Επαναλαμβάνουμε όμως, ότι εάν θέλουμε ως πολίτες να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον, θα πρέπει να επικροτούμε και τέτοιες, διαφορετικές λογικές…

Ειδικά εάν εκφράζονται από κάποιον, που αναδείχθηκε και αξιοποίησε στο ακέραιο το πολιτικό παρελθόν του πατέρα του και το όνομά του…

Αυτή η ιστορία με την αξιολόγηση των υπαλλήλων της δημόσιας διοίκησης έχει καταντήσει πλέον τόσο γελοία, που σκέφτεσαι εάν πρέπει να ασχοληθείς…

Δεν πήραν μέρος στην αξιολόγηση οι περισσότεροι υπάλληλοι, γιατί – λένε οι συνδικαλιστές – διαφωνούν στο να αξιολογούνται από διευθυντές που δεν έχουν αξιολογηθεί ποτέ από κανέναν!

Ναι, σιγά! Πιστεύει κανείς αλήθεια, ότι θα συμμετείχαν με την καρδιά τους οι υπάλληλοι της δημόσιας διοίκησης στην αξιολόγηση εάν οι αξιολογητές είχαν περάσει από την ίδια διαδικασία;

Ούτε μία στο εκατομμύριο! Κάποια άλλη πρόφαση θα έβρισκαν, όπως γίνεται τόσα χρόνια τώρα…

Μοναδική περίπτωση αξιολόγησης στη δημόσια διοίκηση είναι να γίνει χωρίς κανείς να πάρει χαμπάρι τους αξιολογητές. Επί τω έργω του καθενός λοιπόν και στο τέλος, να βάλουμε και τα προσόντα του καθενός, και να μετρηθούμε…

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ