Η «Ε» και σύσσωμος ο κόσμος των γραμμάτων της πόλης αποχαιρετούν τον λογοτέχνη και ιστορικό ερευνητή Π. Τζιόβα που άφησε την τελευταία του πνοή, εντελώς ξαφνικά και οδηγήθηκε τη Δευτέρα το απόγευμα στην τελευταία του κατοικία στους Μελιγγούς Δωδώνης. Ο Παν. Τζιόβας υπήρξε πολυγραφότατος ερευνητής και λογοτέχνης, ενώ τα τελευταία χρόνια ήταν μόνιμος συνεργάτης της «Ε», με την εβδομαδιαία στήλη του «Κάποτε, κάποια μέρα – Ηπειρωτικές Ηθογραφίες». Μόλις στο χθεσινό φύλλο και ενώ την ώρα της εκτύπωσης, το απόγευμα της Δευτέρας, δεν είχαμε πληροφορηθεί το χαμό του, δημοσιεύτηκε το τελευταίο του χρονογράφημα, με τον τίτλο «Η μεταμόρφωση». Η διεύθυνση και το προσωπικό της «Ε» εκφράζουμε τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια στους οικείους του και ευχόμαστε να είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.

Υστερόγραφο για τον Πάνο Τζιόβα

Mε κατοδύνη και βαρυπενθούσα η οικογένεια, οι Μελιγγοί και η Δωδώνη γενικότερα, άξιο τέκνο  των οποίων υπήρξε, φίλοι και γνωστοί αλλά και η επιστημονική οικογένεια, δεν πιστεύει ακόμη, ότι δημιουργικότατον τον  κατευόδωσε στην ακμή της δράσης του, στις 5-9-201, στην ιερή γη των Μελιγγών. Όσο και αν είναι γεγονός η αθανασία της ανθρώπινης προσωπικότητας  διαμέσου  του λεγόμενου θανάτου και όσο και αν «ζει» μέσα από το ανεπανάληπτο και μοναδικό έργο του, δεν μπορεί κανείς να αποχωριστεί την ορατή μορφή  προσώπου, με την  οποία μας συνέδεσαν σχέσεις συγγένειας, σχέσεις χωριανικές, σχέσεις ειλικρινούς αγάπης, αλλά και εξοικείωσης με το έργο του. Γι αυτό και το κενό, το οποίο χάσκει στις ψυχές μας με τη φυγή του στους ουρανούς, κάμπτει την ψυχική αντοχή μέχρι του σημείου αδυναμίας να πιστεύουμε, ότι ο αεικίνητος και ακούραστος, ακόμη και στην αδυσώπητα άνιση  μάχη του με την ασθένεια και τις αδήριτες αντιξοότητες της ζωής, ο καταπληκτικής δράσεως επίλεκτος λειτουργός της λογοτεχνικής και επιστημονικής ζωής, έφυγε προς την ζωή τη άλλη, ωσάν να έσπευσε να προλάβει και εκεί μια εκείνες από τις τόσο σπανίζουσες και εξέχουσες θέσεις, που προορίζονται μόνο για τους εκλεκτούς. Ευγενής από καταγωγής «Τζιοβαίων» ο Πάνος Τζιόβας, στο σπίτι των οποίων και δικό του τόσοι και τόσοι έφαγαν «ψωμί» και βρήκαν θαλπωρή, προικισμένος με αφάνταστη ενεργητικότητα, απαράμιλλη προς επιδίωξη υψηλών σκοπών, με ήθος, προθυμότατος στη βοήθεια του ανθρώπου, με προσφορά κοινοτικός άρχοντας και μεγαλόψυχος προς όλους, λάμπρυνε  την επιστημονική κοινότητα, της οποίας θα διατελεί πάντοτε αναπόσπαστα προσφιλέστατο μέλος. Αλλά και συνειδητοποίησε σε όλους μας την αλήθεια, ότι λογοτέχνη και ιστορικό  Πάνο Τζιόβα δύσκολα θα ξαναβρεί  ο τόπος μας και μακάρι το «φως», που άφησε να καίει ως μέγα πλέον κενό, να μεταλαμπαδευτεί ως σκυτάλη στις νεότερες γενεές, για να μπορεί ακόμα και στο θλιβερό γεγονός του θανάτου του να προκύψει  ένα επέκεινα επωφελές συμπέρασμα. Ο Πάνος Τζιόβας, όπως ήταν περισσότερο γνωστός, κέρδισε με τον ιδρώτα του προσώπου του με τους άθλους του τα άθλα, με τη μάχη του τα βραβεία, τη νίκη και την αθανασία. Γι’ αυτό συμπενθεί κατεξοχήν ο επιστημονικός κόσμος, όταν συναισθάνεται πόσο άδικα και πρόωρα ανακόπηκε ζωή του με την τόσο καρποφόρα επιστημονική του έρευνα και το στοχασμό του, έχοντας τόσα πολλά ακόμη να «δώσει». Σε δόξα του Θεού, που τον κάλεσε  και ο οποίος είναι θεός ζώντων και όχι νεκρών δεν τον αποχωρισθήκαμε πραγματικά. Ήταν, θα μένει και θα ζει πάντα μαζί μας μέσα από το μεγάλο έργο του, που θα παραμείνει εσαεί κτήμα των επόμενων ανθρώπων. Γι αυτό, επειδή τόσα του οφείλουμε ως τόπος, τον προσατενίζουμε αθάνατο στη νέα τούτη ζωή του και του απευθύναμε το ύστατο «χαίρε», αυτός δε από εκεί αθάνατος θα διαπιστώσει, ότι αιωνία θα διακρατηθεί και από εμάς και εφεξής από τις επόμενες γενεές η μνήμη του.  ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡ. ΒΩΤΤΗΣ