Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για την πολιτική και την κοινωνική συγκυρία της χώρας όπως και για τις προοπτικές της, αν δεν μπορούμε να δούμε και τα κεντρικά διακυβεύματα, αυτά που διασχίζουν τις σκέψεις, τις αναζητήσεις των ανθρώπων, των συλλογικών υποκειμένων, των κυρίαρχων δυνάμεων.

Δεν είναι εύκολο φυσικά κάτι τέτοιο. Πώς να δεις καθαρά τι διακυβεύεται σε αυτή τη χώρα όταν έχεις γύρω σου παραμορφωτικούς καθρέφτες και αποπροσανατολιστικούς μηχανισμούς, αλλά και προσωπικές αγωνίες και έγνοιες, υποχρεώσεις και προβλήματα, όλα πάνω σου. Και με ποια εργαλεία να το κάνεις όταν τα ΜΜΕ υπολειτουργούν ή δεν θέλουν να προσφέρουν ενημέρωση, ή όταν τα κόμματα και το πολιτικό σκηνικό μοιάζουν να κινούνται ερήμην των ψηφοφόρων τους. Κάθε τέσσερα χρόνια πήγαινε στην κάλπη σου λένε. Κι αν δεν θες, βολευόμαστε και χωρίς εσένα. Αυτή είναι η μετα-δημοκρατία, μην την ψάχνουμε πουθενά αλλού.

Αν θέλουμε να σκιαγραφήσουμε πάντως ένα κεντρικό σχήμα θα πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι μιλάμε καταρχάς για πολλαπλά αδιέξοδα. Το αντιθετικό δίδυμο μνημόνιο- αντιμνημόνιο λειτουργεί και σήμερα όχι όμως ως πολιτικό πρόταγμα αφού πλέον δεν υπάρχει κόμμα εξουσίας χωρίς μνημόνια. Λειτουργεί όμως στη βάση της ίδιας της ανάγκης ύπαρξης, είναι βιωματικό. Πόσα μνημόνια να αντέξει ακόμα εκείνος που έχασε το εισόδημά του από όλες αυτές τις περικοπές; Το πώς μιλάς συνεπώς σε αυτόν τον κόσμο είναι μία πρώτη διαχωριστική γραμμή.

Η δεύτερη είναι το ποια προοπτική δίνεις. Αν σκοπός είναι να διαμοιράσεις τον υπάρχοντα πλούτο, θα καταλάβεις ότι δεν φτάνει για κανέναν ώστε και να μην φωνάζεις και κανένας. Θα πρέπει να παραχθεί νέος πλούτος στη χώρα κι αυτός θα έρθει από την αύξηση της παραγωγής σε όλα τα επίπεδα.

Το πώς σκέφτεσαι όμως να αναδιανείμεις αυτόν τον πλούτο, ποια είναι η γνώμη σου για τους μισθούς, την εργασιακή απόδοση, το ρόλο του Δημοσίου, μπορεί να συνιστά μία ακόμα διαχωριστική γραμμή, ένα διακύβευμα.

Υπό κάποια έννοια βρισκόμαστε μπροστά σε νέες διαφοροποιήσεις και σχηματοποιήσεις τουλάχιστον σε πολιτικό επίπεδο και αυτό μπορεί να είναι και θετικό. Η κοινωνία όμως είναι ακόμα παγωμένη, λυγισμένη κι αυτό είναι αρνητικό. Κάπου εκεί είμαστε όμως αυτήν την περίοδο. 

fkaramitsos@yahoo.gr