Η ανάπτυξη της Ελλάδας περνάει μέσα από το τυρί της

Είναι δύσκολο να αποφανθείς… με ευκολία για το τι πρέπει να γίνει στην περίπτωση των συμφωνιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τρίτες χώρες για το εμπόριο των τροφίμων και των γεωργικών προϊόντων μεταξύ άλλων. Ειδικά για εμάς στην Ελλάδα, το θέμα της Φέτας έχει πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις από μια απλή συμφωνία εμπορίου.

Όταν ξεκίνησε αυτή η συζήτηση πριν από μερικά χρόνια, ήταν αξιοσημείωτο ότι ακόμα και οπαδοί της ελεύθερης αγοράς και κατ΄ επέκταση και του ελεύθερου εμπορίου, στην περίπτωση της Φέτας αντιδρούσαν και επέμεναν στην προστασία της σε όλα τα επίπεδα. Και είναι λογικό.

Γιατί η Φέτα είναι πολλά παραπάνω από ένα προϊόν. Είναι κομμάτι της εθνικής μας ταυτότητας θα μπορούσαμε να πούμε. Κι αντί να καθόμαστε να συζητάμε για το ποιος θα φέρει πρώτος τη σημαία στο Δημοτικό, θα έπρεπε να συζητάμε συνέχεια πώς θα υποστηρίξουμε αυτή τη θαυμαστή τροφή που βγάζει ο τόπος μας.

Τα οικονομικά οφέλη από την πώληση της Φέτας είναι προφανή και δεν χρειάζεται να τα συζητήσουμε. Η ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα στην Ελλάδα περνάει αναγκαστικά μέσα από το τυρί μας. Αυτό που πρέπει να κάνουμε όμως είναι να εξαντλήσουμε τις δυνατότητες ώστε η Φέτα να εξαιρείται των ρυθμίσεων και των συμφωνιών.

Υπάρχουν προφανώς και άλλα τέτοια προϊόντα από άλλες χώρες της Ευρώπης με ανάλογη ταυτότητα. Ας συντονιστούμε. Αλλά το χρέος για την Ελλάδα είναι να διατηρήσει αυτή την ιδιαιτερότητα όσο μπορεί μέσα σε αυτόν τον ισοπεδωτικό κόσμο της αγοράς και του εμπορίου που τα υπολογίζει όλα- όχι χωρίς δόλο και στοχεύσεις- με νούμερα πωλήσεων και κόστη.

Στο δρόμο για το Γραμμένο

Δεν τον είχα κάνει αυτόν τον δρόμο για τα Γραμμενοχώρια τώρα που τέλειωσε σχεδόν. Τον θυμάμαι στις μεγάλες συζητήσεις και στα ρεπορτάζ και μετά στις πρώτες μπουλντόζες, αλλά ένα βράδυ πήγαμε μέχρι το Γραμμένο. Τρομερός δρόμος…

Και δεν το λέω γιατί είναι ωραία αυτά τα μεγάλα σύγχρονα έργα. Είναι… έχει προχωρήσει πολύ και η τεχνική και οι προβλέψεις τέτοιων έργων που σου επιτρέπουν να τρέχεις με ασφάλεια και ξεκούραστα.

Είναι που ξέρω και τι υπήρχε πριν στα χωριά μας. Πέρασαν τα χρόνια για όλους μας, για όσους τουλάχιστον είχαν κάποιες αναφορές σε αυτά τα χωριά της Ηπείρου, σκαλωμένα στα βουνά και στους άγριους τόπους. Και ξέραμε τι σημαίνει δρόμος γι’ αυτά τα χωριά. Όχι ότι έφταιγαν εκείνοι που τα έφτιαξαν που για την εποχή τους είχαν κάνει τιτάνιο κυριολεκτικά έργο παλεύοντας με την πέτρα. Είναι όμως που μείναμε για πολλές δεκαετίες σε εκείνη την εποχή.

Η εικόνα έχει αλλάξει στις μέρες μας. Αξιοποιήθηκαν σωστά οι ευρωπαϊκοί πόροι και ήρθε και η τεχνολογία να δώσει νέες δυνατότητες. Και η πρόσβαση- γιατί το δικαίωμα στην πρόσβαση πρέπει να είναι προτεραιότητα για όλους- μας φτάνει ακόμα και στα πιο μικρά χωριά της Πίνδου σχεδόν και μακάρι να καλυφθούν όλες οι περιοχές αν έχουν μείνει ακόμα με τα παλιά δίκτυα.

Ο μόνος αστερίσκος είναι ότι δεν έχουμε πια ανθρώπους στα χωριά μας. Άλλης φύσεως πρόβλημα αυτό προφανώς, αλλά σημαντικό, γιατί αλλιώς θα μείνουν οι τόποι, σημεία πάνω στο χάρτη μόνο.

Αλλά προς το παρόν, ας κοιτάξουμε να φτιάξουμε τους δρόμους, τα δίκτυα, τις ψηφιακές συνδέσεις, ας κάνουμε ό,τι μπορούμε. Ας κρατήσουμε ανοιχτή την υπόθεση των χωριών μας.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr