Το φεγγάρι που γίνεται συλλογική εμπειρία

Το φεγγάρι βγήκε πίσω μας, όπως καθόμασταν στην εκδήλωση στον αρχαιολογικό χώρο της Δωδώνης. Δεν το πήραμε είδηση, για μία ακόμα φορά μας έπιασε εξ απροόπτου. Είναι γεγονός ότι σπάνια σηκώνουμε ψηλά το κεφάλι μας για να δούμε το φεγγάρι. Κι αν θα το κάνουμε είναι για καμιά φωτογραφία φόντο σε κάποια ανάρτησή μας.

Πότε άρχισε αυτή η γιορτή της αυγουστιάτικης πανσελήνου; Έχει κάμποσα χρόνια πια. Και είναι ίσως μία από τις πιο επιτυχημένες πρωτοβουλίες του υπουργείου Πολιτισμού στις μέρες μας. Η επιτυχία της έχει να κάνει με παραπάνω από έναν λόγους.

Η αφορμή για τη συμμετοχή είναι μια καλή εκδήλωση και το άνοιγμα των αρχαιολογικών χώρων. Λειτουργεί όμως προσθετικά, κολλάνε όλες οι εμπειρίες μαζί και χρόνο με το χρόνο γίνεται καλύτερη αυτή η αίσθηση.

Τη Δευτέρα το βράδυ, η εμπειρία να περπατάς μέσα στον αρχαιολογικό χώρο της Δωδώνης τη νύχτα, γινόταν η βάση για όλα τα άλλα. Σιωπηλά, δεν μπορούσες παρά να θαυμάζεις το μνημείο, το κυριότερο όμως ήταν αυτό το αίσθημα  να συμβιώνεις μαζί του, να γίνεσαι ένα κομμάτι του.

Το μεγάλο φεγγάρι του Αυγούστου πέτυχε ως «γεγονός» γιατί μας έκανε μέρος μιας αυθεντικής εμπειρίας, κοινής συμμετοχής στο δημόσιο χώρο. Κι όταν από πάνω έρχεται και μία ωραία πολιτιστική εκδήλωση, όλα κυλάνε πιο όμορφα. Γιατί όλοι μας έχουμε ανάγκη από τέτοιες εμπειρίες.

Όσο για το φεγγάρι, αυτό θα συνεχίσει το δρόμο του ό,τι κι αν κάνουμε εμείς. Κι αυτό όμως, ακούγεται παρηγορητικό.

Τα όρια της ελεύθερης κατασκήνωσης

Είναι εμφανές συχνά το πρόβλημα με το «ελεύθερο κάμπινγκ». Έχουν γεμίσει αρκετές παραλίες ανά τη χώρα με άτυπες «εγκαταστάσεις» παραθερισμού. Το πρόβλημα όμως κι ας το προσέξουμε αυτό, δεν είναι η ελεύθερη κατασκήνωση των νέων παιδιών που θέλουν να χαρούν τη φύση και τον έρωτά τους για παράδειγμα ή κάποιων που δεν έχουν άλλο τρόπο να κάνουν διακοπές. Αυτοί είναι οι πολύ λιγότεροι, προσέχουν συνήθως την παραλία και είναι άδικο να στοχοποιούνται επειδή απλώνουν τα σλίπινγκ μπαγκ για μερικά βράδια.

Το πρόβλημα είναι το οργανωμένο «ελεύθερο κάμπινγκ» που ξεπερνάει το όριο, τον φόρτο μιας περιοχής. Τα οχήματα, συχνά με βαρύ εξοπλισμό, ας πούμε που παρκάρουν στη σειρά σε μία παραλία και κατασκηνώνουν σε δημόσιο χώρο, καταναλώνοντας πόρους της τοπικής κοινωνίας όπως το νερό δωρεάν ή καταλαμβάνοντας πλήρως το δημόσιο χώρο. Ή ολόκληρες «κατασκευές» σαν μικρά σπίτια σε «χωριά» ολόκληρα, συχνά επί πολλές δεκάδες μέτρα πάνω σχεδόν στη θάλασσα ή στα παρακείμενα αλσύλλια για όλο το καλοκαίρι.

Εδώ πρέπει να βρεθεί το όριο που υπάρχει μεταξύ του ελεύθερου και φυσικού τρόπου ζωής και της κατάληψης ενός χώρου που τον στερούνται άλλοι άνθρωποι. Κι αυτό το όριο πρέπει πρωτίστως να το βρούμε μόνοι μας, μεταξύ μας πριν τα βρούμε σε θεσμικό ή νομικό επίπεδο. Γιατί η ατομική ευημερία δεν είναι πάντα και καλός σύμβουλος στις συλλογικές επιδιώξεις. Κι είναι καλύτερο να βρίσκουμε συλλογικές λύσεις με τους περισσότερους να είναι ευχαριστημένοι παρά να κάνει ο καθένας ό,τι θέλει.

fkaramitsos@yahoo.gr